หลง...

ดาราจักร..

เห็นหน้าเธอ ทีไร ใจสะท้าน 
ทุกวันวาน ผ่านไป ใจยิ่งหลง
เหมือนคอยจับ หัวใจ หย่อนใส่กรง
ไหลลื่นลง หลุมพราง ทางแห่งไฟ
    
    ได้แต่มอง จ้องเธอ ใจเพ้อพร่ำ
เฝ้าเก็บงำ รำพึง จึงอ่อนไหว
มันสุดแสน เจ็บปวด รวดร้าวใจ
จะบอกไป ก็ไม่กล้า เพราะว่ากลัว
    
    ใจคิดถึง คลั่งใคล้ เฝ้าใฝ่หา
อยากตราหน้า เธอไว้ อยู่ในหัว
เธอดลให้ ใจฉัน สั่นระรัว
แม้นมืดมัว แต่หัวใจ อยากได้เธอ

    แม้ยิ่งเจ็บ ยิ่งหมายปอง สองคมดาบ
เช่นกุหลาบ ยั่วยวน ชวนเสนอ
ส่งกลิ่นหอม ให้สับสน ปะปนเปรอ
เลยเอื้อมคว้า พลั้งเผลอ เจอหนามตำ

   ทำอย่างไร ให้เธอ เจอฉันบ้าง
บนเส้นทาง ใกล้มืดมัว ตัวถลำ
ก่อนมัวเมา เข้าข้าง ทางมืดดำ
จะต้องทำ อย่างไร ไม่รู้เลย

   มันอัดอั้น ตันใจ ไม่กล้าบอก
ยิ่งช้ำชอก ตอกตำใจ ไม่กล้าเผย
ถึงจะเจ็บ ไม่เคยจำ ซ้ำจนเคย
อาจเปรียบเปรย คนโง่ โป้ปดตน

    วันสุดท้าย ทีใจ จะทนได้
ก่อนจะพ่าย หัวใจแหลก เกินแบกขน
เบื่อแสนเบื่อ กับสิ่งนี้ ที่ต้องทน
บอกออกไป ฉันคือคน ที่หลงเธอ