27 สิงหาคม 2545 11:18 น.

ความทรมานที่โหยหาความรักและความอบอุ่น ภาค1

ดอกแก้ว

ในวันที่ฉันเหงาเดียวดายไม่มีใครเข้าใจ 


ฉันต้องอยู่คนเดียวเสมอในเวลาที่ร้องไห้ไม่ว่าทุกข์และสุข 


พระเจ้าสร้างฉันมาให้อยู่คนเดียวหรืออย่างไร 


บ่อยครั้งที่ฉันเคยถาม.........ว่าทำไม....ทำไม 


แต่ไม่เคยเจอคำตอบอย่างที่ต้องการเลย 


ฉันยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงแห่งเวลาอันมืดมิดอย่างนี้เลยหรือยังไง 


มีทางหลายทางให้ฉันเลือกเดิน.....แต่ใครจะรู้ว่าทุกทางที่ฉันเลือก 


จะสวยหรูเสมอไป..... 


แต่สำหรับฉันไม่ต้องการคำว่าสวยหรู 


เพียงแต่ต้องการคำว่ารักความห่วงใยบ้างจากคนรอบข้าง 


ฉันโตมาจากคนที่ไม่เคยมีทั้งพ่อและแม่ 


ฉันไม่เคยรู้หรอกว่าความรักที่อบอุ่นนั้นเรียกว่าอย่างไร 


ฉันโตมาท่ามกลางความโหดร้ายทารุณ................ 


แต่พวกเขาก็มีพระคุณทีเลี้ยงฉันมา 


ทุกๆคืนฉันต้องนอนร้องให้ตั้งแต่เด็กๆ 


ย่าไม่เคยเข้าใจความรู้สึกในใจฉันเลย เพราะย่าไม่เคยรักฉัน 


หลายคนที่อ่านคงรู้ว่า มันไม่จริงใช่ไหม 


แต่ฉันจะบอกว่ามันจริงและจริงมาก 


ฉันต่อสู้ชีวิตมาตั้งแต่เด็กๆตอนเรียนอยู่ป.2 ฉันต้องตื่นไปช่วยน้าขายของที่ตลาด 

ตี 2 ทุกวัน 


ตอน 6โมงเช้าฉันต้องเดินจากตลาดมาบ้านเป็น 2 กิโล กลับมาฉันต้องมาทำงาน 

บ้านทุกอย่าง 


พอเลิกเรียนฉันต้องกลับมาทำสวนผิดกลับญาติหรือเพื่อนๆที่เขากลับมาแล้วเขา 

ได้ไปเที่ยวเล่นสนุกกัน 


แต่ฉันไม่เคยท้อแท้ในชีวิตเลยมันทำให้ฉันกล้าและแข็งแกร่งขึ้นมาตลอด 


เสื้อผ้าไม่มีใครซักให้ฉันหรอก ฉันต้องทำเองทุกอย่างพร้อมกับเลี้ยงน้องลูกของ 

น้า 


ไม่ใช่ว่าที่บ้านไม่มีเงินน่ะครอบครัวของย่าเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างมีฐานะ 


แต่ฉันก็ไม่เคยเอาตรงส่วนนั้นมาวัดเลย เพราะฉันไม่ใด้อยู่ในฐานะหลานนี่นา 


ฉันไปโรงเรียน ใด้เงินกินขนมบ้างไม่ใด้บ้างบางครั้งต้องอดข้าวเพราะไม่มีกับ 

ข้าวไปกินฉันไม่มีใครสนใจฉันหรอกถ้าฉันไม่หุงข้าวเองและเก็บผักหรือเอาไข่ 

มาต้มก็ไม่มีอะไรกินตอนไปโรงเรียน และเงินที่ได้ไปโรงเรียน ก็วันละ 2 บาท  

หรือไม่ก็ 1 บาท 


ฉันอยากหนีไปให้ไกลย่าใจร้ายกับฉันมาตลอด ย่าบอกว่าฉันไม่ใช่หลานท่านแม่ 

ของฉันไปท้องกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ มาโยนความผิดให้พ่อรับผิดชอบนั่นคือเรื่อง 

ของผู้ใหญ่ทำไมทุกอย่างต้องมาลงที่ฉันด้วยล่ะ ทุกคืนน่ะฉันนอนคิดถึงแม่ว่าเมื่อ 

ไหร่แม่จะมารับฉันบ้างฉันไม่อยากอยู่บนโลกนี้เลย แม่ไม่ควรให้ฉันเกิดมา 

เลย.................................................... 


