21 มีนาคม 2552 16:20 น.
ดอกบัว
โลเกชั่นเขียนกลอนอักษรสาร
เป็นตำนานภาษาอักษรศิลป์
เพราะอ่านเขียนเรียนรู้เป็นอาจิณ
ใฝ่ถวิลเพียรพร่ำร่ำตำรา
จึงหัดเขียนเรียนคำย่ำถูกผิด
โลเกชั่นเพี้ยนผิดความปรารถนา
เขียนหลายหลากมากความในปัญญา
เป็นที่มาผ่อนคลายกับสายงาน
โลเกชั่นความรักที่หนักอก
หาหยิบยกจินตนาให้ตระหง่าน
วาดความฝันความหวังอย่างชื่นบาน
เป็นรางวัลชีวินให้ครึ้นเครง
หามุมฉากความรักจากที่ใด
โลเกชั่นมุมไหนที่ว่าเจ่ง
หรือตัดต่อฉากสวยไว้บรรเลง
เลือกฉากเจ่งจำอวดไว้อวดกัน
ธรรมชาติความรักที่หนักอก
มาหยิบยกเปรียบเปรยให้ไหวหวั่น
เป็นความรักจากใจมีให้กัน
คนสองคนเท่านั้นต่างรู้ดี
หาแก่นแกนธรรมชาติกวาดดวงจิต
ยามหลงติดบ่วงบาศราดวิถี
หลงลาภยศหลงคำในวลี
การบ่งชี้กลลวงของดวงมาน
เขียนอักษรกลอนกานท์ไว้อ่านเล่น
มิได้เน้นรางวัลบรรทัดฐาน
เขียนทักทายเพื่อนผองให้สราญ
กำลังใจมอบกันยามท้อใจ
อยู่ต่างถิ่นต่างที่มีสมัคร
ผูกสัมพันธ์แน่นหนักความสดใส
มิได้หวังสัมพันธ์เลิศวิไล
แค่มีใจอาทรตอนราวราน
เรียนรู้โลกปัจจุบันเป็นหมั่นเหมาะ
มิจำเพราะเจาะจงเป็นพื้นฐาน
ร่ำตำราภิธรรมตามบทกานท์
เพื่อเป็นฐานชีวิตก่อนปิดลง
จะจัดฉากชีวิตดั่งนิยาย
คงมิง่ายงอกงามนามบทส่ง
โลเกชั่นฉากสวยมิยืนยง
เป็นบทส่งนิยามตามแสดง
ก่อนชีพดับลับลาในครานี้
จึงใฝ่เพียรฤดีก่อนสิ้นแสง
เรียนบุญบาปวิญญาณก่อจำแลง
สลัดแรงบ่วงกรรมที่ทำมา
กุศลกรรมใดใดก็มิสู้
ละกิเลสกรรมวิบากมากปัญหา
มิติดบ่วงคารมในสัญญา
เพียรธรรมาก่อนลาร่างปนดิน
21 มี.ค 2552
ดอกบัว
21 มีนาคม 2552 09:19 น.
ดอกบัว
ผืนป้ากว้างสล้างทางชีวิต
ธรรมชาติลิขิตป่าผืนใหญ่
ปราศจากชื่อเสียงสำเนียงใด
มนุษย์ไซร้บัญญัติจัดขึ้นมา
ตั้งสมยานามนั้นปิงวังยม
นั่นดอกไม้แย้มโฉมยิ้มเริงร่า
นี้เค้าแมวตาโตโชว์ดวงตา
นั่นเฟื้องฟ้าต้านแดดแผดมลาย
ธรรมชาติธารใสไหลรวยริน
เลี้ยงชีวินสรรพสัตว์ให้เวียนว่าย
ระรวยรื่นราดรดมิวางวาย
ดั้นชีวิตแกว่งไกวในสังสาร
ต้นไม้ใหญ่ปกใบไหวสะพรั่ง
ลำน้ำกว้างปลาน้อยว่ายสืบสาน
ต่อเผ่าพันธ์โซ่สายเป็นตำนาน
เป็นสังสารเกิดดับสลับกัน
โลกเราล้วนอนิจจังอันไม่เที่ยง
มีสลับสับเปลี่ยนเวียนแปรผัน
เหมือนชีวิตขึ้นลงอยู่ทุกวัน
เดี๋ยวโศกศัลย์รังรองอภิรม
ยามราตรีแสงดาวพราวนภา
เดือนเพ็ญท้าแสงฉายสำแดงข่ม
ส่องกระจ่างเจิดจ้าน่านิยม
ธรรมชาติพรั่งพรมพรานมนุษย์
21 มี.ค 2552
ดอกบัว
19 มีนาคม 2552 16:35 น.
