21 มีนาคม 2546 13:35 น.
ดาวสีหม่น
นานมาแล้ว..สมัยที่โลกยังมีพระจันทร์ 2 ดวง
มีดวงจันทร์ดวงหนึ่งเป็นผู้หญิง..กับอีกดวงหนึ่งเป็นผู้ชาย
และดวงจันทร์ทั้งสองดวงนี้ ต่างก็รักกันมาก
ดวงจันทร์ทั้งสองไม่เคยแยกห่างจากกัน...ทุกๆคืนเมื่อมองไปบนฟ้า
จะเห็นดวงจันทร์ทั้งคู่ อยู่เคียงข้างกันเสมอ..
แต่แล้ววันหนึ่ง...ดวงจันทร์ผู้หญิงได้ไปพบกับดวงอาทิตย์
ทำให้ดวงจันทร์ผู้หญิงหลงใหลในแสงเจิดจ้าของดวงอาทิตย์
จนเลื่อนตัวตามดวงอาทิตย์ไปทีละน้อย
ทีละน้อย....และก็แยกมาจากดวงจันทร์อีกดวงหนึ่งในที่สุด...เมื่อค่ำคืนมาถึง..
จึงมีดวงจันทร์ผู้ชายเหลืออยู่เพียงดวงเดียว ...
ส่วนดวงจันทร์ผู้ชายก็ได้แต่ตามหาดวงจันทร์ผู้หญิงไปทุกหนทุกแห่ง
.... คืนแล้วคืนเล่า วันเวลาล่วงผ่านไป
แต่ดวงจันทร์ผู้ชายก็ไม่สามารถหาดวงจันทร์ผู้หญิงได้พบ..ด้วยความคิดถึง
และอยากพบดวงจันทร์ผู้หญิงให้เร็วที่สุด
ทำให้ดวงจันทร์ผู้ชายคิดว่า
"หากเรามัวแต่ตามหาอยู่อย่างนี้ คงไม่ได้เจอแน่ๆ"
จึงตัดสินใจ.. ระเบิดตัวเอง
เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปทั่วทั้งจักรวาล
เพื่อให้ชิ้นส่วนแต่ละชิ้น
ออกตามหาดวงจันทร์อีกดวงหนึ่งนั้น...
เมื่อเวลาผ่านไป ทำให้ดวงจันทร์ผู้หญิง
ได้เห็นถึงความจริงว่า..แม้ดวงอาทิตย์จะส่องแสงเจิดจ้า
สวยงามสักปานใด แต่ดวงอาทิตย์ก็มิได้ส่องแสงเจิดจ้า
แต่เพียงเธอเท่านั้น ยังส่องแสงไปยังดาวดวงอื่นๆ
อีกมากมาย
ดวงจันทร์ผู้หญิงจึงกลับมาหาดวงจันทร์ผู้ชายอีกครั้ง...แต่หาเท่าไรก็หาดวงจันทร์ผู้ชายไม่พบ
ต่อมาจึงได้รู้ว่า ดวงจันทร์ผู้ชายยอมระเบิดตัวเอง
เพียงเพื่อตามหาตน จนกระจัดกระจายเป็นเศษเสี้ยวเล็กๆ
ทำให้ดวงจันทร์ผู้หญิงรู้ว่าไม่มีวันที่จะได้เจอกับดวงจันทร์ผู้ชายอีกต่อไปแล้ว
จึงได้แต่โศกเศร้าและเสียใจ ....
แต่ด้วยความรักอันยิ่งใหญ่ที่ดวงจันทร์ผู้ชายมีต่อดวงจันทร์ผู้หญิง
ทุกค่ำคืนจึงพยายามเปล่งประกายแสงที่ยังเหลืออยู่เพียงน้อยนิดของตน
ส่งให้ถึงดวงจันทร์ผู้หญิงเกิดเป็นแสงพร่างพรายเต็มท้องฟ้า
เคียงข้างดวงจันทร์จนเกิดเป็นดวงจันทร์และดวงดาว
ให้เราเห็นจนถึงทุกวันนี้ ....
หากเรามองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนวันไหนที่เห็นจันทร์สวยสดใส
วันนั้น คุณก็จะไม่เห็นดาวดวงเล็กดวงน้อยส่องแสง
หรือวันใดคุณเห็นดาวเปล่งประกายเต็มฟ้ามืด วันนั้น
คุณก็จะไม่พบดวงจันทร์....เขาและเธอ ไม่อาจพบกันตลอดกาล.....
4 มีนาคม 2546 15:31 น.
ดาวสีหม่น
หนังสือคือชีวิต ชีวิตคือการเดินทาง ขอให้เดินทางด้วยสติ มีความรับผิดชอบ และอย่างระมัดระวัง เพราะโลกนี้ยังมีหนังสือมากมาย และการเดินทางยังมีอีกหลายเส้นทางรอให้สัมผัสและเรียนรู้ จากหนังสืออารมณ์กาแฟ โดยภาณุ มณีวัฒนกุล
มนุษย์เป็นเพียงส่วนหนึ่งของโลกและของธรรมชาติ แม้กระทั่งทรรศนะของคนเราก็เช่นเดียวกัน ดังนั้นมันจึงมีมุมมองหลากหลายให้เราเลือก จากหนังสือชีวจิต โดยสาทิส อินทรกำแหง
หากจะชื่นชมดอกไม้ ควรมองย้อนไปถึงกระบวนการเติบโตก่อนผลิบาน ย่อมจะเห็นความงามที่ลึกซึ้งกว่า จากหนังสือฝันให้พรุ่งนี้ไม่มีศพ ของหมอพรทิพย์ โดยวีณา โดมพนาดรเป็นผู้กล่าวไว้
หน้าส่วนตัว
1827
