7 กรกฎาคม 2545 19:17 น.
ดาวประกายพฤกษ์
บนถนนสายเก่าที่ฉันเดินวันนี้ ดูเงียบเหงา ไม่อบอุ่น ดูรวดร้าวลึกๆ ต่างจากเมื่อหลายเดือนก่อน วันที่เธอเดินเคียงข้างฉัน คำพูดที่ให้ความรู้สึกดีเสมอ เธอทำได้เพียงคนเดียว ไม่รู้ตัวเลยว่าเดินมาไกลนับกว่าสี่ชั่วโมง ฉันเดินมาไกลเพียงนี้เลยหรือ เธอจะเชื่อฉันไหม ว่าฉันรักเธอมาก หรือเพียงเพราะฉันไม่เคยบอก ไม่เคยพูดประโยคนี้เธอจึงไม่เคยจะรู้เลย ฉันมองดูรถที่ขับไปมา เร็วบ้าง ช้าบ้าง แต่ละคันคงมีจุดสิ้นสุดต่างๆกันไปฉันล่ะ..จะสิ้นสุดที่ไหน..เมื่อไร..
ก็ยังมีบางครั้ง ที่ฉันโหยไห้กับสายฝน และปวดใจกับเพลงที่คิดว่าเป็นของเรา กับคำพูดที่เธอเคยสัญญา
อยากจะบอกว่าสิ่งที่จะทำให้เราเปลี่ยนไป คือเธอเดินจากไปก่อน เธอพูดไว้อย่างนั้น
สัญญานะจะไม่ไปไหน ถ้าเธอยังอยู่กับเราคำพูดที่เกาะกินใจอยู่ทุกวัน
งั้นคงไม่มีวันนั้นหรอก ฉันตอบอย่างมั่นใจ
แล้ววันนั้นเธอก็ต้องเอ่ยคำนั้น เธอขอจากไป เพียงเพราะฉันอดทนเกินไป เธอรอให้ฉันเป็นฝ่ายเดินจากไปนานแค่ไหนฉันไม่รู้ แต่วันนี้เธอบอกฉันแล้วว่าเธอต้องการไป ไปกับเขา อาการเงียบงัน อาการเจ็บลึกในอก มือสั่น จากโทษทัณฑ์ที่เธอลงโทษคนที่รักเธอ..น้ำครื้นๆใกล้จะรินลงจากตา แต่ไม่หรอก ฉันขอภาพสุดท้ายที่เธอจะไม่เห็นฉันร้องไห้ อย่างคนอ่อนแอที่รักเธอ อย่างที่เป็นมา ความใจดีครั้งสุดท้ายที่เธอมี ฉันรักเธอ ได้ยินไหม อย่าไป เสียงตะโกนดังไกลๆในหัวใจที่ใกล้จะหมดแรงเต็มที.
ถึงบ้านแล้วสิ่นะ หยิบภาพเก่าที่ยังมีคำว่า เรา ขึ้นมาดู สุขจัง พรุ่งนี้สิ่นะ ฉันฝันว่าพรุ่งนี้เธอกับฉันรักกันเหมือนเดิม ฉันฝันว่าเธอไม่มีใครนอกจากฉัน แม้วันนี้ฉันยังเจ็บ ยังทรมาน กับภาพเก่าๆ เธอเข้ามาปรับเปลี่ยนหัวใจ มาสร้างความฝันแหว๋วไหวให้ฉัน จากที่สุดก้นบึ้งหัวใจไม่เคยให้ใครผูกพัน ก็กลับมีเธอคนที่ฉันยอมให้คนเดียว
.ฉันยังคงนอนนิ่งๆเหมือนหลับ แทบไม่รู้เลยว่าลมแผ่วๆที่ระรินคือลมหายใจ นาฬิกาในหัวใจฉันมันตายไปแล้ว เพราะเพียงเธอที่เข้ามาไขลานให้มันเดิน กระทั่งวันที่ไม่มีเธอ เวลาในหัวใจก็หยุดตรงนั้น อยู่ได้ไหม ร้องไห้ไปเท่าไหร่ หากจะถามว่าเสียใจเพียงไร ก็คงตอบไม่ได้ ไม่ใช่ไม่มีคำตอบ แต่ไม่เคยคิดจะตอบ เธอคงคิดว่าฉันไม่เสียใจ เพราะตั้งแต่เธอจากไปฉันไม่เคยโหยไห้ ไม่เคยไปเซ้าซี้อะไรเธอ เพราะอะไร.เพราะรักเธอ ฉันรู้ว่าเธอมีความสุข ฉันก็ไม่อยากเอาความทุกข์ไปแลกความเห็นใจนั้น ฉันทะนงพอ ที่ฉันก้าวเดินทุกวันนี้ได้โดยไม่มีแรงลมหายใจจากเธอก็เพราะฉันยังมีหน้าที่ ฉันยังเป็นความหวัง และเป็นดั่งลมหายใจของใครหลายคน ฉันก็ไม่ต่างจากสำเภาใหญ่ที่บรรทุกความฝันและความหวัง ไม่ต่างจากลูกของใครหลายคน..
