19 ธันวาคม 2547 17:22 น.
ดอกหญ้าสีครีม
ฉันมันโง่..โง่เอง..ฉันมันโง่
ที่เฝ้าโอ๋ตัวเองมาตลอด
เฝ้านึกถึงสัมผัสรักที่เขากอด
เคยพร่ำพรอดอยู่กับเงาความทรงจำ
ไม่เคยละทิ้งมัน....ไปสักที
ปล่อยหัวใจดวงนี้ให้ตอกย้ำ
ยิ่งอยากลืมเหมือนหัวใจยิ่งกลับจำ
กับน้ำคำที่เคยชิน...
ยังได้ยินก้องหู...มิรู้ลืม
8 ธันวาคม 2547 20:29 น.
ดอกหญ้าสีครีม
ตัวฉัน..นั้นต้องการอย่างแรง
อยากได้คำว่า..รักแท้...
มาแทรกแซงใจดวงนี้
ใครก็ได้ช่วยเหอะ..ขอสักที
น่านะ...คนดี....
......ขอสักทีก็คงพอ......
8 ธันวาคม 2547 19:48 น.
ดอกหญ้าสีครีม
ปวดหัว ปวดฟัน
...ยังฝันถึงได้...
ไปเหลวไหลอยู่ที่ไหน
.....ไม่โทรหา....
รู้ไหมว่าคนทางนี้นอนเสียน้ำตา
เลิกเหลวแหลกอีกได้ม้า
...นะขอร้อง....
..................../////..................
3 ธันวาคม 2547 19:16 น.
ดอกหญ้าสีครีม
สิ่งใดได้มาง่าย..คนก็มัไม่เห็นค่า
นี่คือข้อเท็จจริงที่เป็นมาและยังเป็นไป
เก็บมันไว้..อย่าให้อะไรต่อมิอะไร
นอกจากความรักที่ใจ..
..และความห่วงใยก็เพียงพอ
เขาว่ารักกันใหม่ๆก็สนุก
ต่างคนต่างบุกใส่..ไม่มีใครตัดพ้อ
พอตอนเอา...มีบ้างไหมเสียงร้องขอ
พอท้องโย้ก็หน้างอ..เพราะหาพ่อไม่เจอ
3 ธันวาคม 2547 18:47 น.
ดอกหญ้าสีครีม
รั้งมานาน....เกินพอ
ขอเลยขอ...ครั้งสุดท้าย
สุดหนทาง..หมดปัญญา..บีบคลาย
เพราะวิธีมากมาย..ก็ดึงเธอไม่ได้สักทาง
งั้นก็ไป...ตามใจ
ถึงรักมากเท่าไหร่..คงปล่อยวาง
ทนอยู่แล้วเตรียมพร้อมยอมอ้างว้าง
ให้มันจบที่ปลายทาง
รวมถึงความรู้สึกหลายๆอย่าง
...ให้จบลง...
หน้าส่วนตัว
1814
