30 พฤษภาคม 2549 17:00 น.
ดำรูพิโดร
น้ำทะเล เททำ เป็นน้ำหมึก
จะจารึก รอยรัก เป็นอักษร
บนกระดาษ หยาดเยิ้ม เริ่มเปียกปอน
เพราะหยดหย่อน น้ำตา มาเปื้อนปน
ทุกภาพฝัน พลันเห็น อยู่เช่นนี้
น้ำใจพี่ เปรียบได้ ดั่งสายฝน
น้ำตาน้อง คือมหา ชลาชล
จึงเอ่อล้น เพระสุดซึ้ง ในหนึ่งทรวง
พอน้ำลง หายทราย ก็ก่ายกว้าง
น้ำตาพลาง เหือดหาย ด้วยคลายห่วง
เพราะมีใจ ใช่น้อย นับร้อยดวง
คอยห่วงหวง น้องนี้ สี่สิบคน
พอน้ำขึ้น หายทราย ก็หายสิ้น
น้ำตาริน ล้นฝั่ง อีกครั้งหน
ห่วงใจพี่ ในภวังค์ แห่งกังวล
พี่เหนื่อยล้น บ่นใบ้ ให้กังวาล
ลมโบกบิน กลิ่นกรุ่น ละมุนมื่น
พัดเอาคลื่น ซัดทราย ให้เซ็นซ่าน
แต่ยังอยู่ คู่ทราย ผู้ซมซาน
ตลอดกาล ในนิเทศ โอเอสพี
หน้าส่วนตัว
1447
