5 ธันวาคม 2552 18:17 น.
ดอกแดด
ฉันไม่ใช่ดอกไม้ที่บอบบางอีกต่อไปแล้ว
ในเมื่อหัวใจของฉันหยาบกระด้าง
ฉันเลอเลิศเกินกว่าจะสนทนากับสายลมและผีเสื้อ
ฉันเย่อหยิ่งเกินกว่าจะรับการจุมพิตของน้ำค้าง
ฉันอวดดีเกินกว่าจะน้อมกายรับไออุ่นจากแสงแดด
ฉันไม่เคยแยแสต่อสิ่งเหล่านี้มานานเท่าไห่รแล้ว
ไม่อาจรู้
ผู้คนเหล่านั้นทำให้ฉันเปลี่ยนไป
ตัด ปัก แต่ง
จนฉันแทบจำไม่ได้ว่าตัวเองมีต้นกำเนิดมาจากไหน
ฉันไม่หลงเหลือใครอีกต่อไปแล้ว
สายลมและผีเสื้อไม่ยอมพูดกับฉัน
น้ำค้างและแสงแดดไม่ทักทายฉันอีกต่อไป
ฉันแสร้งทำเป็นไม่สนใจ
ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว
ฉันหลงรักน้ำค้างและผีเสื้อ
ฉันผูกพันกับสายลมและแสงแดด
ทรมานเหลือเกิน
.........................
ผู้คนเหล่านั้น
เหตุใดจึงพรากฉัน จากคนที่รัก