6 มิถุนายน 2548 17:16 น.
ดาหลา & ปะการัง
ตะวันรอน......
สะออนหัวใจ..........นัก
ยาม มองไป ปลายฟ้านั่น..........
เงาบาง ๆ ๆที่เรา เห็น..............
เห็นใครคนหนึ่ง มอง มาที่ฉัน .................
สายตา บ่งบอกว่าห่วงใยและคิดถึง..................
นั่งมองฟ้า ............
ใบหน้าระบาย.............รอยยิ้ม.................เนิ่นนาน
แต่แล้ว ฟ้าเริ่ม เคลือบไป ด้วยเงา.............
เงาดำจาง ควันสีเทาๆ ๆ ..............
พัด ผ่าน...........เข้ามา
ความรู้สึกหนึ่ง แปร๊บเข้ามา.............
สายตาที่เคยบอกว่าห่วงใย............อาทร นั้นเล่า............
วันนี้ เวลานี้ .........มันหายไปไหน
ทุก ๆ ยาม ที่เคยคิดถึง..............
ทุก ๆยามที่เคย .....ถามหา............
ร้อยยิ้มที่เคยระบาย กลับ ..........หม่นหมอง......
น้ำตา ไหลริน ริน หยดลงที่หัวใจ............
นานและนานเท่าใด
ไม่รู้.................
รู้แต่ว่า ความรู้สึกแปรีบ ๆ นั้น บอกฉันว่า ...........
เธอกำลัง รู้สึก ...........เฉยเมยต่อฉัน...............
ใช่ไหม..............?
ท้องฟฟ้ามืดดำ ๆ...........เริ่มมองไม่เห็นอะไร ..........
แสงสว่างในหัวใจก้ไม่มี...............
ที่รักคะ................
ฉันไม่รู้ว่า เวลา ผ่านไ หัวใจคุณยัง เท่าเดิม หรือเปล่า
สิ่งหนึ่ง ถ่ายทอดมายัง ใจฉัน ..............
ความห่างเหิน ......เหินห่าง..........
ไม่นะ...........
ฉันอาจะเพียงหลงบ้า คิดไปเอง............
แค่ ฉัน ..............ฝันไป.............
เท่านั้นหล่ะ............
ใจรอน รอน
4 มิถุนายน 2548 15:22 น.
ดาหลา & ปะการัง
นั่งนั่งรอ ภูวดินทร์ จะมาหา
รอแก้วตา บอกว่านะ อยากเจอเขา
นั่นนั่งรอ ดอนเมือง แห้วแน่เรา
มีแต่เงา ของพี่เขา ภูตะวัน
เมื่อวานนี้ แถวดอนเมือง แห้วแกร่ว
เหมือนติดเร้ว ตัดใจ ย่ำต๊อกพลัน
อยากจะพบ พี่ภูตะวัน ตามใจฝัน
แต่แห้วมัน พาไปพบ จบเจ๊บจริง............
ความรู้สึก ยากจะบอก ว่าแบบไหน
ที่รอใคร แล้วไม่มา เหมือนหม๋มผิง
แต่ว่าไป มิได้นัด เอาไว้จริง
แต่ก็อิง ความรู้สึก ว่าอยาก เจอ
งานนี้มี งอนงอน สองภู ฯ คิคิ ( ล้อเล่น มะได้ นัดจริงจัง สักเท่าไหร
เขียนกลอนเล่นๆค่ะ แบบว่า มะวาน แห้ว ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จริง ๆ ๆ ๆ )
4 มิถุนายน 2548 14:47 น.
ดาหลา & ปะการัง
คุณ ... คนนั้น เป็นฉัน จะได้ไหม
คุณ ... ที่เธอ ส่งใจ ไปคิดถึง
คุณ ... ที่เธอ อยากกอด แนบตราตรึง
คุณ ... ผู้ซึ่ง เธอรัก ปักดวงใจ
... ฉัน จะ บิน บิน ไป ... ไป หา เธอ ...
