5 มีนาคม 2549 18:58 น.

อาจจะเหลือเพียงความทรงจำ

ดาวฟ้า

เจ็บปวดเมื่อย้อนเวลาไปหาความทรงจำของฉันกับเค้า
นับตั้งแต่วันแรกที่ความรู้สึกดีๆก่อตัวขึ้น วันนี้คงเหลือแต่ความทรงจำ
มีคนเคยพูดเอาไว้ว่า ไม่มีความรักใดที่ปราศจากการคาดหวัง
ใช่....ในความรักก็ย่อมมีการคาดหวัง คำสัญญาที่เค้าเคยให้ไว้
มันทำให้ฉันมีความหวังกับคำสัญญาและเชื่อมั่นมาตลอด
วันนี่ เธอได้ทำให้ฉันได้รู้ว่า คำสัญญาเป็นเพียงแค่คำพูดหนึ่ง
ที่ไม่ต่างอะไรไปจากคำพูดลอยๆทั่วไป มันจะมีความหมายอะไรกับฉันอีกล่ะ
ในเมื่อเธอที่เป็นคนพูดยังลืมมันเลย นี่หรอที่เธอยังรักฉันอยู่
ฉันผิดหรอที่ความห่วงใย+ความใส่ใจที่ฉันมอบให้เธอ มันกลายเป็นความรำคาญที่เธอไม่ต้องการ ฉันผิดหรอที่ฉันรักเธอ มันคงผิดมากที่เรารักกัน
เธอบอกว่าเธอจะเดินไปบนเส้นทางเดียวกับฉัน ฉันรู้ว่าเธอเดิน
แต่ก้าวของเราคงไม่เท่ากัน ไม่รูว่าฉันก้าสวเร็วหรือเธอก้าวช้า
หรือฉันยังยืนอยู่กับอดีตงันสวยงาม ส่วนเธอเดินอยู่บนความจริงที่ไม่มีฉัน
บอกฉันหน่อยสิว่าฉันควรจะทำอย่างไรต่อไป วันนี้มีเธอแต่หัวใจของเธอ
ไปจากฉันตอนไหนก้อไม่รู้....
ฉันจะทำอะไรได้อีกหรือ...
ใครก้อได้บอกฉันที ว่าฉันจะเอาหัวใจเธอกลับมายังงัย
หรือว่าปล่อยให้หัวใจของเธอโบยบินไป
และให้ฉันยอมรับว่าวันนี้เราไม่ได้มีกันและกันอีก....?????				
31 มกราคม 2547 20:56 น.

จากฉันคนเดิม

ดาวฟ้า

 ... หลังจากที่ฉันเริ่มสับสนในตัวเอง  ฉันตัดสินใจโทรหาเค้า  ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นเค้า  แต่เค้าก็เป็นคนที่รับฟังฉันได้ ในทุกๆ เรื่อง  แม้ว่าวันเวลาจากวันนั้นจนถึงวันนี้  ทั้งฉันและเค้าอาจจะเจอกับความผิดหวังด้วยกันทั้งคู่  ฉันผิดหวังจากเค้า  แต่เค้าผิดหวังจากคนอื่น  และความเจ็บปวดของเราสองคน  ก็ไม่ต่างกันเลย  วันเวลาล่วงเลยมา 2 ปีกว่า  ที่เค้าจากไป  แม้จะเป็นเพียงแค่ความทรงจำอันเลื่อนลอย  แต่สำหรับฉันมันยังคงย้ำเตือนให้ระลึกถึง  ทุกๆ ที่ ที่ฉันเดินผ่านและ เคยมีความทรงจำเกี่ยวกับเค้า  มันยังคงเป็นเรื่องที่ฝังอยู่ในหัวใจและไม่มีวันลบเลือนไป..ดังเช่นหนังสือ...  ไม่ว่าจะถูกเปิดสักกี่ครั้ง  ตัวอักษรก็ยังคงเป็นตัวเดิม  หน้าก็ยังคงเป้นหน้าเดิม  ฉันก็เช่นเดียวกัน... 

