25 ตุลาคม 2545 16:10 น.
ดาวสีหม่น
ขอรำลึก ตั้งจิต อธิษฐาน
ขอวิญญาณ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทุกแหล่งหล้า
ขอช่วยให้ สิ่งตั้งมั่น ตลอดมา
ขอปฏิญญา ที่มิคลาย กลายเป็นจริง
ต่อนี้ไป จะตั้งมั่น หมั่นรำลึก
จะตรองตรึก ตัดสินใจ ในทุกสิ่ง
จะสานฝัน ที่เพริศพราย กลายเป็นจริง
จะละทิ้ง ความในใจ ที่ไกลตัว
ทั้งเรื่องเรียน การงาน สานสำเร็จ
จะต้องเสร็จ ตามเป้าหมาย ให้ถ้วนทั่ว
แม้ทำงาน ทั้งเรียนไป มิหวั่นกลัว
จะวางตัว วางตนไป ในกฎเกณฑ์
แม้รู้ว่า สิ่งใดใด ในโลกนี้
อาจไม่มี แรงฤทธิ์ ลิขิตเห็น
แต่ฉันขอ ยึดถือ ดั่งให้เป็น
ส่องแสงเช่น แสงส่องนำ คำปฏิญญา...
24 ตุลาคม 2545 10:10 น.
ดาวสีหม่น
ฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
ที่บางครั้งอาจจะมีอารมณ์ซึ้ง-สุข-เหงา-เศร้า
และในบางครั้งอาจจะย้อนคิดถึงเรื่องราว เก่า-เก่า
ที่มีเงา จาง-จาง ของใครบางคน
จากวันนั้นจนถึงวันนี้
นับเป็นเวลากี่ปีที่ผ่านพ้น
แต่เสียงของหัวใจก็ยังบอกว่าสับสน
แม้เรื่องราวของคนสองคนจะผ่าน..นานเท่าใด
ทุกวันนี้ที่ฉันมีชีวิตอยู่...
ฉันต่อสู้กับหัวใจมากแค่ไหน
เจ็บทุกครั้งที่เห็นดาวเคียงเดือนเคลื่อนคล้อยไป
ดวงจันทร์ไล่หยอกเย้าเมฆเฉกเช่นเงา
นี่ก็คือบันทึกอีกหน้าหนึ่ง...
ที่เก็บเอาอารมณ์ซึ้งกับความเหงา
ผสมด้วยท้องฟ้า...ดวงจันทร์...และหมู่ดาว
นำมาถ่ายทอดเรื่องราว...เรื่อย--เรื่อยไป
18 ตุลาคม 2545 11:37 น.
ดาวสีหม่น
ฝนลงเม็ด เกร็ดกราย ที่ปลายฟ้า
เหมือนน้ำตา ฝนพรั่ง ให้หลั่งไหล
เปรียบเทียบฝน น้ำตาฟ้า เป็นดั่งใจ
กลั้นไม่ไหว สุดทนได้ ใจเหมือนกัน
แต่น้ำฟ้า ชโลมสุข ทุกสรรพสิ่ง
เป็นเรื่องจริง ธรรมชาติให้ ใช่ความฝัน
น้ำตาฟ้า สร้างสมดุล ระหว่างกัน
ไม่ลงทัณฑ์ โทษใคร ให้โกรธา
แต่ใจคน เมื่อเจ็บหนัก เกินรับไหว
น้ำตกใน เพราะเจ็บหนัก เกินรักษา
จะลงโทษ โกรธเคือง เปลืองน้ำตา
เหมือนเป็นยา รักษาใจ ให้หายดี
อยากจะให้ น้ำตาเป็น เช่นน้ำฟ้า
ชโลมมา ไหลแสดง เป็นสักขี
จะหลั่งริน ไหลแสดง ร่วมยินดี
มิใช่มี ไหลเมื่อทุกข์ คุกในใจ...
17 ตุลาคม 2545 10:26 น.
ดาวสีหม่น
คงไม่มี โอกาสเป็น เช่นเก่า-เก่า
วันเหงา-เหงา ที่หัวใจ มันเรียกหา
จากนี้ไป คงได้ยิน คำ-คำลา
และน้ำตา น้ำที่ไหล ใจละเมอ
นับจากนี้ คืน-คืนหนึ่ง ซึ่งพ้นผ่าน
ช่างเนิ่นนาน นานจนใจ ให้พร่ำเพ้อ
ตื่นแล้วหลับ หลับแล้วตื่น คืนละเมอ
เหมือนเบลอ-เบลอ ภาพฝัน มันจืดจาง
ในฝันนั้น ฝันว่าเห็น เขารออยู่
เหมือนล่วงรู้ ยิ่งเข้าใกล้ ยิ่งเหมือนห่าง
เมื่อตื่นขึ้น คิดถึงฝัน อันเลือนราง
พอฟ้าสาง จึงกลับเป็น เช่นคนเดิม
15 ตุลาคม 2545 13:28 น.
ดาวสีหม่น
เธอเป็นใคร มาจากไหน ไม่รู้จัก
มิหลงรัก เธอครั้งแรก ที่มองเห็น
คนอะไร ถึงหล่อเหลา แต่น่าเป็น
คนทะเล้น ดูเหมือนเช่น ชายพายเรือ
ให้รู้ไว้ หญิงอย่างฉัน มันไม่ง่าย
จีบให้ตาย มิอ่อนไหว ใจแข็งเหลือ
ชายอย่างเธอ ขายขนมจีบ หญิงเหลือเฟือ
จีบแล้วเบื่อ เหนื่อยหน่าย อย่างง่ายดาย
ทำเป็นหยิ่ง เต๊ะท่า ว่าฉันหล่อ
ทำคุยฟ้อ ไม่รักกัน แล้วจะสาย
แต่ฉันว่า ยังดีกว่า ช้ำใจตาย
ยังไม่หาย จากแผลเก่า เข้ารอยใจ
อยากจะบอก ใจมันช้ำ กับคำรัก
อยากจะบอก ฉันอกหัก สักเพียงไหน
ชายหนึ่งคน มีมากมาย หลายพันใจ
หากเผลอไผล ได้เจ็บช้ำ น้ำตานอง...
หน้าส่วนตัว
919
