5 กรกฎาคม 2545 22:12 น.
ดาวประกายพฤกษ์
...บรรยากาศรอบข้างเริ่มหนาวลงทุกที สายตาที่ทอดยาวไปยังปลายฟ้า..แสงสุดท้ายของดวงตะวันปลุกความอ้างว้างและความเหงาให้ลุกขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ กว่า 5 ชั่วโมงที่เดินทางมายังดินแดนที่เคยไม่รู้จัก และได้ทำความรู้จักในที่สุด ..ดินแดนที่มีเธออยู่.. รถเคลื่อนตัวไปด้วยความเร็วคงที่ใกล้จะถึงปลายทางแต่ใครจะไปรู้ว่าใจฉันเดินทางถึงที่นั่นไปนานกว่าหลายเท่า ดินแดนที่ดูแห้งแล้งและเหมือนมีมนต์สะกดให้น้ำครื้นๆที่ปลายตา นั่งริมหน้าต่างรถทัวร์มองตะวันลับไปอย่างเหม่อ..คิดถึงความทรงจำที่ยังเรียกไม่ได้ว่าเป็นเพียงความทรงจำเพราะมันยังฝังลึกและเป็นเพื่อนที่ดีในความคำนึงของฉันตลอดมา..ไม่ลืม
มองไปๆฉันก็คงไม่ต่างอะไรกับคนต่างถิ่นที่เพียงมาเยือน หากแต่ครั้งหนึ่ง..ฉันเคยมีความรักที่นี่ ครั้งหนึ่งเคยมีคนหนึ่งที่นี่ที่ฉันมอบฝันไปให้ ..ก็เพียงครั้งหนึ่ง ดินแดนอีสาน เมืองใหญ่เมืองนี้เคยมีเขา เขาที่ฉันเองไม่เคยคิดว่าจะรับเข้ามาในชีวิตได้ มันอาจจะเป็นข้อผิดพลาด แต่ก็เป็นข้อผิดพลาดอย่างเต็มใจ หากคนเราไม่มีความรักก็ไม่เจ็บใช่ไหมล่ะ เรา รัก ทุกคนที่เข้ามาไม่ได้นี่น่า และในที่สุดเขาก็ทำได้...ก่อเกิดเป็นความรัก(สำหรับฉัน) เขาเป็นคนที่คอยใส่ใจ ดูแลและพาไปทำความรู้จักกับเมืองๆนี้ ห้าง ตลาด ร้านนม แม้กระทั่งบึงแก่นนครที่ฉันคิดว่าสวยมาก ครั้งหนึ่งยังเคยทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เนี่ยเค้าเรียกต้นคูนเขาภูมิใจนำเสนอ..
ต้นราชพฤกษ์ต่างหาก ..ฉันแย้ง
คูน...ราชพฤกษ์.. คูน ..ราชพฤกษ์ แย้งไปแย้งมา เอ..แล้วมันก็ต้นเดียวกันนี่น่า
ไม่เคยรู้เลยความทรงจำมันมาจากไหนหนักหนา แต่มาถึงตอนนี้ก็นึกไปไกล ถึงครั้งแรกที่พบกัน เรามาถึงในเวลาเช้า เราจำไม่ได้แม้แต่หน้าตา เพราะไม่เคยคิดว่าจะเป็นยังไง แล้วไงล่ะทีนี้ จะไปรู้ได้ยังไงว่าคนไหนใช่รึเปล่าเลยต้องไปโทรบอกเพื่อน ตู้โทรศัพท์เรียงกันอยู่4ตู้ และตู้ที่ใช้ก็เป็นตู้ที่ใช้ได้ ในอีกหลายตู้ที่ขัดข้อง มีคนคนหนึ่งมองฉันจากนอกตู้ และเป็นครั้งแรกอีกนั่นแหละที่คิดว่า อืม...ชอบหน้าคนนี้จัง แล้วก็ทำลายความฟุ้งซ่านโดยนึกถึงคนที่จะมารับ ไม่ได้ๆ ต้องรอเขา แล้วความคิดทั้งหมดก็กระดอนเหมือนลูกบอลตกกระจาย พ่อหนุ่มหน้าตู้กระชากประตูตู้มา นี่เราโทรนานไปจริงๆรึเนี่ย เลยรีบวางแล้วออกมาหน้าจ๋อยๆ ถือกระเป๋าเหมือนเด็กหลงก็มีใครไม่รู้กระชากกระเป๋าไปอีก เอ๋า..ตาคนนั้นนี่ ..เลยกระชากกันจนเป็นที่สนใจของสถานีขนส่งอยู่สรุปได้ว่า...ตาคนนี้เองที่เป็นคนนั้น..เฮ้อ..รอดไป ..แล้วน้ำตาก็รื้นขึ้นมาอีกครั้ง .. ไม่ว่าที่ไหน มองไปทางไหนก็ยังมีภาพเก่าๆของเขาคนนั้น เหมือนภาพยนต์ที่เคยดูซ้ำซาก วนเวียนในสมอง..
