7 กันยายน 2547 09:58 น.
ดาหลา & ปะการัง
วันเวลา
เวลารวมกันเป็นวัน
วันหนึ่งมีเวลารวม ยี่สิบสี่ ชั่วโมง
หนึ่งชั่วโมง
ชั่วโมงมี หกสิบนาที
เวลาหกสิบนาที ที่ผ่านไป
ทำอะไรได้มากมาย.....
เวลาที่มีค่า
ค่าของเวลาที่มีอยู่..........เป็นคุณค่าของเวลา
คุณค่าของนาทีของคนที่รู้ค่า
ย่อมมีค่าและมีคุณประโยชน์
หนึ่งนาทีสำหรับเหงา.........ถามว่า
มีค่าไหม ? ........
ตอบว่ามี สิ........ เพราะว่า ..........
อย่างน้อย เราก็ยังรู้สึก ไม่แตกต่าง
กับคนหนึ่งคน......เสมอ
เวลาของการคิดตรึกตรอง ชีวิต
เวลาสำหรับการตัดสินใจ.........หลายอย่าง
เวลาเพียง หนึ่งนาที.......นั้น
มีค่า สำหรับการตัดสินใจ
เพราะ เมื่อไรที่คิด พลาด..........มันจะพลาด ตลอดชีวิต?
เมื่อไรที่พลาดผิด .............เรามีเวลา อีก นานสำหรับปรับตัวและปรับใจ
ให้ใช้เวลา ในการเดินต่อไป ในทุก ๆ ย่างก้าว
ก้าว แต่ละเก้า.....ต้องมั่นคง.....นิ่ง ๆ
อยากบอกว่า.....
ก่อนจะตัดสินใจ อะไรแต่ละอย่าง
ต้องมีสติ.........รอบคอบ.......และ.............รอบคอบ
แต่กระนั้นเลย.............แม้ว่า รอบคอบสักเพียงไหนก้อยังมีพลาด และพลั้งได้
เมื่อพลาดพลั้ง หรือผิดพลาด แล้ว
เรา..........ยอมรับความผิดพลาด เหล่านั้น ได้ หรือไม่ ?
คนที่ยอมรับและก้มหน้ายอมรับ สิ่งที่พลาดไป..........
และต่อสู้ ต่อไป..........อย่างยืนหยัด และทรนง
ย่อมได้รับการให้อภัย..............เสมอ
ดาหลา ปะการัง
7 กันยายน 2547 09:54 น.
ดาหลา & ปะการัง
หกกันยาแล้วนะฉัน
วันเวลาช่างผ่านไปได้รวดเร็วจริงๆๆ
ฉันเดินทางไป กับกาลเวลา ในแต่วัน
แต่ละวินาทีนั้น.......มีค่าและมีความหมายเหลือเกิน
ฉันไม่รู้หรอกว่า เวลาที่ผ่านมา
มีสุข ทุกข์ เจ็บ....เนือง ๆ
ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นคนลิขิตให้เป็นไป
เคยได้ยินว่า.........ฟ้ากำหนดให้
แต่คนที่เดิน คือเรา ขาของเราเอง
เคยถาม ใจตัวเอง เสมอว่า.....
เดินด้วยขาของตัวเอง แล้ว ทำไม
ทำไม มันไม่ใช่อย่างเราคิดละนั่น
ทำไม ต้องเจออะไรที่ไม่อยากเจอ
พบอะไร ในสิ่งไม่อยากพบ
อยาก เจออยากพบ
ใคร หรือ สิ่งไหน ทำไม ต้องมีอันพลัดพราก
จนอยากนึกถามว่าฟ้า กำหนดมาให้ด้วยหรือว่าต้องมี
อุปสรรค์.............ในการเดินทางเล่านั่น.......
อยากบอกไปว่า...........ไม่อยากเจออ่ะ
คุณอุปสรรค์.....................เนี๊ยะ.............ไม่อยากเจอ....เลย
ทุกวันนี้ ไม่ค้นหา และไม่ร้องขอ
ขอร้อง......สิ่งใด ๆจาก ฟ้า............
เพราะรู้ว่า ถึงอย่างไร ฟ้าก็ไม่ให้
ค้นหาไป ก็ไร้ประโยชน์............ที่จะไขว่คว้า
จะรอคอย...................
