27 สิงหาคม 2545 11:18 น.
ดอกแก้ว
ในวันที่ฉันเหงาเดียวดายไม่มีใครเข้าใจ
ฉันต้องอยู่คนเดียวเสมอในเวลาที่ร้องไห้ไม่ว่าทุกข์และสุข
พระเจ้าสร้างฉันมาให้อยู่คนเดียวหรืออย่างไร
บ่อยครั้งที่ฉันเคยถาม.........ว่าทำไม....ทำไม
แต่ไม่เคยเจอคำตอบอย่างที่ต้องการเลย
ฉันยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงแห่งเวลาอันมืดมิดอย่างนี้เลยหรือยังไง
มีทางหลายทางให้ฉันเลือกเดิน.....แต่ใครจะรู้ว่าทุกทางที่ฉันเลือก
จะสวยหรูเสมอไป.....
แต่สำหรับฉันไม่ต้องการคำว่าสวยหรู
เพียงแต่ต้องการคำว่ารักความห่วงใยบ้างจากคนรอบข้าง
ฉันโตมาจากคนที่ไม่เคยมีทั้งพ่อและแม่
ฉันไม่เคยรู้หรอกว่าความรักที่อบอุ่นนั้นเรียกว่าอย่างไร
ฉันโตมาท่ามกลางความโหดร้ายทารุณ................
แต่พวกเขาก็มีพระคุณทีเลี้ยงฉันมา
ทุกๆคืนฉันต้องนอนร้องให้ตั้งแต่เด็กๆ
ย่าไม่เคยเข้าใจความรู้สึกในใจฉันเลย เพราะย่าไม่เคยรักฉัน
หลายคนที่อ่านคงรู้ว่า มันไม่จริงใช่ไหม
แต่ฉันจะบอกว่ามันจริงและจริงมาก
ฉันต่อสู้ชีวิตมาตั้งแต่เด็กๆตอนเรียนอยู่ป.2 ฉันต้องตื่นไปช่วยน้าขายของที่ตลาด
ตี 2 ทุกวัน
ตอน 6โมงเช้าฉันต้องเดินจากตลาดมาบ้านเป็น 2 กิโล กลับมาฉันต้องมาทำงาน
บ้านทุกอย่าง
พอเลิกเรียนฉันต้องกลับมาทำสวนผิดกลับญาติหรือเพื่อนๆที่เขากลับมาแล้วเขา
ได้ไปเที่ยวเล่นสนุกกัน
แต่ฉันไม่เคยท้อแท้ในชีวิตเลยมันทำให้ฉันกล้าและแข็งแกร่งขึ้นมาตลอด
เสื้อผ้าไม่มีใครซักให้ฉันหรอก ฉันต้องทำเองทุกอย่างพร้อมกับเลี้ยงน้องลูกของ
น้า
ไม่ใช่ว่าที่บ้านไม่มีเงินน่ะครอบครัวของย่าเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างมีฐานะ
แต่ฉันก็ไม่เคยเอาตรงส่วนนั้นมาวัดเลย เพราะฉันไม่ใด้อยู่ในฐานะหลานนี่นา
ฉันไปโรงเรียน ใด้เงินกินขนมบ้างไม่ใด้บ้างบางครั้งต้องอดข้าวเพราะไม่มีกับ
ข้าวไปกินฉันไม่มีใครสนใจฉันหรอกถ้าฉันไม่หุงข้าวเองและเก็บผักหรือเอาไข่
มาต้มก็ไม่มีอะไรกินตอนไปโรงเรียน และเงินที่ได้ไปโรงเรียน ก็วันละ 2 บาท
หรือไม่ก็ 1 บาท
ฉันอยากหนีไปให้ไกลย่าใจร้ายกับฉันมาตลอด ย่าบอกว่าฉันไม่ใช่หลานท่านแม่
ของฉันไปท้องกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ มาโยนความผิดให้พ่อรับผิดชอบนั่นคือเรื่อง
ของผู้ใหญ่ทำไมทุกอย่างต้องมาลงที่ฉันด้วยล่ะ ทุกคืนน่ะฉันนอนคิดถึงแม่ว่าเมื่อ
ไหร่แม่จะมารับฉันบ้างฉันไม่อยากอยู่บนโลกนี้เลย แม่ไม่ควรให้ฉันเกิดมา
เลย....................................................
