มิติที่สี่

ดาวศรัทธา

เมื่อมีการก่อเกิดกำเนิดกาย
จึงมีตายวายปราณการดับสูญ
ระหว่างทางกลางดงชีพคงคูณ
มีพอกพูนเพิ่มกรรมเนื่องนำมา

วนเวลาย้อนกลับดับถึงเกิด
เป็นปมเปิดใคร่ครวญทบทวนค่า
ดีและชั่วถมใส่ในเวลา
ทั้งทุกข์สุขนานาสารพัน

ทุกเวลาวินาทีที่เลื่อนไหล
คือการแก่ผ่านวัยแม้ในฝัน
วันที่เติมเพิ่มใส่ไปทุกวัน
สมค่ามันหรือไม่  ใครบอกเรา
--------------


สรรพสิ่ง
มีความเกิด เป็นธรรมดา
และ เมื่อมีเกิด ย่อมมีความดับ เป็นธรรมดา
ช่วงระยะของกาลเวลา ระหว่าง การเกิด และการดับ
อาจเป็นเพียงเสี้ยวแวบของเศษวินาที หรือเป็นช่วงกาลนับล้านๆๆปี
ล้วนเป็นการดำรงอยู่ ตั้งอยู่ ท่ามกลางสภาวะอันเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

มวลมนุษย์ ล้วนเป็นอยู่ใน ไตรลักษณ์นี้
หากประกอบด้วยอวิชชา 
อาจเห็นเพียงแค่เคลือบ ที่เป็นความสุข ความทุกข์
หลงในมายา ไขว่คว้าตามความอยาก จมอยู่ในกองกิเลส
อยู่ในวังวนแห่งสังสารวัฏ เกิดดับ เกิดดับ เกิดดับ ไม่รู้จบสิ้น

การดำเนินอยู่ในห้วงกาล ระหว่าง ความเกิดและความดับนั้น
คือความแก่
อาจแก่กว่าเมื่อยามแรกเกิด
เพียงครึ่งนาที หรือครึ่งวัน หรือครึ่งเดือน หรือครึ่งปี หรือครึ่งศตวรรษ

“ค่าของคน อยู่ที่ผลของงาน”
งานที่เกิดจาก กรรมดี กรรมชั่ว กรรมกลางๆไม่ดีไม่ชั่ว
อยู่ที่เรา-ท่าน จะทิ้งรอยอะไร ไว้แทนค่าตน
---------