          ...วันนี้ฉันได้รู้ว่า  เค้าคนเดิม  คนที่ฉันเคยรักกลับมาแล้ว  และเข้มแข็งมากกว่าเดิมด้วย  เค้าทำให้ฉันไม่กลัวกับการผูกมัดและกล้าที่จะรักอีกครั้ง เราสองคนยังคงไม่คิดที่จะลืมอดีต  แต่เพียงปล่อยให้มันเลือนลางจางหายไป  พร้อมๆ กับการเริ่มต้นใหม่  ที่ยังไม่มีคำว่าสายไป  "ความรักก็เหมือนกับ"ขวดโหล"  ที่เราคอยเติมหัวใจและความรักใส่ลงไปในทุกๆ วัน  หากวันใดเราปิดฝาขวด  ก็เท่ากับการปิดกั้นใจตัวเอง  แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เราเพิ่มมันลงไป  โดยที่เราไม่คิดจะปิดฝามัน  เราก็จะรู้ว่าความพอดีอยู่ที่ใด  และที่สำคัญคือ  ทำให้เราได้รู้ว่า...เราไม่เพียงแต่ใส่ความรักลงในขวดโหลเท่านั้น  แต่เราต้องใส่ดวงใจเข้าไปด้วย  มันถึงจะรวมเป็นความเข้าใจ"   "นั่นคือสิ่งที่เค้าพูดกับฉัน"
         ...เราทั้งสองคนต่างก็เริ่มต้นใหม่ด้วยกันทั้งคู่  และฉันจะทำให้เค้ามั่นใจและเชื่อใจว่า  "ฉันจะรักเค้า"  แม้อาจจะไม่รักมาก  รักตลอดไป  แต่ก็จะรักให้ดีที่สุด  และฉันก็จะทำให้เค้าเชื่ออย่างที่เค้าเคยเชื่อฉัน...				
25 พฤศจิกายน 2546 21:00 น.

ถึงเพื่อนรัก...

ดาวฟ้า

กว่าที่ฉันจะรู้ตัวฉันก็รักเธอมากซะแล้ว ฉันสนิทกับเธอมาเกือบ 2 ปี แต่ความผูกพันมันไม่ใช่แค่เพียง 2 ปีเท่านั้น ฉันให้ความจริงใจและความจริงจังกับเธอมากจนบางครั้งฉันว่ามันมากเกินไปด้วยซ้ำ ความผูกพันที่ฉันมีให้เธอมันกลายเป็นบ่วงที่รัดคอฉันเอง เธอเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุดจนบางครั้งความเห็นแก่ตัวก็เข้ามาใกล้ๆตัวฉัน เวลาที่ฉันเห็นเธอสนิทกับเพื่อนๆคนอื่น ฉันเจ็บปวดทุกครั้งและไม่อยากให้เธอสนิทด้วย แต่ในความเป็นจริงแล้วเธอก็ยังคงต้องเจอใครอีกมากมายที่เข้ามาในชีวิต ถ้าเธอมีเพียงแค่ฉันคนเดียว ก็เหมือนกับเธอปิดกั้นตัวเอง
                 ฉันเข้าใจทุกออย่าง เข้าใจว่าฉันไม่อาจบังคับเธอไม่ให้คบใครและห้ามใครมาคบเธอไม่ได้ ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่าเธอจะเป็นเพื่อนรักของฉันตลอดไปและไม่มีใครมาแทนที่เพื่อนอย่างเธอได้  เธอไม่ต้องห่วงฉันจะเปิดใจยอมรับและเอาชนะความเห็นแก่ตัวของฉันให้ได้
            ป.ล.ฉันรักเพื่อนอย่างเธอมากจริงๆ				
8 พฤศจิกายน 2546 21:54 น.