เดินไปตามทาง ที่เป็นเส้นทางที่เราเลือก
เลือกแล้ว อย่างที่ตั้งใจ..........ที่ได้กำหนด
กำหนดเองด้วยใจ ด้วย หนึ่งสมอง
สองมือ และ สองขา ของฉันเอง
เพราะคิดว่า ไม่คิดและไม่หวัง ว่า.............
ฟ้าจะ ให้ได้ ถ้า ตัวเราไม่เริ่มเอง
ฟ้าก้อไม่สามารถที่จะหาให้ได้หรอก.........ใช่ไหม
ดาหลา ปะการัง
7 กันยายน 2547 09:34 น.
ดาหลา & ปะการัง
แต่ละวัน......ร้าวรอน ออน อ่อนหัวใจ
แต่ละวัน...... ทำไม ร้างรันทดแสนหดหู่
แต่ละวัน...... คนข้างกายไร้หัวใจ
แต่ละวัน.......ทำร้ายฉัน ต่าง ๆนา
ใจของคุณ.....ทำด้วยอะไรนะ
ใจของคุณ.....เคยมีฉันอยู่
ใจของคุณ.....ตอนนี้เป็นอย่างไร
ใจของคุณ.....ตอนนี้อยู่กับใคร
ถอนหายใจ ใจหวนไป ในอดีต
ถอนหายใจ หลับตา มองหาความหวานก่อน
ถอนหายใจ วันนี้ ภาพ เลือนเลอะ เปรอะน้ำตา
ถอนหายใจ วันนี้เธอ มีกิ๊ก ระริกอยู่ในใจ
เธอบอกรักฉันมากที่สุด
เธอเคยบอกไม่มีใครมาแทน แม้เพียงเสี้ยว
เธอเคยบอก เราจะรักกันจนวันตาย
เธอเคยบอกแม้โลกมะลาย ไม่จาก กัน
แต่วันนี้เธอ มีอีกคน เห็น ทนโท่
เธอ บอก ว่า คนนั้นเป็นเพียง กิ๊ก แค่กิ๊ก กัน
บอกว่าเธอไม่ก้าวก่าย กับฉัน คนละส่วน กัน
คนดีอยู่เฉยๆ ๆ ก้อแล้วกัน ผมจัดการเอง
พุดไม่ออกบอกไม่ถูก แฟน บอกเรามีคนอื่น
ล้มทั้งยืน........
6 กันยายน 2547 12:40 น.
ดาหลา & ปะการัง
ร่องรอยของความทรงจำ
เป็นร่องรอยหยักของความรู้สึก
วันเวลาที่ผ่านไป จากวันวานสู่.........วันนี้
แล้วแปรเปลี่ยนไปเป็นพรุ่งนี้ด้วยทิวาและราตรี
เป็นความทรงจำที่ดีดี....มากมาย
มีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะ และมีน้ำตา
มีวันเก่าๆๆที่ผ่านเข้ามาในมโนภาพของฉัน
วนเวียนเข้ามาฉายซ้ำๆ ในสมองอยุเสมอ
ความทรงจำ...ร่องรอยของวันวาน
ภาพของเธอ ยังอยู่....ยังอยู่
ที่ยังอยู่ในใจไม่เคยลืม
ความรู้สึกของวันวานอย่างไร ก็ยังคงเป็นความรู้สึกของวันนี้.........
มันคงอยู่กับใจฉันเสมอ ........
หนทางห่างไกลกันพัน พัน ลี้
ดั้นด้นมาพานพบกันก็วันหนึ่ง
ฉันยิ้ม กับความสุข ......
ฉัยยิ้มกับลมหนาวของวันนี้ ........
บอกกับใจของฉันว่า.........คิดถึงนะ
ความห่างไกล ไม่ได้เป็นอุปสรรค์สำหรับความคิดถึง
เพราะเธอ อยู่ในหัวใจ เสมอมา..........
ฝากสายสม หอมเอาความคิดถึง
ไปยัง ...คนคนนั้น ที่อยู่แดนไกล
ผ่านหนทาง แสนไกล หลายพันไมล์
บอกเค้าอีกสักที ของวันนี้...........ฉันรอคอย......
ดาหลา & ปะการัง