พ่อไม่เคยแสดงความห่วงใยกับฉันเลยทั้งๆที่อยู่บ้านใกล้กันแต่พ่อไม่เคยเรียก
ฉันว่าลูกเลย
พ่อมีลูกสาวกับแม่ไหม่ของฉันเขารักลูกสาวของเขาเหลือเกินทุกอย่างลูกเขามีแต่
ความอบอุ่นเสมอ
แต่ฉันแยู่บนความโกรธแค้นของผู้ใหญ่ย่าทรมานฉันมาตลอดจนฉันจบป.6
มีอยู่ครั้งหนึ่งแค่หลานย่าร้องไห้แล้วฉันเข้าไปอุ้มแต่เขาไม่หยุดร้องไห้ตอนนั้น
ฉันอยู่ป.3 เอง
ย่าใช้มีดปอกผลไม้สับมาที่มือฉันเป็นแผลลึกเข้าไปเลือดก็ออกเยอะมากแต่ย่า
กลับไล่ให้ฉันเอาน้องลูกของน้าไปข้างนอกก่อน
โดยย่าไม่สนใจเลยว่าฉันจะรู้สึกอย่างไรฉันพาน้องตอนนั้นเขาอายุ 2 ขวบแบกหลังไปมือก็เลือดออกไม่หยุดเดินไปที่หลังสวนบ้าน
บอกน้องให้หยุดร้องให้ก่อนและก็เอามือมาห้ามเลือดพร้อมกับตอนนั้นก็ร้องให้ไปพลางท้อแท้ในใจเหลือเกินอยากตาย
พอดีป้าที่อยู่บ้านใกล้ผ่านมาเลยบอกว่าไปทำแผลที่บ้านแกก่อนแล้วกันหลังจากทำแผลเสร็จฉันกลับบ้านกลับมาโดนตี
โดยย่าบอกว่ามาไม่ตรงเวลาจะต้องให้ฉันเข้าไปในสวนไปหิ้วน้ำส้มลักษณะคล้ายๆลูกตาลฉันบอกย่าว่าขอหยุดได้ไหมฉันเจ็บแผลมาก
แต่ย่ากลับตีฉันอีกหาว่าฉันสำออยนี่คือสิ่งที่ร้ายมากที่ย่าทำร้ายฉันแต่ยังไม่เท่ากับเหตุการอีกครั้งที่ฉันไม่เคยมีวันลืมเลยในชิวิต
ฉันยังเรียนอยู่ช้นป.3เหมือนเดิมฉันกลับมาจากโรงเรียนย่าบอกว่าย่าเงินหายไป 1000 บาท ย่าไม่โทษใครเลยนอกจากฉันหาว่าฉันโขมยเงินไป
แล้วฉันจะอาเงินไปทำอะไรล่ะเงินตั้ง 1000 บาทมันเยอะมากเหลือเกินสำหรับเด็กอย่างฉันฉันไม่ยอมรับว่าฉันเป็นคนเอาไปแต่ย่าไม่เชื่อกลับตีฉัน
ใหญ่เลยพ่อซึ่งเดินผ่านมาไม่สนใจฉันเลยย่าตีฉันอย่างหนักเอาเชือกมัดมือฉันแล้วลากไปที่บ่อบอกว่าให้บอกว่าฉันเอาเงินไปใว้ที่ไหนฉันไม่ใด้เอาไปฉันไม่ยอมรับผิด
ย่าก็กดหัวฉันจุ่มลงในบ่อน้ำบอกว่าให้ฉันรับว่าฉันเอาเงินไป......จนตอนนั้นในใจฉันคิดว่าคงไม่รอดแล้วละดีเหมือนกันตายไปคงจะไม่ทรมาน
อย่างที่เป็นอยู่อีกต่อไปแต่โชคดีฉันเกือบสลบไปแล้วมีป้ามาห้ามหลายคนแต่พ่อพ่อไม่พูดอะไรและไม่สนใจบอกว่าถ้ามันไม่รับก็ตีให้ตายไปเลย
