12 ธันวาคม 2550 15:31 น.
ดาวระดา
ฝันอยากหยิบของขวัญอันล้ำค่า
ปรารถนาอย่างยิ่งกว่าสิ่งไหน
เฝ้าเเต่ฝันเฟื่องถึงเรื่องเป็นไป
มันช่างไกลเกินฝันไม่ทันกาล
เฝ้านั่งรอคอยท่าน้ำตาร่วง
ช่างหนักหน่วงเหลือใจให้พ้นผ่าน
ความอยากได้กวนใจให้รำคาญ
แต่ไม่คร้านคอยฟ้ามาปราณี
ของที่อยากจะได้ใช่อย่างอื่น
ฟ้าไม่ยื่นหยิบให้ในวิถี
ด้วยของขวัญล้ำค่าคือชีวี
ของแม่นี้คืนมาข้ารอคอย
สิบปีผ่านนานเหลือเมื่อกำหนด
แม้จะหดหัวใจไม่เสื่อมถอย
ขึ้นปีใหม่คราใดใจร้าวรอย
สร้างปมปอยปริ่มฤทัยให้ร้าวราน
พยายามหลายครั้งช่างมันเถิด
แม่คงเกิดในถิ่นที่สุขศานต์
ใจเจ้ากรรมกลับดลขอบนบาน
ฟ้าประทานมาให้ใช่ที่ควร
11 ธันวาคม 2550 00:43 น.
ดาวระดา
เหมือนดังข้ามเขาสูงพร้อมซุงหนัก
แทบกระอักอาบเหงื่อเพื่อน้องสาว
ทุกนาทีสี่ปีนี้ยืดยาว
แสนทุกข์ร้าวเรื่องเงิน"เกินกองคลัง"
ให้คำนี้กับน้อง"ท่องประหยัด"
แม้จะกัดเกลือกินอย่าสิ้นหวัง
แรงใจพี่พร้อมเติมเพิ่มพลัง
ด้วยวาดหวังปริญญาที่น่ายล
บางครั้งเราร่ำไห้เหมือนไฟหมด
สุดรันทดในชะตาฟ้าไม่สน
เหนื่อยทั้งกายใจพร้อมก็ยอมทน
ถึงคำบ่นมีบ้างเป็นบางครา
แต่ดีเหลือเมื่อพ้นทนมาได้
นี่ก็ใกล้เกือบจบครบศึกษา
ถึงวันนั้นคงสุขด้วยน้ำตา
ปริญญาหยาดเหงื่อเพื่อน้องเรา
10 ธันวาคม 2550 05:08 น.
ดาวระดา
หลบหน้าหนีหายหรือหน่ายรัก
หรืออยากพักหนีพ่ายเพราะหน่ายแหนง
จึงไม่สนคนที่จะชี้แจง
เหมือนร้ายแรงเกินก้ำคำบรรยาย
มาตามตื้อตามติดไม่คิดจาก
ด้วยรักมากจึงง้อกลัวหล่นหาย
ไม่เคยกลัวว่าจะเสียเจ้าเชิงชาย
กลับมั่นหมายมุ่งมั่นจำนรรจา
คนไม่รักไม่รู้หรอกว่าค่าล้ำ
อยากจะจำทุกสิ่งที่เราเฝ้ารักษา
แม้จะคิดคดเคี้ยวบ้างบางเวลา
ด้วยสัจจาไม่ทิ้งใจให้ห่างตัว
ขาดใจนางหนึ่งเดียวเหมือนใจขาด
คล้ายอากาศเหือดแห้งมาฟ้าสลัว
ไร้ความรักจากนางช่างน่ากลัว
โธ่ ทูนหัวมารับง้อขอคืนใจ
9 ธันวาคม 2550 13:07 น.
ดาวระดา
เก็บกวาดถนนทุกวันกวาดเก็บ
หนาวเหน็บเจ็บร้าวสู้ทนเหน็บหนาว
ยาวนานกว่าฝันเป็นจริงนานยาว
ฝันเพื่อดาวดวงน้อยสร้างคอยเพื่อฝัน
ลูกรักแม่จักกวาดด้วยรักลูก
สรรค์สร้างปลูกส่งเรียนให้สร้างสรรค์
ยันยืนฝืนอยู่สู้ทนยืนยัน
เคียงข้างกันไม่หวั่นคนข้างเคียง
คอยรอวันหนึ่งมาถึงซึ่งรอคอย
เสียงส่งสอยปริญญามาส่งเสียง
เพียงพอต่อชีวิตที่พอเพียง
ชื้นใจเลี้ยงชีพได้แม่ใจชื้น
ตาตั้งทำงานไม่คร้านด้วยตั้งตา
ฝืนสู้ล้าเพียงใดใจยังสู้ฝืน
กลืนกล้ำคำคนหมิ่นจินต์กล้ำกลืน
หลับตาตื่นเห็นปริญญานอนตาหลับ
7 ธันวาคม 2550 15:11 น.
ดาวระดา
เหมือนคนสิ้นสูญประยูรญาติมิตร
เหมือนคนสิ้นสูญศิษย์มิตรสหาย
เหมือนคนสิ้นสูญบุญใกล้ตาย
เหมือนคนสิ้นสูญกายวายชีวัน
อยู่อย่างสิ้นหวังพลังเสริม
อยู่อย่างสิ้นหวังเดิมเคยเติมฝัน
อยู่อย่างสิ้นหวังไปในทุกวัน
อยู่อย่างสิ้นหวังนั้นพลันทุกข์ใจ
ยายแก่คนนี้ฤดีเศร้าหมอง
ยายแก่คนนี้มองฟ้าน้ำตาไหล
ยายแก่คนนี้น้อยเนื้อต่ำใจ
ยายแก่คนนี้ไซร้อยู่อย่างยากเย็น
บอกเล่าเรื่องราวบอกเล่าความหลัง
บอกเล่าเรื่องราวดังตามองเห็น
บอกเล่าเรื่องราวผ่านทางเนื้อเอ็น
บอกเล่าเรื่องราวลำเค็ญโศกา
ต้องฝืนยืนอยู่ดูซากชีวิต
ต้องฝืนยืนอยู่ผิดที่โหยหา
ต้องฝืนยืนอยู่คู่โชคชะตา
ต้องฝืนยืนอยู่กว่าหน้ากลบดิน
หน้าส่วนตัว
2285
