30 มีนาคม 2548 23:47 น.
ดาหลา & ปะการัง
ข่าวของฉัน มือถือหาย กระจ่ายไป
กล่าวหาใคร ต่อใคร กันให้มั่ว
คนอะไร ปากป่าวไป จนถ้วนทั่ว
หาคนชั่ว ที่ลอยนวล เดินสวนฉัน
อันตัวการ ที่สงสัย ก็ทำเฉย
ทำเดินเลย ผ่านไป ทำหน้าหัน
ไปทำงาน อื่นอื่น ทำเมินกัน
ก็ช่างมัน กรรมใด ใครก่อไว้
ขอให้ได้ รับผลกรรม ที่ก่อไว้
ฉันทำใจ ไม่ได้คืน แล้วใช่ไหม
ตัวการนั้น ที่สงสัย ทำเมินไป
ไม่ไส่ใจ ร้อนตัว กลัวความผิด
เที่ยวกล่าวหา ผู้อื่นว่า หยิบจับซ่อน
แล้วทำร่อน ง่วนง่งน ชวนให้คิด
แล้วก็โยน ให้คนอื่น หน้ารื่นมิด
โยนความผิด ให้แพะ มารับกรรม
เจ้าตัวแพะ ที่เค้าว่า ก็ปวดหัว
เดินชนมั่ว เข้ามาถาม ความเป็นธรรม
ขอซักถาม เนื้อความ ที่เค้าทำ
ขอผลนำ ให้หาตัว รับผิดได้
ตามที่รู้ หากว่าใช่ นายคนนั้น
หากใช่มัน ก็แย่ คนจังไร
กิจการที่ ค้ามือถือ พอบอกได้
ว่าน่าใช่ ตอกย้ำ ความคิดไหม
ก็เอาหล่ะ ผลกรรม คงตามทัน
แล้วสักวัน ผลการ กระทำไป
ผลกรรม ที่ไม่ดี คงได้ใช้
คงได้ไป รับกรรม ที่ห้องกรง.............
ดาหลา & ปะการัง
๓๐ มีนาคม ๒๕๔๘
30 มีนาคม 2548 15:06 น.
ดาหลา & ปะการัง
ขับรถวน ไปมา น่าเวียนหัว
เจ้าสองตัว ถกเถียงกัน กินร้านโก้
คุณยายมอง คุณหลาน พาลมะโห
เจ้าตัวโต อยากอิ่ม หมูกะทะ
เจ้าตัวเล็ก นางจ๊ะจ๋า ขอเจียวไข่
ไม่อยากไป กินเลย หมูหมูหน่ะ
เราปวดหัว ขับไปเปลือง น้ำมันนะ
เลยจอดพลัน ถามใหม่ เอาให้แน่
ความสุดท้าย จบที่ หมูจุ่มจ้า
หน้าง้ำจ๋า คุณยายว่า เดี๋ยวเจียวแม่
ขอเป็นเช้า จะเจียว ไข่ให้แน่
ชอบจริงแท้ จะทำให้ ไม่หมดตาย
คำตอบใหม่ สุดท้าย เลี้ยวรถกลับ
จอดที่ตลับ ร้านมาม่า หมุกะทะ
ปากทางบ้าน ไกลมาก มันขำม่ะ
ต่อไปจะ ไม่ชวนไป ที่ไหนเอย..............
ปล. หลงดีใจพาไป กินข้าวนอกบ้าน อิอิ.....นอกจริง ๆ ๆ ๕ ๕ ๕ ๕
หน้าปากซอย หงิง ๆ ๆ
29 มีนาคม 2548 18:20 น.
