27 กันยายน 2545 21:39 น.
ดอกแก้ว
แดดทอแสงมา
ส่องกระทบทราย
ให้เห็นว่าเป็นประกาย
ยิ่งฉายส่องมา เพียงใด
ยิ่งเห็นว่างดงาม
แดดนั้นยิ่งทำให้ทราย
สะท้อนประกายระเรียง
แวววับจับตาต่อใครๆ
แล้วจะมีสักกี่คน
เห็นความจริงที่อยู่ ข้างใน
ฉันเป็น ดั่งทราย
ถูกแดดสะท้อนมา
สวยงาม จับตา ผู้คนก็ชื่นชม
แต่ฉันเอง ฉันก็เป็น
แค่ทรายที่ร้อนรุม อยู่ภายใน
ไอร้อน ที่ซ่อนอยู่
ได้แดดเผาใครต่อใคร เรื่อยมา
แดดทอแสงมา ส่องกระทบทราย
ให้ร้อนลึกๆข้างใน
ยิ่งฉายส่องนาน เพียงใด
ยิ่งร้อนขึ้นทุกที
แดดนั้นยิ่งทำให้มี
แต่ร้อนซึมซับเข้าไป
และคุกรุ่นราวกับมีไฟ
แล้วจะมีสักกี่คน
เห็นความจริงที่อยู่ ข้างใน
ฉันเป็น ดั่งทราย
ถูกแดดสะท้อนมา
สวยงาม จับตา ผู้คนก็ชื่นชม
แต่ฉันเอง ฉันก็เป็น
แค่ทรายที่ร้อนรุม อยู่ภายใน
ไอร้อน ที่ซ่อนอยู่
ได้แดดเผาภายในใจ เรื่อยมา
แล้วจะมีสักกี่คน
เห็นความจริงที่อยู่ ข้างใน
ฉันเป็น ดั่งทราย
ถูกแดดสะท้อนมา
สวยงาม จับตา ผู้คนก็ชื่นชม
แต่ฉันเอง ฉันก็เป็น
แค่ทรายที่ร้อนรุม อยู่ภายใน
ไอร้อน ที่ซ่อนอยู่
ได้แดดเผาภายในใจ เรื่อยมา...
27 กันยายน 2545 21:36 น.
ดอกแก้ว
ในวัน นั้นใจ
ฉันมัน อ่อนแอ
จนดู เหมือนคน
เสียความ มั่นใจ
ยิ่งนาน ยิ่งหลงมายา
ไม่รู้ ว่าอัน ตราย
ผูกพัน งมงาย
ภาพลวง ของเธอ
ตัวตน แท้จริง
ของเธอ น่ากลัว
ดูดี แค่ตัว หัวใจ นั้นต่าง
อยากทน ฝืนรัก เธอไป
ยิ่งฝืน ยิ่งไม่ มีทาง
ทางเดียว ที่มี
ก็คือ ต้องไป
อยู่กับเธอ ฉัน คงตาย
ทั้ง ที่ยัง หายใจ
รักมาก เท่าไหร่
ก็ยิ่งเปลืองใจ เท่านั้น
เมื่อวันนี้ ฉัน เป็นเพียง
แค่ คนน่า รำคาญ
เลิก ทรมาน
ทำเพื่อตัวเอง ซักครั้ง
ลาก่อนเธอ
วันนึง หัวใจ
ฉันคง เข้มแข็ง
เข้มแข็ง เข้มแข็งเข้มแข็ง
แม้ วันนี้
ไม่ แข็งแรง เท่าไหร่
ให้จบ แค่นี้ คงพอ
ถึงฉัน ยังไม่ มีใคร
ก็ต้อง ตัดใจ
ต้องไป จากเธอ
อยู่กับเธอ ฉัน คงตาย
ทั้ง ที่ยัง หายใจ
รักมาก เท่าไหร่
ก็ยิ่งเปลืองใจ เท่านั้น
เมื่อวันนี้ ฉัน เป็นเพียง
แค่ คนน่า รำคาญ
เลิก ทรมาน
ทำเพื่อตัวเอง ซักครั้ง
ลาก่อนเธอ
จบวัน นี้ ให้ได้ ก่อน
ก่อนไม่มี แรงเหลือ พอให้ไป
อยู่กับเธอ ฉัน คงตาย
ทั้ง ที่ยัง หายใจ
รักมาก เท่าไหร่
ก็ยิ่งเปลืองใจ เท่านั้น
เมื่อวันนี้ ฉัน เป็นเพียง
แค่ คนน่า รำคาญ
เลิก ทรมาน
ทำเพื่อตัวเอง ซักครั้ง
ลาก่อนเธอ
รักมาก เท่าไหร่
ก็ยิ่งเปลืองใจ เท่านั้น
เมื่อวันนี้ ฉัน เป็นเพียง
แค่ คนน่า รำคาญ
เลิก ทรมาน
ทำเพื่อตัวเอง ซักครั้ง
ลาก่อนเธอ..