พ่อไม่เคยแสดงความห่วงใยกับฉันเลยทั้งๆที่อยู่บ้านใกล้กันแต่พ่อไม่เคยเรียก 

ฉันว่าลูกเลย
พ่อมีลูกสาวกับแม่ไหม่ของฉันเขารักลูกสาวของเขาเหลือเกินทุกอย่างลูกเขามีแต่ 

ความอบอุ่นเสมอ 


แต่ฉันแยู่บนความโกรธแค้นของผู้ใหญ่ย่าทรมานฉันมาตลอดจนฉันจบป.6 


มีอยู่ครั้งหนึ่งแค่หลานย่าร้องไห้แล้วฉันเข้าไปอุ้มแต่เขาไม่หยุดร้องไห้ตอนนั้น 

ฉันอยู่ป.3 เอง
ย่าใช้มีดปอกผลไม้สับมาที่มือฉันเป็นแผลลึกเข้าไปเลือดก็ออกเยอะมากแต่ย่า 

กลับไล่ให้ฉันเอาน้องลูกของน้าไปข้างนอกก่อน 


โดยย่าไม่สนใจเลยว่าฉันจะรู้สึกอย่างไรฉันพาน้องตอนนั้นเขาอายุ 2 ขวบแบกหลังไปมือก็เลือดออกไม่หยุดเดินไปที่หลังสวนบ้าน
บอกน้องให้หยุดร้องให้ก่อนและก็เอามือมาห้ามเลือดพร้อมกับตอนนั้นก็ร้องให้ไปพลางท้อแท้ในใจเหลือเกินอยากตาย
พอดีป้าที่อยู่บ้านใกล้ผ่านมาเลยบอกว่าไปทำแผลที่บ้านแกก่อนแล้วกันหลังจากทำแผลเสร็จฉันกลับบ้านกลับมาโดนตี
โดยย่าบอกว่ามาไม่ตรงเวลาจะต้องให้ฉันเข้าไปในสวนไปหิ้วน้ำส้มลักษณะคล้ายๆลูกตาลฉันบอกย่าว่าขอหยุดได้ไหมฉันเจ็บแผลมาก
แต่ย่ากลับตีฉันอีกหาว่าฉันสำออยนี่คือสิ่งที่ร้ายมากที่ย่าทำร้ายฉันแต่ยังไม่เท่ากับเหตุการอีกครั้งที่ฉันไม่เคยมีวันลืมเลยในชิวิต
ฉันยังเรียนอยู่ช้นป.3เหมือนเดิมฉันกลับมาจากโรงเรียนย่าบอกว่าย่าเงินหายไป 1000 บาท ย่าไม่โทษใครเลยนอกจากฉันหาว่าฉันโขมยเงินไป
แล้วฉันจะอาเงินไปทำอะไรล่ะเงินตั้ง 1000 บาทมันเยอะมากเหลือเกินสำหรับเด็กอย่างฉันฉันไม่ยอมรับว่าฉันเป็นคนเอาไปแต่ย่าไม่เชื่อกลับตีฉัน
ใหญ่เลยพ่อซึ่งเดินผ่านมาไม่สนใจฉันเลยย่าตีฉันอย่างหนักเอาเชือกมัดมือฉันแล้วลากไปที่บ่อบอกว่าให้บอกว่าฉันเอาเงินไปใว้ที่ไหนฉันไม่ใด้เอาไปฉันไม่ยอมรับผิด
ย่าก็กดหัวฉันจุ่มลงในบ่อน้ำบอกว่าให้ฉันรับว่าฉันเอาเงินไป......จนตอนนั้นในใจฉันคิดว่าคงไม่รอดแล้วละดีเหมือนกันตายไปคงจะไม่ทรมาน
อย่างที่เป็นอยู่อีกต่อไปแต่โชคดีฉันเกือบสลบไปแล้วมีป้ามาห้ามหลายคนแต่พ่อพ่อไม่พูดอะไรและไม่สนใจบอกว่าถ้ามันไม่รับก็ตีให้ตายไปเลย
