7 ธันวาคม 2547 09:07 น.
ดาหลา & ปะการัง
อยู่ห่างๆกันบ้าง..ทำให้เราได้มองเห็นกันชัดขึ้น
อ่านบันทึกของสาวน้อย และ ฉุกคิด
ว่า...................
จริง......แล้วก็คิดว่าจริงที่ อยู่ มองเค้าเพียง ห่าง ๆ ๆ
มันทำให้ความรู้สึกในตัวตนที่แท้จริง
บอกเราได้เหมือนกัน
ในความห่างนั้นๆๆ มีความ ใกล้ อยู่ตรงกลาง
ที่จะทำให้เธอและฉัน
กลับมา เดิน บน ถนน เดียวกัน
ไม่รู้หล่ะ ว่า ในฐานะ ไหน
แต่ รู้ อย่างหนึ่งว่า ไม่เงียบเหงาแต่ โดดเดี่ยว
แต่ ถึงกระนั้นก็ ตาม เถิด
ในความเหงาที่โดดเดี่ยว
ก้อไม่ได้ ทำให้เรา ไม่รู้จักตัวเอง
มันทำให้เรารู้จัก ตัวของเรา ได้มากขึ้น
ดีกว่าเดิมจากการหยุด ตัวเอง เพื่อมองเค้าอยู่ ห่างๆ นั้น
เพราะคิดว่า ถ้าเรา ไม่หยุด และมอง
เราก็คงเป็นคนตาบอดและหูหนวก
ที่อาจกลายเป็นคน ที่ไม่มีเหตุผล
ไม่ยอมรับความจริง บางอย่าง ที่เป็นอยู่
การได้คิดถึง ใครบางคน อยู่ห่าง ๆแล้ว ยิ้ม ให้วันเวลา
ยิ้ม ให้กับ ช่วงหนึ่ง ที่ดี มันก็ทำให้ 1 ชีวิต นั้น
เป็นสุขได้........เพราะ เป็น เงา ความสุข ที่ หลอกตัวเอง
แต่ก็ยอมหล่ะ เพราะ สุขใจ..........
ดาหลา & ปะการัง
๐๗ ธันวาคม ๒๕๔๗
7 ธันวาคม 2547 08:49 น.
ดาหลา & ปะการัง
ความรู้สึก เจ็บปวด
เจ๊บปวดกับการก้าวพลาด ในชีวิต
ทำให้ตัดสินใจ ปลิด.....ชีวิต
ไม่เคยคิด ถึงวันนี้
คิดอยู่ว่า จะทำอย่างไร
ให้พ้นๆๆไป จาก สภาพ นั้น เสียที
เราจะหลุดพ้นจาก ความเจ็บปวด เสียที
อาการเจ็บปวด
ได้มาจากการ ที่เรารักและทุ่มเท
ให้ ใครสักคน ...ทั้งชีวิต
แต่เธอกลับมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระ.........
ความคิดถึง ยามที่ เธอทิ้งให้เราอยู่คนเดียว
ความห่วงหา อาหาร ในเวลาที่ ห่างกัน
ห่างหายไปไหน ไม่รู้............
ความน้อยใจ ประดังเข้ามา
ความคิด อื่นๆๆ ต่างๆนานา เกิด ขึ้น
น้อยใจมากขึ้นเรื่อยๆๆ มากขึ้น .........ทุกวัน ๆ
อารมณ์ ...........ชั่ววูบ เกิดขึ้น
เข้าครอบงำแล้วมันก็ ทำลายความเชื่อมั่น
ของเรา ระหว่างเธอ กับฉัน
ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะ ทำ กับฉันได้เพียงนี้
เธอทำร้ายฉัน
เพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่...........รักเธอ
บาดแผลทางกาย ถึงแม้ว่าวันนี้หายสนิท
แต่บาดแผลทางใจ...........ไม่มีทางลบเลือนได้เลย
ถึงทุกวินาที ที่เขียนอยู่นี้
ฉันก็ยังหายใจติดๆ ขัดๆ
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น ..........
นับแต่วันนั้น
ฉันเหลือ เพียงคราบน้ำตา สำหรับเธอในวันนี้
ซึ่ง เธอ จะไม่มีโอกาส เห็นมันอีกต่อไป
บาดแผลที่เธอมอบไว้ให้จะเป็นเครื่อง เตือนใจ ฉันเสมอ ว่า.........
ครั้งหนึ่ง ..........เธอ คือคนที่ฉันรักที่สุด
และ มันคือ อดีต ที่ไม่เคยลืม
แต่ ต่อไป เธอจะไม่ มีวันจะได้เห็น
แม้เพียง เศษเสี้ยวของน้ำตา............ของฉัน
เมื่อ.........ดาหลาเคยคิดอยากฆ่าตัวตาย.........
*-*-* เขียน อีกครั้ง เมื่อ อารมณ์ เศร้า ประทุ ก่อตัว........... *-*-*.
6 ธันวาคม 2547 21:41 น.
ดาหลา & ปะการัง
คงไม่ปฎิเสธกันหรอกว่า ............
ทุกคนมีความหวัง.....................
หวัง...........อะไรบ้างหนอ
หวังเรียนให้ได้ดีดี...........
หวังมีชีวิตที่สุขสำราญ..................
หวังมีเงินทองมากมาย.......................
หวังที่จะมีหน้าที่การงานดีดี.......................
หวังรักที่สมหวัง..........เมื่อมีรัก
หวัง........หวัง.............หวังและหวัง
แล้ว..............
หลายต่อหลายคน สมหวังเพราะตั้งใจทำให้ดีที่สุด..........................