บันทึกเล่มนี้เป็นของเธอ...(5)

ดาวฟ้า

8 พฤศจิกายน 2546 
        จะยังมีฉันที่คอยดูแลไม่ห่าง เจ้าหญิงของฉัน ฉันยินดีทำทุกอย่าง ไม่ว่าวันใดที่เธออ้างว้างยังมีที่ว่างที่เดิมของเธอ กับคนคนนี้ทุกนาทีเป็นของเธอ เจ้าหญิงของฉัน ฉันยินดีทำเพื่อเธอ ก่อนหลับตานอนให้เธอรู้เสมอ มีคนต้องการให้เธอฝันดี
         บทเพลงนี้ดังขึ้นมาอีกรอบนับจากวันที่เธอจากไป เธอไม่เคยห่างหายไปจากใจฉัน ไม่ว่าใต้แผ่นฟ้าแห่งนี้จะกว้างไกลแค่ไหนความคิดถึงที่ฉันมีจะส่งถึงเธอตลอดเวลา ดวงดาวบนฟ้ายังคงเลือนหายบ้างเป็นบางคราวแต่ไม่เคยส่างซาจางหายไป เช่นเดียวกับฉันซึ่งอาจไม่เขียนไดอารี่ถึงเธอบ้างแต่ความคิดถึงที่มีให้ก็ไม่เคยเลือนลางจางหายไป เวลาที่เธอจากฉันไปก็ราวๆ 3 เดือนเห็นจะได้ ช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน ทั้งๆที่เข็มนาฬิกายังคงทำหน้าที่ของมันไปตามปกติ คนเรานี่ก็แปลกนะเวลาที่มีความสุขเหมือนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่เวลาที่เรารอการกลับมาของใครซักคนกลับผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน ทั้งๆที่เข็มนาฬิกาไม่ได้เดินไปเร็วหรือเดินช้าลงกว่าเดิมเลย นาฬิกาทรายของฉันที่ตั้งอยู่ตรงหน้าก็คงเหมือนกับระยะเวลาที่เราจะได้พบเจอกัน เม็ดทรายที่ผ่านมาแต่ละเม็ดคงเหมือนกับแต่ละวันที่ผ่านพ้นไป แต่ไม่ว่าเม็ดทรายจะใช้เวลาไหลลงมานานเท่าใดฉันก็ยังคงจะรอเธออยู่ที่นี่ ณ ที่แห่งนี้ ที่แห่งการพบกันของเรา ฉันจะรอเธอรอเธอ...ตลอดไป				
8 พฤศจิกายน 2546 21:51 น.

บันทึกเล่มนี้เป็นของเธอ...(4)

ดาวฟ้า

3 กันยายน 2546    4
	หนึ่งเดือนกับ 3 วันแล้วสินะที่เธอไป ระยะเวลาที่ผ่านไปฉันคิดถึงเธอตลอด ฉันนับเวลาของอเมริกาทุกวัน เพื่อจะดูว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ ตื่นนอนหรือยัง จะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงเธอบ้างไหม ฉันมีโอกาสพบกับเธอที่ msn ถึงสี่ครั้ง ฉันดีใจมากๆ ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่นะ ไปเรียนหรือยัง ฉันได้ดูรูปถ่ายที่เธอส่งมาตอนไปถ่ายที่น้ำตก เธอรู้มั้ยนาทีที่รูปของเธอขึ้นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของฉัน น้ำตาของฉันมันไหลลงมาช้าๆ ฉันเจ็บปวดกับการห่างไกลของเรา เจ็บปวดกับการรอคอย ซึ่ง 1นาทีของฉันกับเธอมันไม่เท่ากันเลย เธอจะทิ้งให้ฉันเจ็บปวดอย่างนี้อีกนานมั้ย				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟดาวฟ้า
Lovings  ดาวฟ้า เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟดาวฟ้า
Lovings  ดาวฟ้า เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟดาวฟ้า
Lovings  ดาวฟ้า เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงดาวฟ้า