ย่าจึงหยุดตีฉันพักหนึ่งผูกข้อมือฉันไว้กับเสาใต้ถุนบ้านมีพวกป้าและน้าหลายคนบอกฉันว่าให้ฉันยอมรับเถอะฉันจะได้ไม่เจ็บตัวอีก
แต่ในเมื่อฉันไม่ใด้โขมยฉันไม่มีวันรับเด็ดขาดต่อให้ฉันตายฉันก็จะไม่รับพวกเขาคงสงสารฉันมากฉันรู้............แต่ย่าไม่สงสารฉันย่ากลับลงมาพร้อมสายไฟ
บอกว่าให้ทุกคนออกไปแล้วย่าก็ตีฉันกีบสายไฟจนฉันเลือดออกมากทนไม่ไหวแล้วจนหลับหรือสลบฉันไม่รู้เหมือนกันเพราะฉันจำได้ว่าเมือ่ตื่นมาอีกครั้ง
เชือกที่ยังมัดมือฉันยังผูกอยู่เลย ฉันถูกผูกให้นอนสลบใต้ถุนบ้านทั้งคืนข้าวปลายังไม่ใด้กินเลย ฉันก็ไม่รู้อะไรดลใจย่าเหมือนกันอยู่ๆย่าก็มาปล่อยฉัน
แล้วก็ทิ้งฉันให้นอนจมอยู่กับบาดแผลอย่างนั้น ตอนนั้นถ้าฉันเดินไหวน่ะฉันจะเดินไปที่คลองแล้วกระโดดน้ำให้ตายเรื่องทุกอย่างมันจะได้จบๆลงไป
1 อาทิตย์ที่ฉันนอนรักษาบาดแผลอยู่โดยไม่ไปโรงเรียนฉันเพิ่งมารู้ว่าคนที่เขาเอาเงินไปน่ะคือหลานชายเพียงแต่เขาลืมบอกไปเท่านั้น เขาทำให้ฉันเกือบตาย
ทรมานเหลือเกินร่างกายไม่เท่าไหร่แต่ใจนี่สิเด็กแค่อายุ 9 ขวบ โดนทารุณขนาดนี้มันเป็นแผลที่จำฝังใจฉันนานเท่านานย่าไปที่โรงเรียนบอกว่าไม่ต้องให้ฉันเรียนต่อ
ถ้าจะขืนจะเรียนต่อป. 4 ก็หาเงินเรียนเอาเองแต่ดีที่ฉันป็นคนเรียนเก่งคุณครูที่โรงเรียนจึงขอทุนการศึกษาให้ฉันจนฉันเรียนจบ ป.6 หลังจากนั้นฉันก็ได้ทุนเรียนต่ออีกแต่ย่าไม่ได้อยู่ทรมารฉันอีกแล้ว
เพราะท่านเสียตอนฉันอยู่ป.6 ท่านไม่สบายฉันไปกราบหน้าศพท่านพร้อมบอกว่าถ้าชาติหน้ามีจริงหนูขอทดแทนพระคุณที่ท่านเลี้ยงฉันมาและอโหสิกรรมทุกอย่าง
ชาติหน้าฉันใดอย่าได้เกิดมามรมานหนูอีกเลย************************************************


		ทุกคนที่อ่านคงไม่เข้าใจเท่าไหร่หรอกน่ะ แต่หากคุณใด้อยู่และเจอกับมันอย่างที่ฉันเจอเพื่อนๆหรือพี่ๆคงเข้าใจว่าเรื่องที่ฉันเขียนมามันไม่ใช่เรื่องที่โกหก
เลยฉันเลยสงสารคนที่เขาไม่มีครอบครัวเด็กขอทานเพราะนึกถึงตัวฉัน ***********/**************/*******/ ยังไม่จบเท่านี้น่ะค่ะยังมีต่อถ้าฉันว่างฉันจะเขียนความรู้สึกของฉันต่อไปจากตอนที่จบ ป.6				
16 สิงหาคม 2545 18:48 น.

