14 กันยายน 2546 20:22 น.
ดาวฟ้า
7 สิงหาคม 2546
6.00 น. เธอจากฉันไปจริงๆแล้วสิ เครื่องบินกำลังพาเธอไปสู่อีกแผ่นดินนึงและมีหมาสมุทรกั้นกลางระหว่างฉันกับเธอ ฉันตื่นตอนเครื่องบินกำลังพาเธอไปจากฉันพอดี คนแรกที่ฉันคิดถึงคือเธอ เธอไปแล้ว เธอจากฉันไปไกลแสนไกล เธอทิ้งไว้เพียงความทรงจำอันเดียวดายให้กับฉัน ฉันไม่รู้ว่าฉันกับเธอจะได้เจอกันทาง msn มั้ยเพราะเวลาของเราห่างกันถึง 13 ชั่งโมง เวลาของเธอเที่ยงวันของฉันตีหนึ่ง เราแทบจะไม่มีโอกาสเจอกันเลย ทำไมฉันช่างโชคร้ายอย่างนี้นะ เธอจะรู้มั้ยว่ายังมีใครคอยภาวนาให้เธอพบกับสิ่งดีๆ มีความสุขและหลับฝันดีในทุกๆคืน
3 กันยายน 2546 21:58 น.
ดาวฟ้า
5 สิงหาคม 2546
ไม่รู้ว่าท้องฟ้าที่มี่กับท้องฟ้าที่เธออยู่มันจะต่างกันมั้ยนะนี่ก็วันที่ 6 แล้วที่เธอจากไป ถึงเราจะอยู่บนโลกเดียวกันแต่ระหว่างเรายังคงมีมหาสมุทรที่ขวางกั้นเราเอาไว้ และที่สำคัญกำแพงที่เธอสร้างมันไว้ฉันไม่อาจทลายมันได้เลย ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นยังไงบ้าง เธอยังคงสบายดีอยู่มั้ย เธอโทรหาเพื่อนคนอื่นแต่เธอไม่โทรหาฉันเลย ก็เธอเคยแคร์ฉันซะเมื่อไหร่ล่ะ เธอเห็นฉันมีค่าก็ต่อเมื่อเธอมองไม่เห็นใครแล้ว แต่อย่างน้อยฉันก็ยังดีใจที่เธอยังคงนึกถึงฉัน แม้ฉันจะเป็นคนสุดท้ายที่มีค่าสำหรับเธอ
3 กันยายน 2546 21:55 น.
ดาวฟ้า
31 สิงหาคม 2546
เธอช่างใจร้ายมาก เธอกำลังจะจากฉันไปคนละพื้นแผ่นดินโดยไม่ลาฉันสักคำ เธอรู้มั้ยฉันเสียใจมากเพราะในนาทีสุดท้ายฉันก็ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอหรือบอกในสิ่งที่ฉันอยากจะบอกกับเธอ ฉันต้องตามหัวใจของฉันไปหาเธอที่สถานีรถไฟ เพื่อเอ่ยคำว่าลาก่อนกับเธอ ฉันเกือบจะไม่ได้ลาเธอแล้วล่ะเพราะฉันกับเธออยู่กันคนละชาลชลา โชคดีของฉันที่เจอเข้ากับเพื่อนของเธอเสียก่อน มิฉะนั้นอย่าว่าแต่สิ่งที่อยากจะให้เธอเลยคำว่าลาก่อนเธอคงจะไม่ได้ยินจากปากฉัน 16.30 น.ขบวนรถไฟที่เธอจะไปเข้ามาเทียบสถานี ฉันไม่อยากให้เธอไปเลย อีกหนึ่งปีกว่าที่ฉันจะได้พบกับเธออีกครั้ง อเมริกากับประเทศไทยไม่ได้มีดินแดนติดต่อกันซะหน่อย เธอขึ้นรถไฟแล้วฉันมองรถไฟที่วิ่งออกจากสถานีพร้อมๆกับเธอและหัวใจของฉัน ฉันไม่อยากให้น้ำตาของฉันหยดลงที่นั่นเพราะการที่ฉันไปส่งเธอ ฉันอยากให้เธอจดจำสิ่งดีๆจากฉันไป เธอจากไปหัวใจของฉันเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก สิ่งเดียวที่ฉันจะทำได้คือ ฉันจะรอการกลับมาของเธอเธอผู้เป็นเจ้าหญิงคนเดียวในใจของฉันตลอดไป
31 สิงหาคม 2546 21:44 น.