ดอกบัว
นำลำนำบทเก่ามาเล่าใหม่
คำที่เขียนฝากใจไปในฝัน
คำที่เอยออกปากฝากสัมพันธ์
จะมีกันเคียงใกล้ในนิทรา
เคยเอื้อนเอื้อไออุ่นกรุ่นละไม
เคยปลอบใจเมื่อจิตคว้างเหว่ว้า
เคยแอบอิงอบอวลใต้จันทร์ทรา
ร่วมแบ่งสรรหรรษาตราตรึงใจ
จำจดลึกฝังจิตทุกถ้อยความ
ยามเมื่อใจครวญค่ำหวลร่ำให้
จะมีเธอเคียงฝันตลอดไป
ถึงห่างไกลได้ชื่นรื่นฤดี
ลำนำกานท์บทเก่ามาเล่าขาน
ยังผสานสัมพันธ์ไมตรีนี้
ทั้งปรับตัวปรับใจในชีวี
ตามวิถีชีวิตให้ก้าวไป
ยามเช้าชื่นไอแดดที่สาดส่อง
ท้องฟ้าเป็นสีทองพร่างไสว
เสียงวิหคแซ่ซ้องกังวานไพร
คือชีวิตก้าวใหม่ในอีกวัน
ฝากสายลมพรมพร่ำรำพันถึง
จากใจหนึ่งส่งให้ด้วยใจฝัน
ร่ำอักษรอ้อนคำมารำพัน
ปรารถนาเคียงขวัญสัมพันธ์เดิม
หอมรักดั่งหอมจันทร์ ใจชื่น
สวยสุดดุจดอกไม้บาน แจ่มจ้า
งามใจย่อมเป็นสวรรค์ กว่าร่าง ระรื่น
ทั้งผลิแย้มยิ้มร่า สุขแท้แลเห็น
19 มีนาคม 2552 06:56 น.
ดอกบัว
แก่นแท้ธรรมนำชีพสุกสว่าง
ชีวิตใสกระจ่างพ้นทุกข์เข็ญ
เพียรสำรวจตรวจตราความลำเค็ญ
จิตตรมทุกข์เน้นเน้นในเหตุใด
เพียรเฝ้าเพาะเสาะหาความว้าเหว่
เฝ้าหลงเล่กลลวงสะท้านไหว
หลงละเมอเพ้อหาน้ำตาใจ
จริงแล้วไซร้สมมุติฉุดวิญญาญ์
มัวหลงวนติดบ่วงห้วงผัสสะ
ทั้งเราท่านลดละความปรารถนา
ทิ้งเรื่องราวเขาเธอพรรณณา
ปลดอัตตาขื่นขมตรมทรวงใน
ธรรมดาสรรพสิ่งที่เปลี่ยนยุค
ธรรมารมณ์บ่มสุกจนหมองไหม้
ธรรมดาสรรพสิ่งที่เปลี่ยนไป
บัญญัติธรรมนี้ไซร้ในสมมุติ
ทั้งกายจิตเจตสิกรูปกับนาม
เป็นสื่อการรับรู้มิสิ้นสุด
กิเลสเกราะตัณหากลยุทธิ์
จึงเวียนผุดเวียนว่ายในวัฏฏะ
สรรพสิ่งทั้งหลายในสมมุติ
เป็นผู้ฉุดเราท่านหลงวัณณะ
เรียนรู้โลกสมมุติแห่งผัสสะ
เจตนาสภาวะที่เป็นจริง (ของชีวิต)
13 มีนาคม 2552 19:59 น.
ดอกบัว
ของหนักแบกห้าม
ของเบากับวาง
ของวางยิ่งว่าง
ของบางอย่างจงทิ้งไป
มองเห็นภาพสะท้อนย้อนดวงจิต
ให้เพ่งพิศคิดไปให้หม่นหมอง
ต่างความคิดดวงจิตตามครรลอง
อย่ายึดครองของตายไว้หนักจริง
วางของหนักจากบ่าที่แบกห้าม
ยกของเบาไหวหวามนามบางสิ่ง
ของที่วางยิ่งว่างว่างจริงจริง
จงวางสิ่งหนักนัยให้บรรเทา
อย่าเอาใจไปผูกความทุกข์หนัก
ทางเร่งรัดขจัดความโง่เขลา
อารมณ์ล้วนไตร่ตรองเป็นของเบา
คือมิเอากิเลสเป็นเหตุภัย
ว่างเปล่าในความคิดพิศมองเห็น
ปฏิบัติเป็นความว่างเป็นไฉน
บรรเทาจิตว่างเว้นเป็นกำไล
โลกนี้ไซร้ผ่อนคลายแจ่มแจ้งจริง
ชั่วชีวิตของทุกคน
คงไม่มีใคร มีความสุขได้ตลอดเวลา
คงไม่มีใคร พบความทุกข์ตลอดเวลา
คงไม่มีใคร พบแต่ของชอบใจตลอด
คงไม่มีใคร พบแต่ของชังได้ตลอดเช่นกัน
นั่นคือความเป็นจริงที่ปฏิเสธไม่ได้
(คำของปู่)
แล้วเราจะไปเสียเวลากับการสร้างความรู้สึกที่ยกสิ่งหนึ่ง
และเหยียบสิ่งหนึ่งจนกลายเป็นอารมณ์ที่นิยม ยอมรับ
ปฏิเสธ ชัง รังเกียจ อยู่ทำไม
ทำไมไม่หาประโยชน์จากทั้งสองสิ่งนั้นเล่า
ดอกบัวพิจารณาไว้เตือนใจตัวเอง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟดอกบัว
หน้าส่วนตัว
3235