..เพียงพรุ่งนี้ที่จะฝัน ให้ฉันได้มีเธออีกครั้งได้ไหม ให้ฉันได้เคียงข้างเธอด้วยลมหายใจ อยากเห็นอีกจังรอยยิ้มใสๆของเธอ.ฉันหลับไปทั้งคราบน้ำตาอย่างอ่อนแรง..
อาคารสีขาวหลังใหญ่ ไม่กี่เดือนมานี้ฉันคุ้นเคยกับมัน ฉันเข้าไปที่แผนกรับผู้ป่วยใน ยื่นบัตรให้แล้วเดินเข้าไป ท่ามกลางผู้คนขวักไขว่มากมายที่ดูๆไปแล้วฉันไม่รู้จักเลย มาถึงห้องคุณหมอประจำตัวฉัน..ฉันผลักประตูอย่างอ่อนแรง.
สวัสดีสาวน้อย เป็นไงบ้างหมอถามอย่างใจดี
ก็ดีค่ะฉันตอบพร้อมยิ้มเจื่อนๆ
หมอหยิบรายงานตรวจร่างกายฉันไปดูอย่างเงียบๆ
ทานยาที่หมอให้หมดหรือยังหมอถาม
ค่ะฉันรับคำเบาๆ เจ้าสารเคมีที่หมอเรียกว่ายาที่ฉันไม่เคยจะแตะต้องมันเลย..ฉันรู้ดี
เจ็บที่หน้าอกอยู่ไหมหมอถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
ค่ะคำตอบเดิม
ฉันรู้สึกหายใจติดขัด เซลงไปนั่งที่เตียงคนไข้ช้าๆ
หนูจะอยู่ได้อีกนานไหมค่ะหมอคำถามสุดท้าย เผื่อจะทันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ฉันและเขาเราจะรักกัน
.เอ่อหมอเงียบ
ฉันรู้สึกคิดถึงเขาอย่างมากมายมหาศาล ไม่รู้ว่ามันเอ่อล้นขึ้นมาได้อย่างไร ฉันอยากพบเขา อยากให้เขาอยู่ใกล้ ไม่อยากรออีกแล้วพรุ่งนี้.กลับมาที มารับฉันไปทีฉันเจ็บลึกในอกข้างซ้าย และร้ายแรงจะปวดเหมือนเข็มนับพันประดังเข้ามา ที่ทำด้ตจอนนั้นคือกลั้นใจรอพรุ่งนี้...แค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นเอง....ฉันจะรอเธอ
...เสียงสุดท้ายที่ได้ยิน ใบหน้าสุดท้ายที่ได้เห็น มือสุดท้ายที่โอบกอดฉัน สิ่งเหล่านี้ที่มันทิ่มแทงในใจให้อ่อนแรงลง ฉันอยากให้เป็นเขา ...ไม่ว่าคำพูดสุดท้ายที่ได้ยิน หรือจะเป็นใบหน้าที่อ่อนโยน และอ้อมแขนที่รองรับ แต่ไม่ใช่ น้ำตาใสๆครื้นออกมาเพียงน้อยนิด และลมหายใจฉันก็ลดลง จากนาที เป็นวินาที..ฉันไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว พรุ่งนี้..พรุ่งนี้มาถึงเร็วๆทีฉันจะรอวันพรุ่งนี้.. ..............รอเธอที่แสงดาวปลายฟ้าไกล.