27 กันยายน 2545 21:34 น.
ดอกแก้ว
แล้ววนี้ฉันเพิ่งรู้ว่าการยังอยู่ในโลกของความเศร้า
แล้ววันนี้ฉันเองได้เรียนรู้ว่ารักคือการอยู่กับตัวเรา
แต่เมื่อได้สิ่งที่มีค่ากลับไม่มองไม่เห็นเลย
สุดท้ายเกินไปที่ต้องมาเสียเธอ
ก่อนหน้านั้นที่ฉันไม่เหลียวแลเพิ่งจะรู้วันนี้ว่า
เธอนั้นเสียใจฉันก้ยากบอว่าเสียใจไม่น้อยว่าเธอ
27 กันยายน 2545 21:29 น.
ดอกแก้ว
อยู่ดีๆก็อยากร้องไห้
ลมพัดมาแค่เพียงเบาๆ
ดาวทุกดวงก็ดูสวยดี
ทุกอย่างดูดีกว่าทุกวัน
เพลงที่เคยลืมๆมันไป
กลับไปหามาฟังทั้งวัน
แล้วปล่อยอารมณ์
ปล่อยให้มันลอยหายไป
ฟ้าเดิมๆ แต่คืนนี้กลับดูสวยจัง
ได้แต่นั่งอยู่ตรงนี้
กับใจที่มันอ้างว้างเหลือเกิน
อยู่ดีดีก็อยากร้องไห้
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร
เกิดเหงาอะไรขึ้นมา
อยู่ดีดีก็อยากร้องไห้
น้ำใสๆก็รินจากตา
มันเหงา ไม่รู้ทำไม
มันเหมือนใจรอใครบางคน
แต่ว่าเขาไม่มีตัวตน
ก็อยากมีคน
นั่งมองดาวกับฉันบ้าง
ฟ้าเดิมๆ แต่คืนนี้กลับดูสวยจัง
ได้แต่นั่งอยู่ตรงนี้
กับใจที่มันอ้างว้างเหลือเกิน
อยู่ดีดีก็อยากร้องไห้
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร
เกิดเหงาอะไรขึ้นมา
อยู่ดีดีก็อยากร้องไห้
น้ำใสๆก็รินจากตา
มันเหงา ไม่รู้ทำไม
ใครบางคนคนนั้น
คนที่เป็นห่วงฉัน อยู่ตรงไหน
อยู่ดีดีก็อยากร้องไห้
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร
เกิดเหงาอะไรขึ้นมา
อยู่ดีดีก็อยากร้องไห้
น้ำใสๆก็รินจากตา
มันเหงา ไม่รู้ทำไม...
27 กันยายน 2545 21:27 น.
ดอกแก้ว
ในวันที่อ่อนแอเรารู้สึกว่าเงียบเหงาเหลือเกินบางครั้งเรารู้สึกว่าเราอยู่คนเดียวโดยไม่มีใครเหลียวแลเราเลยแต่เราคิดไปเองใช่
ไหมเมื่อไหร่น่ะความเงียบเหงาของเราจะหมดไปจากใจสักที หลายครั้งที่เราพยายามจะลืมแต่กลับทำไม่ใด้
เพราะอะไรหรือ จริงๆเราน่าต้องการความอบอุ่นที่อยู่มากมายมากกว่าที่ต้องฌสร้าอย่างนี้ไม่ใช่หรือเราเคยปิด
ตัวเองมาครั้งหนึ่งแล้วแล้วตอนนี้เราต้องปิดตัวอย่างนี้อีกหรืออย่างไร เราไม่เข้าใจเหมือนกันว่าต้องการสิ่งไหน
เราอาจจะหาเจอแล้วก็ได้แต่กลับนำมาใช้ไม่รู้จักเลยทำให้เรารู้สึกอ้างว้างเราไม่สารมารถบังคับให้ใครรักเราได้
และเราก็ไม่สามารถที่จะบังคับไม่ให้รักคนอื่นได้เช่นกันเพราะอย่างนี้เรายังไม่รู้เลยว่าต้องทำอย่างไรในเมื่อ
สิ่งที่เราไม่เข้าใจคือตัวเอง
หน้าส่วนตัว
1137