ผู้หญิงที่คุณมองข้าม

ดอกแก้ว

ผู้หญิงที่คุณมองข้าม 

เคยอกหักกันบ้างไหมครับ 
ผมเคยอกหักมาแล้วหลายครั้ง 
แต่ละครั้งก็รู้สึกว่าหนักหนาสาหัสมากขึ้นเรื่อย ๆ 
ครั้งล่าสุดที่เพิ่งผ่านไปก็เช่นกัน ผมซึมเศร้าแทบไม่พูดไม่จา 
ใช้ชีวิตแบบผลาญเวลาให้หมดไปวัน ๆ 
เลิกงานก็ไปกินเหล้าจนเกือบเช้าจึงกลับบ้าน 
ถึงบ้านก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องนอน ไม่คุยกับใครเลย 
รวมทั้งแม่ของผมด้วย 
จนเช้าวันหนึ่งแม่เข้ามาในห้องนอนของผมชวนผมคุยโน่นคุยนี่ 
ผมก็ตอบแบบขอไปที แต่แม่ก็ยังชวนผมคุยไปเรื่อย ๆ 
จนมาถึงเรื่องความรักของผม 
แม่บอกว่า 
"แม่จะแนะนำผู้หญิงคนหนึ่งให้ดีไหม เธอทำกับข้าวเป็น ดูแลบ้านได้ 
และพร้อมที่จะดูแลผมเสมอ เธอนั้นหน้าตาออกจีน ๆ ท้วม ๆ หน่อย 
ไม่สวยอย่างผู้หญิงที่ผมเคยชอบ ๆ มา 
แต่ที่สำคัญเธอรักผมมากกว่าใคร ๆ 
เธอไม่ได้อยู่ไกลจากผมเลย แต่เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ ผมนั่นแหละ 
แม่ถามผมว่าจะลองรักผู้หญิงคนนี้ดูบ้างได้ไหม" ผมพูดอะไรไม่ออก 
แต่เข้าไปกอดแม่นิ่งแทนคำตอบ 
ขณะที่กำลังวิ่งหาความรักอยู่นั้น 
บางทีเราก็ลืมไปว่ายังมีอีกคนนึงที่รักเราอย่างสุดหัวใจ 
จำไม่ได้ว่าเราลืมเธอมานานเท่าไหร่แล้ว 
แต่จะไม่มีเหตุการณ์อย่างงี้เกิดขึ้นอีก				
16 สิงหาคม 2545 18:44 น.

เมื่อเค้าคือคนที่ไม่ใช่

ดอกแก้ว

การที่เราจะประทับใจใครนั้นใช้เวลาเพียงชั่วนาที 
การที่เราจะชอบใครนั้นใช้เวลาเพียงชั่วโมง 
การที่เราจะรักใครนั้นใช้เวลาเพียงชั่ววัน 
แต่การที่เราจะลืมใครนั้นต้องใช้เวลาชั่วชีวิต 

มันเป็นความจริงที่สุดเท่าที่เคยอ่านบทความใดๆก็ตาม ว่าคุณไม่สามารถที่จะลืมคนคนนั้นไจนชั่วชีวิต 
ดิฉันเคยปลอบใจตัวเองว่าถ้า เค้าคือคนที่ใช่ต่อให้เค้าวิ่งหนีเท่าไหร่ก็ไม่พ้น แต่ถ้าเค้าไม่ใช่ต่อให้เราวิ่งตามเท่าไหร่ก้ตามไม่ทัน				
15 สิงหาคม 2545 20:05 น.