( ด้วยการบินไทยนะ )
พายุ สุริยะ
คุณ....คนนั้น เป็นใคร ไปไม่ได้
คุณ....คนนั้น ฝากใจ เพียงชิดใกล้
คุณ....คนนั้น พี่พายุ หาใช่ไม่
คุณ....คนไกล รักนักหนา แนบตรึงตรา
บิน...ไปไกล หลายพันลี้ ถึงที่หมาย
บิน....ด้วยจำปี ที่รัก คุณเท่าฟ้า
บิน....จากมา โอ้ว่า อาลัยหนา
บิน....กลับมา แก้มช้ำ น้ำตานอง
พี่...พายุยุให้ ไปหาเขา
พี่....ยุเรา บินไป ตามใจน้อง
พี่....ยุให้ รับขัวญ แนบประคอง
พี่....จะต้อง มารับ ซับน้ำตา
เมื่อ...พบกัน หวานชื่น เป็นที่สุด
เมื่อ....รักรุด ล้ำไป ในความฝัน
เมื่อ....เกี่ยวก้อย ร้อยใจ เข้าด้วยกัน
เมื่อ.....สานฝัน รักเรา ไม่เก่าเลย............
*+*+*++*+**++*+*+*+*+*+**+
ด้วย....พันธะใจ บอกได้ เธอฉัน
ด้วย...รักกัน แค่มองตา เราต่างรู้
ด้วย....พันธะเรา สองครอง เคียงคู่
ด้วย...ครองคู่ ด้วยพันธะ แห่งหัวใจ
*++*+*+*+*+*+*++*+*+*+*+*+*+*
มี....แค่สิทธิ์ ให้คิดถึง ก็แค่ครึ่ง
มี....แต่รักตรึง ในดสวงจิต มิเปรผัน
มี....แค่รัก แนบแน่ ทุกคืนวัน
มี....แค่ฝัน ตามสิทธิ์ ที่พึงมี..........
*+*+*+*+*+*+*+**++*+*+*+*+*+*+*+
ดาหลา & ปะการัง
ต่อสาย ถึง พี่พายุ ....( น้องมัดหมี่ อย่างอนนะจ๊ะ อยาก ยุเราดีนัก )
ยุ จนได้ เรื่องนะคะ ...........
ปิน ไป นั่งบนปีก การบินไทย มาแล้วนะคะ ...............
คิคิ พี่พายุ นะพี่พายุ
HappY........จ๊ะ
4 มิถุนายน 2548 13:05 น.
ดาหลา & ปะการัง
หาด ทราย.............
สายลม ...................
แสงแดด.....................
.
ท้องฟ้าสีคราม ..................
ชายหาด เงียบๆๆๆ....................
กับเสียง ร้องให้ของหัวใจ..................
เหงา ..............
เหงา ..................
เหงา ..........อะไรอย่างนี้ นะ
นั่งมอง มองและมอง ไป ที่ปลายฟ้า นั่น...........
ไกลออกไปจาก ที่ฉันนั่งมอง ไม่รู้กี่ลี้ กี่หลา
รู้แต่ว่า จากภาพ ที่ปลายฟ้า ใส ๆๆ
ที่ฉันนั่งมอง ทุก ๆ อนู ของภาพ ที่ฉันเห็น
มันเป็นความคิดถึง แปะ เต็มไป หมด ไม่มีที่ว่างเลย........
เวลานี้ ทำไม ทำไม พร่า และ มัว จนมองไม่เห็น............
น้ำตาที่ไหล ออกมา ...........มันออกจาก หัวใจ ที่ร้าวรอน
คิดถึงมากไป ไหม ?
นั่งรอ และรอ เธอ ที่ตรงนี้ นานและนาน...
จนไม่รู้ว่านานแค่ไหน .........
รอ และรอ ............
ดาหลา & ปะการัง
๔ มิถุนายน ๒๕๔๘
กับวันเหงา ๆ ที่หาด ขาว ๆ นั่น