ย่าจึงหยุดตีฉันพักหนึ่งผูกข้อมือฉันไว้กับเสาใต้ถุนบ้านมีพวกป้าและน้าหลายคนบอกฉันว่าให้ฉันยอมรับเถอะฉันจะได้ไม่เจ็บตัวอีก
แต่ในเมื่อฉันไม่ใด้โขมยฉันไม่มีวันรับเด็ดขาดต่อให้ฉันตายฉันก็จะไม่รับพวกเขาคงสงสารฉันมากฉันรู้............แต่ย่าไม่สงสารฉันย่ากลับลงมาพร้อมสายไฟ
บอกว่าให้ทุกคนออกไปแล้วย่าก็ตีฉันกีบสายไฟจนฉันเลือดออกมากทนไม่ไหวแล้วจนหลับหรือสลบฉันไม่รู้เหมือนกันเพราะฉันจำได้ว่าเมือ่ตื่นมาอีกครั้ง
เชือกที่ยังมัดมือฉันยังผูกอยู่เลย ฉันถูกผูกให้นอนสลบใต้ถุนบ้านทั้งคืนข้าวปลายังไม่ใด้กินเลย ฉันก็ไม่รู้อะไรดลใจย่าเหมือนกันอยู่ๆย่าก็มาปล่อยฉัน
แล้วก็ทิ้งฉันให้นอนจมอยู่กับบาดแผลอย่างนั้น ตอนนั้นถ้าฉันเดินไหวน่ะฉันจะเดินไปที่คลองแล้วกระโดดน้ำให้ตายเรื่องทุกอย่างมันจะได้จบๆลงไป
1 อาทิตย์ที่ฉันนอนรักษาบาดแผลอยู่โดยไม่ไปโรงเรียนฉันเพิ่งมารู้ว่าคนที่เขาเอาเงินไปน่ะคือหลานชายเพียงแต่เขาลืมบอกไปเท่านั้น เขาทำให้ฉันเกือบตาย
ทรมานเหลือเกินร่างกายไม่เท่าไหร่แต่ใจนี่สิเด็กแค่อายุ 9 ขวบ โดนทารุณขนาดนี้มันเป็นแผลที่จำฝังใจฉันนานเท่านานย่าไปที่โรงเรียนบอกว่าไม่ต้องให้ฉันเรียนต่อ
ถ้าจะขืนจะเรียนต่อป. 4 ก็หาเงินเรียนเอาเองแต่ดีที่ฉันป็นคนเรียนเก่งคุณครูที่โรงเรียนจึงขอทุนการศึกษาให้ฉันจนฉันเรียนจบ ป.6 หลังจากนั้นฉันก็ได้ทุนเรียนต่ออีกแต่ย่าไม่ได้อยู่ทรมารฉันอีกแล้ว
เพราะท่านเสียตอนฉันอยู่ป.6 ท่านไม่สบายฉันไปกราบหน้าศพท่านพร้อมบอกว่าถ้าชาติหน้ามีจริงหนูขอทดแทนพระคุณที่ท่านเลี้ยงฉันมาและอโหสิกรรมทุกอย่าง
ชาติหน้าฉันใดอย่าได้เกิดมามรมานหนูอีกเลย************************************************
ทุกคนที่อ่านคงไม่เข้าใจเท่าไหร่หรอกน่ะ แต่หากคุณใด้อยู่และเจอกับมันอย่างที่ฉันเจอเพื่อนๆหรือพี่ๆคงเข้าใจว่าเรื่องที่ฉันเขียนมามันไม่ใช่เรื่องที่โกหก
เลยฉันเลยสงสารคนที่เขาไม่มีครอบครัวเด็กขอทานเพราะนึกถึงตัวฉัน ***********/**************/*******/ ยังไม่จบเท่านี้น่ะค่ะยังมีต่อถ้าฉันว่างฉันจะเขียนความรู้สึกของฉันต่อไปจากตอนที่จบ ป.6
16 สิงหาคม 2545 18:48 น.