แม้หากเลือกเกิดได้ ฉันก็ยังเลือกที่อยู่เคียงข้างเธอตลอดกาล

ดอกแก้ว

หลังจากที่แดร๊กคิวล่าตนหนึ่งต้องชดใช้กรรมที่ตัวเองที่ฆ่าคนแล้วดูดเลือดเป็นอาหารเอาไว้เมื่อชาติภพที่แล้ว เป็นเวลากว่า 500 ปี และแล้ววันที่เป็นอิสระสิ้นสุดการชดใช้กรรมก็มาถึงวันนี้คือวันที่แดร๊กคิวล่าตนนี้จะได้ไปผุดไปเกิดใหม่เสีย 

ผู้ดูแลบัญชีนรก -"วันนี้เป็นวันที่เจ้าจะได้ไปเกิดใหม่แล้ว แต่เนื่องจากเจ้าเป็นผู้ชดใช้กรรมที่มีระเบียบวินัย ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ยอมก้มหน้าชดใช้กรรมที่ตัวเองได้ก่อไว้อย่างเต็มใจ จัดอยู่ในชั้นดีดังนั้น เจ้าจึงมีอภิสิทธิ์ที่จะเลือกเกิดเป็นอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ " 

แดร๊กคิวล่า - " โอ.....ท่านช่างเมตตากับข้าจริง ข้าอยากเกิดใหม่เป็นแดร๊กคิวล่าอีกครั้ง แต่อยากเป็นแดร๊กคิวล่ามังสวิรัติ ไม่ฆ่าคนเอามาดูดเลือดเป็นอาหารอีกแล้ว และอยากเกิดในที่ๆมีเลือดให้ดูดอยากไม่ขาดปาก อ่อ...ข้าอยากเกิดอยู่ใกล้ๆที่ๆมีสาวๆเยอะๆด้วยน่ะ" 


ผู้ดูแลบัญชีนรก - " ได้เลยท่านเค๊าท์ข้าจะให้ตามที่ท่านขอทุกประการ งั้น.......ข้าให้ท่านเกิดใหม่ไปเป็นแดร๊กคิวล่า ลอลีเอ่ะ แล้วกัน จะแบบมีปีกหรือแบบสอดท่านก็เลือกเองละกันนะ "				
15 สิงหาคม 2545 19:43 น.

ตาที่คิดถึง

ดอกแก้ว

ผมมีลางสังหรว่า 5 5 5 ใช้คำว่าลางสังหรเชียว ว่าตาจะลบจดหมายทีมีคำสารภาพครั้งแรกทิ้งไปแล้ว      
แหม๊....น่าเสียดายนะ ^_^ ผมอยากเก็บไว้ เอาไว้ดูว่า..ครั้งหนึ่งผมเคยเขียนอะไรที่มันอาจจะเน่าสนิทในสายตาคนอื่น      
^_^ แต่ก็นั่นแหละนะกับผมมันไม่เน่า 
     
นั่นมันหลายเดือนมาแล้ว อืมมม..นานเหมือนกันนะ แต่ตารู้มั๊ยครับ?? วันนั้นผมเคยรู้สึกยังไงวันนี้ความรู้สึกนั้นก็ยังอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์ดี      
คุณก็ยังคงเป็นนางเอก เป็นนางฟ้า เป็นกำลังใจของผม เป็นฝันหวาน ^_^ 
ผมเคยกอดหมอนแล้วฝันว่านั่นเป็นตัวคุณ      ตอนนี้ก็เป็นอยู่นะคะ หมอนเปียกหมดเลยอ่ะ น้ำลายหก 
^_^ ล้อเล่นค่ะ ที่จริงต้องใช้คำว่าแฉะตะหาก      5 5 5 เอ๋าไปกันใหญ่ ไม่ได้จะไม่ให้เกียรติคุณนะครับ 
     
ปีใหม่อีกแล้วยังไม่ได้อวยพรคุณเลย ^_^ ถ้าจะบอกว่าขอให้มีความสุขมากๆนะครับ      
นั่นตาก็มีอยู่แล้ว ผมมองเห็น เป็นคนที่โชคดีเกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่นที่สุดคนนึง      
แล้วก็ดูเหมือนตาจะพอใจกับความสุขนั้นดีอยู่แล้ว 
     
ดังนั้น....อวยพรว่า 
     
ขอให้พรอันประเสิรฐทั้งหลายที่ได้รับมาจากทุกคนอยู่กับตาไปนานนนนนนนที่สุด ร่ำรวยความสุขมากขึ้นและมากขึ้น      
ขอให้ความสำเร็จในหน้าที่การงานเดินทางมาหาโดยเร็ววันอย่างที่หวังไว้
ขอให้คุณรักผมซะที (สิ) ^_^อันนี้พรรึเปล่าหว่า??
     
