28 มิถุนายน 2550 16:50 น.
ดินกระดาษ
ไม่ใช่ผู้ชายในฝัน
แค่คอยเติมเต็มให้กันในวันที่อ่อนไหว
แค่อยู่ข้างๆกันในวันที่เดียวดาย
แค่คนที่อยู่ใกล้ๆแล้วอุ่นใจเท่านั้นเอง
ก้อแค่นี้จะแค่ไหน
แค่สุขหัวใจไม่ได้เผลอ
แค่รู้สึกที่ทุกครั้งที่พบเจอ
แค่รักเธอหมดหัวใจเท่านั้นเอง
28 มิถุนายน 2550 15:22 น.
ดินกระดาษ
ในนิทานมีเจ้าชาย มีเจ้าหญิง
ในความจริงมีเพียงเธอกับฉัน
ในนิทานทั้งสองได้รักกันรันทร์
ในความจริงเราคบกันแค่ช่วงสั้นๆของเวลา
เพราะเธอไม่ใช่เจ้าชาย ฉันไม่ใช่เจ้าหญิง
เพราะความจริงไม่สวยหรูดังปรารถนา
เพราะเธอจากไปแล้ว ฉันเสียน้ำตา
แล้วความจริงก้อสอนว่า นิทาน คือ นิทาน
24 มิถุนายน 2550 17:55 น.
ดินกระดาษ
เบื่อหัวใจ
เบื่อคำว่า ไม่รัก
เบื่อคำว่า อกหัก
เบื่อรักที่มีแต่ร้างลา
เมื่อไรจะลืมเขาได้
ทำไมหัวใจมีแต่เรียกหา
คนที่ไม่เคยไยดี ทำให้เจ็บซ้ำๆเรื่อยมา
แล้วเมื่อไหร่น้ำตาจะหยุดไหลเสียที
22 มิถุนายน 2550 11:59 น.
ดินกระดาษ
เอื่อยเอื่อยเรื่อยเรื่อยไหล
ธารพริ้วไหวไหลลงต่ำ
ตะวันตกในพลบค่ำ
คล้ายตอกย้ำวิถีคน
มีเช้าจึงมีค่ำ
มีตกต่ำ..มีสูงโตง
มีละ.....และมีโลภ
ความละโมบไม่ปราณี
เวลายังคงไหล
เหมือนน้ำใส..ไม่ไหลกลับ
ยิ่งกระทำ..ยิ่งทมทับ
ต้องแบกรับ..กระทำตัว
ชั่วดีอยู่ที่ใจ
ถ้าละได้ไม่หมองมัว
แยกใจจากความชั่ว
พ้นหมองมัว..สุ่นิพพาน
21 มิถุนายน 2550 14:06 น.
ดินกระดาษ
ตอนแรก.....เธอเป็นคนโทรหาฉัน
พอนานวันกลายเป็นฉันโทรหาเธอ
ทุกครั้งที่โทรไป...ไม่ค่อยว่างเสมอ
เธอเป็นอะไรของเธอบอกฉันที
รักของผู้ชายคงเริ่มจากร้อย
นับวันมันยิ่งน้อยลงไปใช่ใหม
ถ้าเธอไม่มีความจริงใจ
ทำไมต้องมาทำให้ฉันรักเธอ
เจ็บทุกครั้งที่โทรไป
เธอถามฉันว่ามีอะไร ..ทำไมโทรหา
เธอบอกว่า..ถ้าไม่มีอะไรก้อไม่ต้องโทรมา
หยาดน้ำตารินไหลเอ่อล้นใจ
ก้อได้เมื่อเธอต้องการอย่างฉัน
บอกมาว่าต้องการลากันใช่ใหม
พูดกันตรง ๆ ฉันก้อมีศักดิ์ศรีมีหัวใจ
จะไม่ทนให้ใจ...กับใครที่ไม่ต้องการมัน
ถึงจะเจ็บแต่ก้อจะไป
ก้อในวันนี้เธอหมดรักฉัน
ยังมีคนมากมายอีกร้อยพัน
ที่จะรับฉันเข้าไปในหัวใจ
หน้าส่วนตัว
1050