เพราะคิดถึงขึ้นมา น้ำตาก็เลยไหล เพราะรักเธอทั้งใจ ก็เลยดูว่าเข้มแข็งยังไม่พอ?เวลาหลายเดือนที่ไม่มีเขาคนนั้นอีกแล้ว นับไม่ถ้วนเลยที่ร้องไห้และฟูมฟาย เคยกระทั่งเอาทุกๆอย่างออกไปเก็บไว้ให้ลึก(สุดใจ)ที่สุด แต่ในท้ายที่สุดก็ต้องเอาออกมา ยิ่งซ่อนยิ่งคิดถึง เพราะความรักทำให้คนเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ เพราะฉันใส่ใจในสิ่งที่เขาบอกหรือเพราะฉันรักเขากันนะ อย่างไรก็ตามท้ายที่สุด เขาก็ได้บอกความจริงว่า..ตอนที่ความรักฉันจะเริ่มเขาก็มีคนอื่นอยู่แล้ว เขาเพียงคิดว่าคนไกล อาจเป็นตัวเลือกที่ดี และ ความจริงที่เขาค้นพบและบอกคือ เขาลืมคนนั้นไม่ได้ น้ำตาไม่หลั่งในทันที หากแต่อุทกภัยในหัวใจมันเอ่อล้นไปหมด หัวใจมันชาไปตอนไหนก็ไม่รู้ อยากจะรั้งอยากจะยื้อไว้..แต่ทำอย่างไร ความอ่อนแอสุดท้ายก่อตัวอย่างรวดเร็ว หัวใจร้องว่า..อย่าไปเลย..แต่ก็เงียบไป...นี่น่ะหรือ ความรัก เพิ่งรู้จักครั้งแรกก็คราวนี้ ..แล้วใยหนอถึงต้องเจ็บ
กลับมาเพื่อจดจำ และย้ำอดีตตัวเองหรือเปล่าเรา...และก็กลับไปทั้งใจเดิมๆ ที่มีเพื่อนเท่านั้นที่เข้าใจ...
จากวันนั้นที่ยังจำได้ดี วันนี้บางทีก็ยังมีน้ำตา ใครๆบางคนก็คิดว่าฉันลืมเธอได้หมดใจ..ใช่ซะที่ไหน จะมีวันนั้นรึเปล่าฉันเองก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำไป คิดอยู่เสมอว่าป่านนี้เขาเป็นอย่างไร จะรู้รึเปล่าว่ามีคนคิดถึง...ส่วนคำตอบ..ไม่มี..สุดท้ายที่ยังดำเนินชีวิตไปอยู่เพราะฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อรักเธอคนเดียว ฉันเป็นความหวัง เป็นพลังของอีกหลายๆคน (ที่รักฉัน) ฉันเลยต้องเข้มแข็งกว่า...
ที่ไม่ยื้อต่อไป ไม่ใช่ไม่รัก เพียงแต่หมดแรงที่จะรั้งอีกต่อไป ลาก่อนนะ ลาก่อนคนที่ฉันรักมากที่สุด ขอบคุณที่นายเข้ามาในชีวิต มาสอนให้รัก และยังสอนให้เจ็บปวด คงไม่ลืม..แม้รู้ว่าจดจำไว้ก็คงเจ็บปวดไม่มีที่สิ้นสุด ..แต่ก็ช่างเถอะ ยังทนไม่ได้ที่จะให้ชีวิตไม่มีเธอ แม้แต่ในความรู้สึก ในหัวใจ ขอแค่ได้คิดถึงก็พอ..ใจฉันอยู่กับเธอ..
...ดาวประกายพฤกษ์
หน้าส่วนตัว
944