7 กรกฎาคม 2545 14:26 น.
ดาวประกายพฤกษ์
เคยหัวเราะใครต่อใคร
แค่ฝนตกโปรยก็โหยไห้ออกมา
นับแต่วันที่คนดีนั้นไกลตา
ฉันก็ได้รู้ว่าเขารู้สึก..กันเช่นไร
มันช่างเหน็บหนาว
แสนจะรวดร้าวเกินจะบรรยายได้
ถ้าไม่เจอะกับตัวคงไม่รู้เจ็บปวดเป็นไง
ก็คล้ายใจล่วงหล่นไปกับฝนพรำ
6 กรกฎาคม 2545 21:02 น.
ดาวประกายพฤกษ์
ในท่ามกลางความเย็นชื่นของอากาศ ในศาลาท่าน้ำไม่มีชื่อ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ตั้งง่อนแง่นดูโลเล เหมือนใจผู้คนที่ต่างก็พร้อมจะโอนเอนไปในทิศทางใดก็ได้ เพียงเพื่อให้หลักชีวิตไม่หักโค่นด้วยกระแสแห่งสังคม ยอมแม้จะล้มพับ?ทำได้ แม้จะสูญเสียความเป็นตัวตน เพื่อรักษาความเป็นไม้ผุ ๆ ของตนไว้.
คุณ เคยพบคำตอบที่ร้าวรานหัวใจไหม.. ที่มันคืบคลานมาเกาะจิตใจอย่างเงียบกริบ แล้วกัดแทะโมงยามแห่งความสุขของคุณให้แหว่งวิ่น ด้วยฟันที่คมกริบ มีน้ำพิษฉีดออกมา เพื่อคงความเจ็บปวดนั้นไว้ให้เรื้อรัง กัดกร่อนความเข้มแข็งทีละนิด จนสุดจะฝืนยืนอยู่ได้ ต้องล้มลงคร่ำครวญอย่างบ้าคลั่งให้กับมัน..ใบหน้าของอนาคตจะแสยะยิ้มแยกเขี้ยวให้เห็น ดวงตาที่ปีติของมันจะปูดโปนออกมาอย่างสะใจกับอาการของคุณ ส่วนอดีตจะส่งรอยยิ้มที่ยั่วเย้ยตามมาล่อหลอกให้ใบหน้านองน้ำตาที่กำลังฟูมฟายของคุณต้องกำสรวญเป็นทวี..เมื่อคิดถึงวันวาน..
วันเวลา..เป็นมิตรที่ดีและเป็นศัตรูที่น่าสะพรึงกลัว มือเรียวงามของโมงยาม จะค่อย ๆ เกลื่อนความรวดร้าวในชีวิตให้จางลง และก็พร้อมจะฉีกบาดแผลให้เปิดกว้างได้อีก เมื่อคุณตกเป็นทาสของอดีต เราต้องยืนอยู่ในจุดสัมผัสของอดีตและอนาคต ปลดเปลื้องตัวเองให้เป็นอิสระกับปัจจุบันกาล รู้จักที่จะปรับความทรงจำให้กับบางสิ่งหลอมละลายไป และดูดซับในอีกสิ่งให้เด่นชัดกับชีวิต..เราต้องเลือกอยู่เสมอว่า จะจำหรือจะลืม เพื่อพาตัวเองขึ้นจากปลักแห่งความเร่าร้อน คล้ายกับหลีกหนี แต่ไม่ใช่ เป็นการถอยออกมาห่าง ๆ เพื่อจะดูว่าก้าวต่อไปของเราจะพ้นหล่มลึกนั่นหรือไม่ ถ้าเกินกำลังของเรา เราก็ลืมเสียว่าได้เดินผ่านเส้นทางนี้ พาตัวเองไปสู่เส้นทางใหม่ แต่จดจำร่องรอยที่ทำให้เราซวนเซลื่นล้มไว้ เพื่อเป็นแนวทางสำหรับตัวเราและปิยมิตรที่ร่วมชะตากรรม..
