31 ธันวาคม 2550 12:34 น.
ดอกแดด
สวัสดีปีใหม่...นะที่รัก
ขอให้เธอมีความสุขมากๆ...ให้ฝันแห่งเธอเป็นดั่งผีเสื้อและดอกไม้...
อีกปีสำหรับเราสองคนกำลังจะเดินผ่านไปอีกแล้วซินะ....
ผ่านไปเพื่อพาเราสองไปพบกับอะไรหลายๆ สิ่งหลายๆอย่างข้างหน้า...บนหนทางแห่งชีวิต
เหนื่อยไหมที่รัก...กับหน้าที่การงานที่เธอต้องรับผิดชอบ
เหนื่อยรึเปล่าที่รัก...กับผู้หญิงที่แสนดื้อรั้นคนนี้...
เธอเหนื่อยไหมที่รัก...กับภาระที่เธอแบกรับไว้ลำพัง...
แม้ในยามที่ใบหน้าเธอแย้มยิ้ม...แต่ฉันเห็นความเหนื่อยล้าในแววตาเธอ...
มันทำให้ฉันเศร้าจับใจ...
ขอบคุณที่รักของฉัน.....
ขอบคุณความเสียสละของเธอ..ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำเพื่อฉัน...เพื่อครอบครัวของเรา
ขอบคุณสำหรับความรักระหว่างเรา....
ฉันมีเพียงความรัก...ความห่วงใยเพื่อตอบแทน...แด่เธอ
ฉันรักเธอที่รัก.....
..................................................................
: ดวงเดียวนะที่รัก
ก้าวไปพร้อมด้วยกันกับฉันไหม
สู่ด้วยใจแรงผลักดันของความหวัง
ผลัดกันมอบความห่วงใยให้พลีง
เสมือนดั่งแรงใจเพื่อฝ่าฟัน
ก้าวไปพร้อมกับฉันนะที่รัก
เธออย่ากลัวซากปลักคิดหวาดหวั่น
เราจะร่วมดุ่มเดินสู่ตะวัน
เพื่อมุ่ง ณ ความฝันอันลึกซึ้ง
เราจะสร้างความห่วงใยไว้โอบรัด
เราจะผูกจะมัดความคิดถึง
เราจะเกี่ยวเชื่อมโยงด้วยคะนึง
เพื่อมาตรามาตรึงกันและกัน
เราจะสานจะทอปั่นใยรัก
เราจะถักเพื่อเสริมสร้างทางสุขสันต์
เราจะมอบหัวใจให้แบ่งปัน
เพื่อมีเธอมีฉันร่วมดวงเดียว
เราจะดื่มจะลิ้มรสความหวาน
เราจะชุบชีพวิญญาณใจห่อเหี่ยว
เราจะปั้นความรักจักกลมเกลี่ยว
หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวฉันและเธอ..
......................................................
: แด่เธอที่รัก...
20 ธันวาคม 2550 17:06 น.
ดอกแดด
หมดรัก
เธอจะรู้บ้างไหมว่า
ดวงดาวบนฟ้าอาจเปลี่ยวเหงา
เพราะสายลมหอบรักอันบางเบา
มาทักทายหยอกเย้าแล้วจากไป
เธอจะรู้บางไหมว่า
ใครบางคนเหว่ว้าจนหวั่นไหว
เพราะแสงดาวแห่งรักมอดหมดไฟ
เธอไม่เหลือเยื่อใยให้อีกแล้ว...
19 ธันวาคม 2550 10:22 น.
ดอกแดด
ผีเสื้อปีกบาง
บินฝ่าท่ามกลางพายุฝน
รอนแรมฟากฟ้าเบื้องบน
ค่ำมืดคืนหม่นร้าวราน
ผีเสื้อปีกบาง
ทุกข์ทนอ้างว้าง...ห้าวหาญ
ฝ่าข้ามมรสุมอดีตกาล
นิ่งซบอกธารธารา....
13 ธันวาคม 2550 16:10 น.
ดอกแดด
โดดเดี่ยวเดียวดาย
นั่งโดดเดียวเดียวดายค่ำดึกดื่น
ฟ้ากลางคืนอ้างว้างส่องทางเหงา
เพียงน้ำตาหยดหนึ่งซึ่งไร้เงา
ไม่เหลือเขาหรือเราให้จดจำ
นั่งโดดเดี่ยวเปลี่ยวเศร้าเคล้าความโศก
วิปโยคแห่งโลกคอยตอกย้ำ
รับเพียงถ้อยซ้อนความการกระทำ
เจ็บเกินช้ำไม่รู้ค่าชะตาเรา
นั่งโดดเดี่ยวดึกดื่นตื่นจากฝัน
หยุดรำพันสิ่งนั้นในวันเก่า
ไปเสียเถิดความรักที่มอมเมา
พร้อมเลิกเฝ้าคิดถึงคนหลอกลวง
นั่งโดดเดียวเปลี่ยวเศร้าร้าวสะอื้น
ถึงหยิบยื่นเยื่อใยใครแหนหวง
หยาดน้ำคำทิ้งไว้ทุกสิ่งปวง
ปลดปล่อยร่วงลาแล้วร่องรอยเดิม
หน้าส่วนตัว
1101
