จากครูถึงศิษย์

ดวงใจ พู่ระหง

นึกถึงศิษย์ของเราที่เฝ้าสอน 
คอยพร่ำวอนตักเตือนเหมือนลูกหลาน
ด้วยความรักและห่วงจากดวงมาน
นานเท่านานไม่คลายสายสัมพันธ์
     ศิษย์บางคนเรียนอ่อนสอนก็ยาก
บ้างพูดมากบ้างหลับกับความฝัน
บ้างก็เก่งเกินไปตามไม่ทัน
บ้างขยันบ้างเกียจคร้านพาลเกเร
   ทุกทุกเช้าเฝ้าเพียรสอนเขียนอ่าน
ต้องตรวจงานมากล้นจนตาเข
ไม่เคยปริปากบ่นเรื่องปนเป
ยังฮาเฮเริงรื่นชื่นอารมณ์
    คอยสอดส่องดูแลและแก้ไข
ดัดนิสัยจนหนูดูเหมาะสม
ให้เป็นที่ยอมรับกับสังคม 
น่านิยมทั่วไปไม่อับอาย
   งานของครูนั้นหรือคืองานหนัก
เวลาพักมีน้อยด้อยความหมาย
ใครไม่รู้อาจดูครูสบาย
แต่เหนือยกายเหนื่อยใจนั้นไม่เบา
    ศิษย์ของครูมากมายมีหลายรุ่น
คนใหม่หมุนมาเรียนเปลี่ยนคนเก่า
แต่คำครูตามชิดติดเช่นเงา
เพื่อคอยเฝ้าเตือนศิษย์นิจนิรันดร์
**************************************