สายน้ำเจ้าพระยาไหลเอื่อย ลมพัดโบกโบยสะบัดพัดพลิ้วแผ่วไหว ..อาทิตย์ใกล้อัสดง
ฉันนิ่งเงียบในกระแสเสียงที่แทรกผ่านมาสู่ประสาท บางครั้งมองแผ่นน้ำที่พลิ้วกระเพื่อมเข้าสู่ฝั่งตามแรงของเรือยนต์ที่แล่นไปมา ผักตบชวาลอยเปะปะตามน้ำ บางกอติดอยู่ริมฝั่ง หลายกอลอยตามน้ำไป จะเหมือนความรู้สึกที่ออกจะเหนือความจริง ซึ่งนานครั้งฉันจะรู้สึกเช่นนี้..
6 กรกฎาคม 2545 20:40 น.
ดาวประกายพฤกษ์
อยากบอกกับเธอว่า อย่าดีกับฉันจนเกินไป
เพราะจะทำให้ฉันคิดถึงเธอ
อยากบอกเธออีกว่า อย่าเอาใจใส่ฉันจน เกินไป
เพราะจะทำให้ฉันชอบเธอ
อยากวอนเธออีกเหมือนกันว่า
อย่าหวานกับฉันมากเกินไป เพราะฉันอาจจะ เผลอใจ
รักเธอ.. เพราะมันจะสร้างความทุกข์แก่ฉันมากมาย
ถ้าฉันเกิดรักเธอโดยที่ฉันรู้อยู่แก่
ใจว่าเธอไม่ได้
รักฉันเลยแม้แต่นิดเดียว
เพราะคนที่ทำให้ฉันรักเขาโดยปรกติแล้วมักจะเป็นคนที่รัก
ฉันมากกว่าที่ฉันรักเขา
ถ้าใครคนหนึ่งผ่านเข้ามาในชีวิต
และได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต
แต่ด้วยเหตุผลใดก็ตาม ที่ทำให้เขาไม่
สามารถอยู่กับคุณได้...
อย่าได้เสียน้ำตา
แต่จงดีใจที่เราได้พบกัน และเขาทำ
ให้เรามีความสุข แม้ว่ามันจะเป็น
ช่วงเวลาอันสั้นมากก็ตาม
เพราะ...เวลาจะเป็นเครื่องชี้บ่ง
....ถ้าเขาเป็นของคุณจริง ๆ เขาจะต้องกลับมา
คุณจะรู้ตัวว่าคิดถึงใครคนหนึ่งมาก ๆ
ก็ตอนที่คุณคิดถึงเขาแล้วหัวใจคุณเต้นรัวถี่ขึ้น
เพียงแค่เขาเอ่ยวจีทักทายคุณด้วยความอบอุ่นในน้ำเสียง
ก็จะทำให้ประสาทของคุณซาบซ่านผ่อน
คลายลงอย่างมีความสุขถึง กระนั้นก็ตาม
บางทีคุณก็ยังไม่รู้สึกตัว
และยังชอบปฏิเสธว่า คุณไม่ได้ชอบเขา และ
คุณไม่ได้รักเขา
ปรอทที่จะวัดความรักในหัวใจของคุณได้
เมื่อคุณคิดถึงใครคนหนึ่งแทบทุกขณะจิต
และเมื่อคิดถึงแล้ว
ทำให้คุณมีความสุขอย่างประหลาด
อยากสละความสุขส่วนตัวให้แก่คน ๆ นั้น
แม้ว่าคุณจะเจ็บปวดก็จะทน
ขอเพียงแต่ว่าอยากให้เขาคนนั้นมีใจรักคุณสักนิด
อย่าหันหลังให้กับความรัก
ในขณะที่ความรักยืนจังก้าอยู่ต่อหน้าคุณ
อย่าได้ไล่มันออกไปจากคุณ เพราะถ้า
คุณทำอย่างนั้นสักวันหนึ่งคุณจะหวนคิดขึ้นมาได้ว่า
สิ่งที่คุณไล่เปิดไปนั้น
แท้จริงแล้วครั้งหนึ่งเคยอยู่ใกล้ชิด
ตัวคุณนี้เอง ..