ดาวฟ้า
เป็นอีกวันแล้วสินะ ที่ต้องตื่นขึ้นมาพร้อมกับคำถามที่ว่า
เธอกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน และฉันจะต้องใช้ชีวิตที่เดียวดายอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่ ถึงจะได้พบกับเธออีกซักครั้ง ระยะทางที่ห่างของเราอาจจะเท่ากัน
แต่เวลาแห่งการรอคอยของเรา ไม่เท่ากันใช่ไหม ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ปล่อยให้ฉันรออยู่อย่างนี้
เธออยู่ไหนอยู่ไหน เธออยู่ไหนอยู่ไหน เข็มนาทียิ่งเดินไป ใจยิ่งสั่นขึ้นทุกที
ยังมีฉันอยู่ไหม เธอจึงทิ้งให้รออย่างนี้ เพียงแค่คิดว่าเธอไม่ใยดี ในใจก็แทบสลาย
หนึ่งนาทีของเราไม่เท่ากัน เธอจะทำร้ายฉันอีกนานไหม
คนที่ขอให้รอ กับคนที่ท้อหมดใจ (รู้ไหมว่าเหนื่อยใจน้า) รู้ไหมว่าเหนื่อยใจไม่เท่ากัน
เธอก็รู้ใช่ไหม เธอก็รู้ใช่ไหม ทุกนาทีที่เธอไกล ใครคนนึงคิดถึงเธอ
มีแต่ฉันแต่ฉัน และเป็นฉันที่รอเสมอ เธอก็รู้ว่าฉันต้องการเธอ แต่เธอก็ยังใจร้าย
ฉันรู้ว่าเวลาที่เธอกำลังมีความสุขอยู่กับใครๆ คงจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว
จนเธอไม่รู้ว่า เวลาแห่งความว่างเปล่า และเงียบเหงาของฉัน มันผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน
อย่างนี้ล่ะมั้งที่เขาชอบพูดกันว่า เวลาของคนที่ขอให้รอ กับคนรอ
มันไม่เท่ากัน มันไม่เคยเท่ากันเลยจริงๆ
รักของฉันและเธอ คงไม่เท่ากัน
ป.ล.หนึ่งนาทีของฉันกับเธอมันไม่เท่ากันเลย...ไม่เท่ากันเลยจริงๆ แต่ถึงยังไงฉันจะรอเธอเสมอ เธอ..ผู้เป็นเจ้าหญิงคนเดียวในใจของฉัน...ตลอดไป
28 กรกฎาคม 2546 19:47 น.
ดาวฟ้า
การที่เราจะรักเพื่อนสักคนอย่างสุดหัวใจ สำหรับฉันแล้วฉันเต็มใจ ฉันมีความจริงใจให้กับทุกคนที่เข้ามาในชีวิต แต่คนเหล่านั้นจะรักฉันอย่างที่ฉันรักและจริงใจกับพวกเค้าด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันรู้จักกับเพื่อนคนหนึ่งและเราสนิทกันจริงๆตอนเทอมสุดท้ายของปีการศึกษาที่ 2 ฉันคอยอยู่เป็นเพื่อนเค้าในยามที่เค้าไม่มีใคร คอยช่วยเค้าทุกอย่างและรักเค้ามาก แต่สำหรับเค้า เค้าคอยรับฟังปัญหาฉันทุกเรื่องและเค้าเป็นคนเดียวที่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของฉัน ถึงวันนี้ฉันไม่รู้ว่า ฉันยังคงเป็นเพื่อนที่เค้าไว้ใจและรักฉันอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า เค้าเริ่มสนิทกับเพื่อนคนใหม่และค่อยๆห่างฉันไปๆจนถึงวันนี้เราแทบจะเป็นแค่เพียงคนรู้จักกันซะด้วยซ้ำ แต่ฉันคนนี้ยังรอเค้าอยู่ทุกวันว่าเมื่อไหร่ที่เค้าจะโทรมาหาฉัน กลับมาเป็นเพื่อนรักฉันอีกครั้ง ฉันรู้ว่าเค้ายังต้องเจอใครอีกมากมายและคนพวกนั้นอาจดีกว่าฉันมาก และฉันก็รู้ว่าเค้าจะมีเพียงแค่ฉันคนเดียวไม่ได้ แต่ฉันก็ยังรอ รอซักวัน วันที่เค้าจะกลับมาเป็นเพื่อนที่ฉันรักและหวังว่าเค้าคงรักฉันเช่นกัน
จนวันนี้ฉันและเค้า เรายังคงห่างกันมากขึ้นทุกวันๆ ฉันไม่รู้ว่าเราจะมีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม แต่สำหรับฉันก็ยังรักและห่วงใยเค้าไม่เปลี่ยนแปลง ฉันในวันนี้ก็ยังคงอ่อนแอเหมือนทุกวันแต่สิ่งที่ต่างไปคือ วันนี้ฉันไม่มีเค้า ฉันไม่มีใคร แต่ฉันมีเพียงแค่ตัวฉัน ถึงแม้ว่าเค้าไม่มีวันที่จะกลับมาเป็นเพื่อนรักฉันอีก ฉันก็ยังคงจะรักตัวเองเพราะวันนี้ฉันเหลือเพียงแค่ฉันที่อยู่เป็นเพื่อนตัวเองเท่านั้น
ป.ล. ฉันอยากให้เค้ารู้ว่าไม่ว่าเค้าจะอยู่ห่างไกลซักแค่ไหน เพื่อนคนนี้คนที่ยังไม่ลืมเค้าจะยังรักและเป็นห่วงเค้าไม่เปลี่ยนแปลง
หน้าส่วนตัว
1060