ดอกแก้ว
ผู้หญิงที่คุณมองข้าม
เคยอกหักกันบ้างไหมครับ
ผมเคยอกหักมาแล้วหลายครั้ง
แต่ละครั้งก็รู้สึกว่าหนักหนาสาหัสมากขึ้นเรื่อย ๆ
ครั้งล่าสุดที่เพิ่งผ่านไปก็เช่นกัน ผมซึมเศร้าแทบไม่พูดไม่จา
ใช้ชีวิตแบบผลาญเวลาให้หมดไปวัน ๆ
เลิกงานก็ไปกินเหล้าจนเกือบเช้าจึงกลับบ้าน
ถึงบ้านก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องนอน ไม่คุยกับใครเลย
รวมทั้งแม่ของผมด้วย
จนเช้าวันหนึ่งแม่เข้ามาในห้องนอนของผมชวนผมคุยโน่นคุยนี่
ผมก็ตอบแบบขอไปที แต่แม่ก็ยังชวนผมคุยไปเรื่อย ๆ
จนมาถึงเรื่องความรักของผม
แม่บอกว่า
"แม่จะแนะนำผู้หญิงคนหนึ่งให้ดีไหม เธอทำกับข้าวเป็น ดูแลบ้านได้
และพร้อมที่จะดูแลผมเสมอ เธอนั้นหน้าตาออกจีน ๆ ท้วม ๆ หน่อย
ไม่สวยอย่างผู้หญิงที่ผมเคยชอบ ๆ มา
แต่ที่สำคัญเธอรักผมมากกว่าใคร ๆ
เธอไม่ได้อยู่ไกลจากผมเลย แต่เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ ผมนั่นแหละ
แม่ถามผมว่าจะลองรักผู้หญิงคนนี้ดูบ้างได้ไหม" ผมพูดอะไรไม่ออก
แต่เข้าไปกอดแม่นิ่งแทนคำตอบ
ขณะที่กำลังวิ่งหาความรักอยู่นั้น
บางทีเราก็ลืมไปว่ายังมีอีกคนนึงที่รักเราอย่างสุดหัวใจ
จำไม่ได้ว่าเราลืมเธอมานานเท่าไหร่แล้ว
แต่จะไม่มีเหตุการณ์อย่างงี้เกิดขึ้นอีก
16 สิงหาคม 2545 18:44 น.
ดอกแก้ว
การที่เราจะประทับใจใครนั้นใช้เวลาเพียงชั่วนาที
การที่เราจะชอบใครนั้นใช้เวลาเพียงชั่วโมง
การที่เราจะรักใครนั้นใช้เวลาเพียงชั่ววัน
แต่การที่เราจะลืมใครนั้นต้องใช้เวลาชั่วชีวิต
มันเป็นความจริงที่สุดเท่าที่เคยอ่านบทความใดๆก็ตาม ว่าคุณไม่สามารถที่จะลืมคนคนนั้นไจนชั่วชีวิต
ดิฉันเคยปลอบใจตัวเองว่าถ้า เค้าคือคนที่ใช่ต่อให้เค้าวิ่งหนีเท่าไหร่ก็ไม่พ้น แต่ถ้าเค้าไม่ใช่ต่อให้เราวิ่งตามเท่าไหร่ก้ตามไม่ทัน
15 สิงหาคม 2545 20:05 น.