แล้วถ้า............ไม่สมหวังหล่ะ
เกิดอะไรขึ้นบ้างนะ
เท่าที่เห็น............
คนผิดหวังมักจะโทษ คนอื่นเสมอ ๆ ๆ
ไม่ค่อยเห็นจะโทษตัวเองสักคน
คนที่ผิดหวังมักจะหม่นหมองและร้องให้คร่ำครวญ
มันจะเกรี้ยวกราด ต่อบุคคลรอบกายจนลืมไปไหวมว่า
ตนเองหล่ะทำไมไม่มองตนเองก่อน
ผลของการสมหวังมาจากการตั้งใจทำดีที่สุด...........
สำหรับชิวิตหน้าที่การงาน
แต่........ความรัก เมื่อไม่สมหวังเล่า
ฟูมฟาย.........เศร้าสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไปหรือเปล่า
ไม่รู้สินะ..........
สำหรบฉัน ผิดหวังรึ เคยสิ เคย ออกจะบ่อย
ฉันคงไม่ได้ดีเด่ ไปกว่ามนุษย์ ทั่ว ๆ ไป
ฉันเคยกล่าวโทษผู้อื่นทำให้ฉัน
กล่าวโทษผู้อื่นทำให้ฉันผิดหวัง...........
วันนี้ ฉันรู้แล้วหล่ะว่า...............
เมือผิดหวังในรักแล้ว ..............
ใช่ว่าฉันจะสร้างความสุขให้กับชีวิตไม่ได้............
ถ้าหากฉันเลือกที่จะเข้าใจ เข้าใจธรรมชาติชองชีวิตที่
เกิดขึ้น....ตั้งอยู่และดับไป
แทนการเลือกที่จะอยู่อย่างเจ๊บปวด.....................
คุณรู้ไหมว่า................
เวลานี้ ฉันคิดว่า ฉันค้นพบความลับ............
อย่างหนึ่งนะ...............
อยากบอกกับทุก ๆค นะว่า..............
หากเราใช้ชีวิตให้มีความสุขมากกว่าเศร้าก็คือ...........
การที่เราได้เริ่มต้นอะไร ใหม่ ๆ อยู่เสมอ แทนการที่จะล้มและเลิกอะไร ๆ อยู่เสมอ...........
เพราะ ฉะนั้น รักของฉัน............
แม้นเป็นเพียงเงาของกันและกัน.........
เราพบกันสายไป ...............ก็จริงอยู่
แต่หากฉันเลือกที่จะพบกันเพียงในฝันและมีความสุขกับสิ่งที่เริ่มต้นใหม่
กับเค้า...........เพื่อหัวใจที่เปี่ยมสุข
กับวันเวลาที่เราเริ่มต้นใหม่
ด้วยความเข้าใจ ด้วยความรู้สึก ห่วงหาอาทรกัน
เท่าที่ให้กันได้................
แล้วคุณ ๆ ๆจะไม่ลองดูหน่อยรึ................
ดาหลา & ปะการัง
๐๖ ธันวาคม ๒๕๔๗
5 ธันวาคม 2547 14:49 น.
ดาหลา & ปะการัง
คิดถึง.........คิดและคิดถึง
คุณจะรู้ไหม .....น้ำตาแห่งความอาดรู..........
เกิดขึ้นอีกแล้ว.........
หัวใจมันถกเถียงกันว่า...........
ใจหนึ่งอยาก จะบอกกับตัวเอง ว่าต้องยอมรับ.........ยอมรับให้ได้
แต่.......ใจหนึ่งก็บอกว่า ............ไม่ไม่ไม่ รับไม่ได้...........
ห้วงคำนึงหนึ่ง............มันบอกว่าไม่ได้ ผิด ผิด ผิด และผิด ..............
เวลานี้เหงา .........
เศร้าใจ เพราะคิดถึง.........คุณอีกแล้วนะคะรู้ไหม.............
แล้ว จะทำอย่างไรกันหนอ ...............
น้อยใจ ใน เวลา วาสนา เหลือ นะ
ขอเวลา สักนิด ...............
เห้อ ...........สับสน อ่ะ
5 ธันวาคม 2547 11:34 น.
ดาหลา & ปะการัง
.........
ในความเป็นจริงของวันนี้ ............
ความจริงที่ หัวใจเรา มีให้กัน
มันเป็นเพียงความฝัน.........ฉันรู้ดีและรู้หน้าที่
ฉันเข้าใจ ว่า อะไรคืออะไร..........ตลอดไป............ฉันรู้ดี
แต่ ทำไมวันนี้ .......
ทำไม จิตใจของฉัน อยากเข้มแข็ง
แต่ทำไม มันไม่เข็มแข็งเลย
รู้สึก ว่า อ่อนล้า ล้า อ่อนแรง ที่จะต่อสู้ กับอะไรอะไรอีกแล้ว
อาการตอกย้ำ..............
อาการย้ำคิด ย้ำทำ............
ว่าฉันคิดถึงคุณ............
มันเกิด จาก ส่วนไหน ในสมองนะ.................
แต่ฉันเชื่อว่า..........
ความรู้สึกนี้ ส่งไป ถึงคุณได้นะคนดี.............
และฉันก้อเชื่อว่า...........
ความรักและความคิดถึงที่ฉันมีให้คุณคงไม่น้อยไปกว่าคุณที่มีให้ฉัน...............
ในวันนี้ ............และคงไม่แปรเปลี่ยนไป ...........
ดาหลา & ปะการัง
05-12-2004
Lovers
0 คน เลิฟดาหลา & ปะการัง
หน้าส่วนตัว
703