ดาหลา & ปะการัง
ข้าวบ้านฉัน ไม่อร่อย หรือแม่คุณ
ถึงต้องรุน ให้ฉันทำ ตามประสงค์
ทำไมหรือ ฝีมือ มันด้อยลง
ฉันต้องปลง แล้วหรือ เค้าเบื่อกัน
เดี่ญวนี้เขา ไม่กินข้าว กันที่บ้าน
กินเรือนร้าน คลอเพลง เสียงหวานนั้น
ข้าวบ้านฉัน ไม่ชวน หวลคิดฝัน
หันไปพลัน เรือนชาน ที่น่านน้ำ
ฉันนึกขำ เสียงแม่ ตะโกนบ่น
ลุกต้องมนต์ นั่งนิ่ง มองแล้วขำ
ไม่ได้นึก ว่ากับแม่ นั้นบ่ลำ
แต่อยากนำ พาแม่ ท่องเวียงพิงค์
แม่ไม่ยอม บ่นว่าอู้ อาหารบ่ถูก
มันทำลูก แม่นั้น เสียทรัยย์จริง
จานจ้อยเล้ก ลอยมา ดูแน่นิ่ง
ราวกับลิง สับราง ว่างเร็วพลัน
เสียงแม่บ่น เราทุกคน ออกนึกขำ
แต่พอแม่พร่ำ คำบอก กรอกหูฉัน
กินข้าวนอก เรือนขาน มันแพงมั๊ง
กลับตายรัง กินข้าวแม่ เถิดยอดชู้
แต่วันนี้ ไปกินข้าว กันแม่จ๋า
อยากจะพา ท่องเมืองยาม ราตรีดู
แต่รัวเสา ดีกว่าอยู่ อุดอู้
ขอแม่รู้ ยอมแพ้ ออกไปพร้อม
เสียงกริ๊งมา ขาหมู รายงานว่า
คุณแม่จ๋า รีบกลับมา คุณยายยอม
หนูจะเตรียม ตัวรอ ด้วยความพร้อม
กินให้มัน สุขสม โอ้ยายยอม...............
ดาหลา & ปะการัง
๒๙ มีนาคา ๒๕๔๘
ปล. แต่ เมื่อขำ ชวนคุณแม่กินข้าวนอกบ้าน อิอิ เจอ 2 กระบุกโกย.......อิอิ
28 มีนาคม 2548 22:26 น.
ดาหลา & ปะการัง
อันความรัก ยามรัก ก็มักหวาน
หากเนิ่นนาน จืดชืดรัก มลายหาย
เจ๊บที่ใจ เธอห่าง เหมือนรักคลาย
ขอความหมาย แทนตัว คุณผมที.................
ห่างกันเพียง แค่นี้ ก็มากพอ
จงใจขอ ห่างไกล มากกว่านี้
ทุกข์ตรม ชมขื่นใจ กระไรนี่
หลายพันลี้ ที่ทำเรา ให้เหงาเศร้า....................
แล้วยังจะ บอกมา ต้องห่างอีก
ต้องลับหลีก ห่างไป เท่านี้เล่า
ขอคำตอบ จากอักษร ที่ฝากเรา
ที่ฝากไว้ เอ่ยมา หมายความไง.........................
ดาหลา & ปะการัง
๒๘ มีนาคม ๒๕๔๘
28 มีนาคม 2548 19:02 น.
ดาหลา & ปะการัง
ใจคนใจ ยากแท้ หยั่งให้ถึง
กว่ารู้จึง สูญเสีย ซึ่งทรัพย์สิน
คนหนอคน ทำได้ แม้รู้ใจ
ทำกันได้ ลงคน คนใกล้ตัว
รู้หน้า ไม่รู้ใจ คน สมัยนี้
เคยทำดี ต่อกัน แต่กลับมั่ว
ความรู้สึก กับใคร ในออฟฟิต
ที่ได้หยิบ เอา ไร้สาย ที่เคยใช้
ได้คำตอบ ว่าไม่ได้ หยิบไปใช้
และไม่ได้ เห็นว่า มันวางไว้
ไม่ได้หยิบ อย่ามาตู่ รับไม่ได้
อย่ามาขู่ ว่า เราหยิบไปหนา
ได้แต่ช้ำ ข้าวของหาย จากกระป๋า
เป็นเพราะเรา สับเพร่า ก้เปล่าน้า
วางไว้ที่ ห้องทำงาน ของฉันหนา
ไม่นำพา เกรงใจ หยิบเอาไป
จะโกรธเกลียด ก็คง ทำไม่ได้
เพราะว่าไม่ เห็นตอน เขาหยิบไป
คงต้องโทษ ที่โง่เง่า สับเพร่าไหม
ไว้วางใจ ว่าคง เป็นคนดี..........
Lovers
0 คน เลิฟดาหลา & ปะการัง
หน้าส่วนตัว
831