ดอกแก้ว
หลังจากที่แดร๊กคิวล่าตนหนึ่งต้องชดใช้กรรมที่ตัวเองที่ฆ่าคนแล้วดูดเลือดเป็นอาหารเอาไว้เมื่อชาติภพที่แล้ว เป็นเวลากว่า 500 ปี และแล้ววันที่เป็นอิสระสิ้นสุดการชดใช้กรรมก็มาถึงวันนี้คือวันที่แดร๊กคิวล่าตนนี้จะได้ไปผุดไปเกิดใหม่เสีย
ผู้ดูแลบัญชีนรก -"วันนี้เป็นวันที่เจ้าจะได้ไปเกิดใหม่แล้ว แต่เนื่องจากเจ้าเป็นผู้ชดใช้กรรมที่มีระเบียบวินัย ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ยอมก้มหน้าชดใช้กรรมที่ตัวเองได้ก่อไว้อย่างเต็มใจ จัดอยู่ในชั้นดีดังนั้น เจ้าจึงมีอภิสิทธิ์ที่จะเลือกเกิดเป็นอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ "
แดร๊กคิวล่า - " โอ.....ท่านช่างเมตตากับข้าจริง ข้าอยากเกิดใหม่เป็นแดร๊กคิวล่าอีกครั้ง แต่อยากเป็นแดร๊กคิวล่ามังสวิรัติ ไม่ฆ่าคนเอามาดูดเลือดเป็นอาหารอีกแล้ว และอยากเกิดในที่ๆมีเลือดให้ดูดอยากไม่ขาดปาก อ่อ...ข้าอยากเกิดอยู่ใกล้ๆที่ๆมีสาวๆเยอะๆด้วยน่ะ"
ผู้ดูแลบัญชีนรก - " ได้เลยท่านเค๊าท์ข้าจะให้ตามที่ท่านขอทุกประการ งั้น.......ข้าให้ท่านเกิดใหม่ไปเป็นแดร๊กคิวล่า ลอลีเอ่ะ แล้วกัน จะแบบมีปีกหรือแบบสอดท่านก็เลือกเองละกันนะ "
15 สิงหาคม 2545 19:43 น.
ดอกแก้ว
ผมมีลางสังหรว่า 5 5 5 ใช้คำว่าลางสังหรเชียว ว่าตาจะลบจดหมายทีมีคำสารภาพครั้งแรกทิ้งไปแล้ว
แหม๊....น่าเสียดายนะ ^_^ ผมอยากเก็บไว้ เอาไว้ดูว่า..ครั้งหนึ่งผมเคยเขียนอะไรที่มันอาจจะเน่าสนิทในสายตาคนอื่น
^_^ แต่ก็นั่นแหละนะกับผมมันไม่เน่า
นั่นมันหลายเดือนมาแล้ว อืมมม..นานเหมือนกันนะ แต่ตารู้มั๊ยครับ?? วันนั้นผมเคยรู้สึกยังไงวันนี้ความรู้สึกนั้นก็ยังอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์ดี
คุณก็ยังคงเป็นนางเอก เป็นนางฟ้า เป็นกำลังใจของผม เป็นฝันหวาน ^_^
ผมเคยกอดหมอนแล้วฝันว่านั่นเป็นตัวคุณ ตอนนี้ก็เป็นอยู่นะคะ หมอนเปียกหมดเลยอ่ะ น้ำลายหก
^_^ ล้อเล่นค่ะ ที่จริงต้องใช้คำว่าแฉะตะหาก 5 5 5 เอ๋าไปกันใหญ่ ไม่ได้จะไม่ให้เกียรติคุณนะครับ
ปีใหม่อีกแล้วยังไม่ได้อวยพรคุณเลย ^_^ ถ้าจะบอกว่าขอให้มีความสุขมากๆนะครับ
นั่นตาก็มีอยู่แล้ว ผมมองเห็น เป็นคนที่โชคดีเกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่นที่สุดคนนึง
แล้วก็ดูเหมือนตาจะพอใจกับความสุขนั้นดีอยู่แล้ว
ดังนั้น....อวยพรว่า
ขอให้พรอันประเสิรฐทั้งหลายที่ได้รับมาจากทุกคนอยู่กับตาไปนานนนนนนนที่สุด ร่ำรวยความสุขมากขึ้นและมากขึ้น
ขอให้ความสำเร็จในหน้าที่การงานเดินทางมาหาโดยเร็ววันอย่างที่หวังไว้
ขอให้คุณรักผมซะที (สิ) ^_^อันนี้พรรึเปล่าหว่า??