จงให้คุณค่าแก่คนที่รักคุณ
มันไม่ใช่เป็นสิ่งที่ง่ายเลยในการที่จะได้พบคนที่รักคุณจริงๆ
> เพราะ
หัวใจที่จริงจังซื่อตรงหาไม่ได้ง่ายนัก
และมีคุณค่าสูงเหลือเกิน
บางครั้งสิ่งที่ทำให้เราเสียใจมากที่สุดในชีวิต
ไม่ใช่สิ่งที่เราสูญเสียหรือผิดหวัง
แต่กลายเป็นความเสี่ยงที่เราไม่กล้าเสี่ยง
ถ้าคุณคิดว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่จะทำให้คุณมีความสุขมาก
จงมุ่งไปหามัน
เพราะในจังหวะของ ชีวิตคนเรา
เรามักจะไม่ผ่านมาบนถนนสายเดิมนี้ซ้ำอีก
... เวลาไม่เฝ้าคอยใคร
ถ้าคุณคิดว่าคุณได้พบกับสิ่งที่ถูกต้องและถูกใจ
จงถนอมมันไว้อย่าง มีคุณค่า อย่าปล่อย
ให้เขาหลุดลอยไป
อย่าปล่อยให้ความกลัวเข้าครอบงำและดึงเหนี่ยวคุณไว้
ไม่มีใครนอกจากคุณเท่านั้นที่จะ
รู้ว่าอะไรจะทำให้คุณมีความสุขอย่างแท้จริง
น้ำตาสองหยดร่วงลงไปในแม่น้ำ และลอยไปตามกระแสน้ำ
น้ำตาหยดแรกเอ่ยขึ้นมาว่า
ฉันคือหยดน้ำตา ของหญิงที่รักผู้ชายคนหนึ่ง
แล้วกลับต้องสูญเสียเขาไป
น้ำตาหยดที่สองตอบกลับอย่างสวนควันว่า
คุณเป็นใคร?
ฉันคือหยดน้ำตาแห่งความเสียใจของผู้ชายที่ปล่อยให้ผู้หญิง
ที่เขารักหลุดลอยไปจากเขา.. เมื่อถึงเวลานั้น
ไม่มีใครจะมาเห็นใจคนที่ปล่อยโอกาสให้หลุดผ่านไปอย่างไม่แยแส
คนเรามักจะไม่เห็นคุณค่า
ความสำคัญของคนที่เรารักและใกล้ชิดกับเรา
จนกระทั่ง
พวกเขาได้จากเราไป แล้วถึงมารู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว
ภายหลังเมื่อรำลึกถึงสิ่งที่เราเคยมี
ความรักเหมือนกับการเล่นเปียโน
คุณต้องขึ้นต้นด้วยการเรียนรู้กฏ
หลังจากนั้นคุณต้องลืมกฏเหล่านั้น เล่นดีดดิ้น
กรีดกรายจากเสียงเร่าร้องของหัวใจคุณเอง
จงมีความกล้าหาญที่จะรัก
แม้ว่าคุณรู้อยู่เต็มอกว่าจะต้องสูญมันไปในที่สุดก็ตาม
ดีกว่าที่คุณจะไม่พบความรัก
เพราะคุณขี้ขลาดเกินกว่าที่จะกล้าเผชิญกับมัน
สิ่งที่ท้าทายมากที่สุดในชีวิตคนเรา
คือการเสาะหาใครสักคนหนึ่งที่รู้จักความบกพร่องด่าง
พร้อยของเรา ความไม่ดีของเรา ความแตกต่างของเรา
แต่เขาก็ยังรักเราอยู่อย่างสุดจิต สุดใจ...
ถ้าคุณพบคนอย่างนี้ จงรักเขาให้หมดหัวใจคุณ
เพราะคุณจะหาคนอย่างนี้ได้ไม่ง่ายนัก หรือ
อาจจะไม่พบอีกเลยในชีวิตของคุณ
6 กรกฎาคม 2545 18:06 น.
ดาวประกายพฤกษ์
หากไม่รักกันแล้วก็ไปเถิด
ช่วยไปผุดไปเกิดไกลๆฉัน
ไม่ต้องมาเป็นแกล้งย้ำว่าผูกพัน
กรวดน้ำคว่ำขันให้เธอไปดี
...ฉันไม่มีใจแล้ว....
สละแล้วจากเธอนับแต่นี้
เมื่อลมหายใจลดลงไปทุกวินาที
วันเวลาต่อจากนี้..ฉันขอไม่มีเธอ..
หน้าส่วนตัว
1002
