2 กรกฎาคม 2549 00:19 น.
ดาวแสงหม่น
ฝนตกพร่างพรายกระทบพื้น
กายยืนกลางฝนหม่นหนาว
ทำไมมืนมิดไร้หมู่ดาว
ลมหนาวร้าวใจมืดมัว
หรือเพราะเราสองต้องห่าง
ราร้างแยกไกลไม่หวน
เหลือเพียงน้ำคำคร่ำครวญ
ไม่สรวญเพียงสดับและรับฟัง
วันนี้มีไหมใคร่จะเห็น
ฉันเป็นคนสำคัญวันสุขสม
เธอเป็นของคนใหม่อย่างรื่นรม
ส่วนฉันอกตรมเพียงเดียวดาย
ขอเพียงต่อไปจากนี้
เธอที่เคยอยู่ไม่หาย
ได้รักคนใหม่จนตาย
ส่วนฉันจักหายไป..พร้อมสายลม
26 มิถุนายน 2549 00:45 น.
ดาวแสงหม่น
จะมีบ้างไหมนะวันไหนที่เธอคิดถึงฉัน...เหมือนที่เธอเอื้อนเอ่ย
คำพูดนับล้านคำที่เคยให้ไว้...กับความรู้สึกดีๆที่เราเคยให้กัน
แม้ว่าวันนี้เราเหลือแค่เพียงคำว่า...เพื่อน
แล้วไหนล่ะสิ่งที่เราเคยสัญญาต่อกัน..คำที่เธอเคยบอก
แค่เพียงโทรศัพท์มายังไม่มี..แต่ก็อยากบอกนะว่าเจ็บมากกว่า
ที่วันนี้แค่ฉันโทรมาแล้วได้ยินเธอบอกว่า...อย่าโทรมาหาอีกเลย
และก็วันนี้แหละที่เธอบอกฉันว่าเมื่อเธอสะดวกจะโทรมา
...ก็เข้าใจนะว่าเค้าคือปัจจุบัน ต้องแคร์ ต้องใส่ใจ
แล้ววันนี้ก็เข้าใจดีขึ้นอีกเมื่อเวลาผ่านไป....ผ่านไป.....และผ่านไป..ฉันรออยู่นะ
....แต่ไม่ต้องห่วง...ฉันรอ......รอแค่ความเป็นเพื่อน..จากเธอ
เพราะเท่าที่ผ่านมา....ฉันว่ามันไม่มี........ไม่เคยมี................
26 มิถุนายน 2549 00:21 น.
ดาวแสงหม่น
เมื่อลมพัดผ่านฉันรู้สึกเย็นฉ่ำ
เมื่อกายต้องแดดฉันรู้สึกร้อนลุ่ม
เมื่อพักกายใต้ร่มไม้ใหญ่ฉันรู้สึกสดชื่น
เมื่ออยู่กลางฝนฉันรู้สึกหนาวเหน็บ
เมื่ออยู่กลางทะเลฉันรู้สึกหวาดหวั่น
เมื่ออยู่บนผาสูงฉันรู้สึกสั่นสะท้าน
เมื่ออยู่ร่วมกับเธอ...คือทุกความรู้สึก
24 มิถุนายน 2549 01:52 น.
ดาวแสงหม่น
ในความมืด...ฉันสัมผัสเพียงความเหงา
ในความมืด...ช่างน่าหวาดหวั่น สะพรึง
ในความมืด...ไม่อาจมองเห็นสรรพสิ่ง
ในความมืด...คงมีได้เพียง..สัมผัส
หากในความมืดนี้มีเธอเคียงข้าง
หากในความมืดนี้มือเธอลูบไล้กายแผ่วเบา
หากในความมืด..ยินเพียงเสียงหัวใจของสองเรา
แม้นในความมมืด...ชีวิตกลับกลายเป็นสุข
หน้าส่วนตัว
1085