และขอให้พรทุกข้อ เป็นจริง
ในเวลาต่อมา..อะฮ่อย..อะฮ่อย.....
ผมเจออะไรบางอย่าง *_* มันคงแอบอยู่ในเครื่องนานแล้วล่ะ เป็นกลอนที่ 5 5 5 เฮ้ออ...ขำ
เขียนขึ้นมาเองตอนที่เรารู้จักกันใหม่ๆ ตอนนั้นยังไม่ได้เบอร์โทรเลย *_*
เอามาเก็บไว้ที่นี่ดีกว่า ถึงมันเป็นกลอนที่ไม่ได้ความ แต่...เก็บไว้
สาวเอย.. เห็นหน้าจอก็เคลิ้มใจใคร่ประสบ ให้อยากพบตัวเป็นเป็นเป็นไฉน จะเพริศพริ้งยิ่งกว่าหรืออย่างไรอย่างที่ชายนิมิตเห็นเช่นทุกคืน อ้าว..! ฝันดีนี่หว่า
แม้นสิ้นทางจะเป็นไปไม่เห็นหน้าเจื้อยแจ้วแว่วเสียงมาหน่อยตาหวานพอได้คุ้นสำเนียงเสียงนงคราญโทรสักนิดคิดนานกันอยู่ไย
ทุกวันนี้ไม่ต่าง ดูหนังกืก ( หนังกืกหนา.)ทำยังไงก็ยังกืก ไม่มีเสียงทุบทุบเคาะเคาะจนคอเอียงไม่มีเสียงแป้ดออกมาน่าเสียดาย ฮ่าๆๆ
ครั้นจะพูดทางไมค์ก็ไม่ได้ที่ร้านเน็ตทั่วไปไม่มีเสริมจึงต้องใช้วิธีสุดดั้งเดิมจิ้มจนห้านิ้วเดิมเดิมเริ่มหงิกงอ
หาเบอร์โทรจากไหนก็ไม่ได้ทางเว็บไซต์ก็เจ๊งเซ็งจริงหนอร้านมือถือเราถามทำหน้างอไล่ไปขอศูนย์สิคะอย่ามากวน ฮึ่มทีไผทีมันดอก. เขียนมานานกะตามรอยสุนทรภู่แต่ยิ่งดูยิ่งคิดยิ่งผกผวนทั้งสัมผัส สำพ้อง หรือสำนวนดูกวนกวนไม่เหมือนท่านภู่เลยอ่ะ.
แต่ก็เอ๊าาา ยังไงจะเขียนต่อยังไม่พออ่านต่ออย่าทำเฉยที่อยากบอกน่ะยังไม่จบเลยขืนทำเฉยไม่รักนะจะบอกให้
เบอร์โทรน่ะกล้าๆให้มาหน่อยขอบ่อยๆนานเข้ามันก็เขิลลลลลคนอะร๊ายยยหน้าด้านซะเหลือเกินดูเผินๆก็ดูดีอยู่นี่นา ฮ่ะๆๆ (หมายถึงตัวเองน่ะ)
ยาวมากแล้วคงต้องขอจบก่อนคงต้องนอนสักหน่อยล่ะคุณขานี่ก็ตั้งตีสามแล้วนี่นานอนก่อนนะจะได้มีเวลาฝันถึงคุณ โห..สัมผัสเยี่ยมเลย
หน้าส่วนตัว
1589