และขอให้พรทุกข้อ เป็นจริง
ในเวลาต่อมา..อะฮ่อย..อะฮ่อย.....
ผมเจออะไรบางอย่าง *_* มันคงแอบอยู่ในเครื่องนานแล้วล่ะ  เป็นกลอนที่ 5 5 5 เฮ้ออ...ขำ
เขียนขึ้นมาเองตอนที่เรารู้จักกันใหม่ๆ  ตอนนั้นยังไม่ได้เบอร์โทรเลย *_* 
เอามาเก็บไว้ที่นี่ดีกว่า  ถึงมันเป็นกลอนที่ไม่ได้ความ  แต่...เก็บไว้

สาวเอย..	เห็นหน้าจอก็เคลิ้มใจใคร่ประสบ  ให้อยากพบตัวเป็นเป็นเป็นไฉน จะเพริศพริ้งยิ่งกว่าหรืออย่างไรอย่างที่ชายนิมิตเห็นเช่นทุกคืน  อ้าว..! ฝันดีนี่หว่า
	แม้นสิ้นทางจะเป็นไปไม่เห็นหน้าเจื้อยแจ้วแว่วเสียงมาหน่อยตาหวานพอได้คุ้นสำเนียงเสียงนงคราญโทรสักนิดคิดนานกันอยู่ไย
	ทุกวันนี้ไม่ต่าง ดูหนังกืก   ( หนังกืกหนา.)ทำยังไงก็ยังกืก ไม่มีเสียงทุบทุบเคาะเคาะจนคอเอียงไม่มีเสียงแป้ดออกมาน่าเสียดาย ฮ่าๆๆ
	ครั้นจะพูดทางไมค์ก็ไม่ได้ที่ร้านเน็ตทั่วไปไม่มีเสริมจึงต้องใช้วิธีสุดดั้งเดิมจิ้มจนห้านิ้วเดิมเดิมเริ่มหงิกงอ
	หาเบอร์โทรจากไหนก็ไม่ได้ทางเว็บไซต์ก็เจ๊งเซ็งจริงหนอร้านมือถือเราถามทำหน้างอไล่ไปขอศูนย์สิคะอย่ามากวน ฮึ่มทีไผทีมันดอก.	เขียนมานานกะตามรอยสุนทรภู่แต่ยิ่งดูยิ่งคิดยิ่งผกผวนทั้งสัมผัส สำพ้อง หรือสำนวนดูกวนกวนไม่เหมือนท่านภู่เลยอ่ะ.
	แต่ก็เอ๊าาา   ยังไงจะเขียนต่อยังไม่พออ่านต่ออย่าทำเฉยที่อยากบอกน่ะยังไม่จบเลยขืนทำเฉยไม่รักนะจะบอกให้
	เบอร์โทรน่ะกล้าๆให้มาหน่อยขอบ่อยๆนานเข้ามันก็เขิลลลลลคนอะร๊ายยยหน้าด้านซะเหลือเกินดูเผินๆก็ดูดีอยู่นี่นา  ฮ่ะๆๆ (หมายถึงตัวเองน่ะ)
	ยาวมากแล้วคงต้องขอจบก่อนคงต้องนอนสักหน่อยล่ะคุณขานี่ก็ตั้งตีสามแล้วนี่นานอนก่อนนะจะได้มีเวลาฝันถึงคุณ  โห..สัมผัสเยี่ยมเลย				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟดอกแก้ว
Lovings  ดอกแก้ว เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟดอกแก้ว
Lovings  ดอกแก้ว เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟดอกแก้ว
Lovings  ดอกแก้ว เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงดอกแก้ว