23 มีนาคม 2552 10:30 น.
ด.ช. ปรัชญา
เมื่อใจพาให้รักสมัครกลอน
ใจก็สอนกลอนก็สร้างกวีศรี
ทุกอักษรทุกถ้อยร้อยวิธี
ล้วนพาทีออกมาประสาใจ
ใจกับกลอนจึงสะท้อนถึงวิญญาณ
ร้อยคำขานผ่านกลอนอักษรใส
ให้หมื่นคำขับขานเนิ่นนานไป
เป็นบันทึกของดวงใจไปชั่วกาลฯ
ฉันเขียนกลอนฉันเขียนใจของฉัน
กี่ปีวันคอยให้กลอนช่วยสอนสาน
ใจของกลอนคือใจฉันนิรันดร์กาล
ไม่เคยร้างกันนานแม้วันเดียว
ฉันเขียนกลอนด้วยใจและอารมณ์
กลอนจึงสมด้วยใจสร้างอย่างแน่นเหนียว
หากขาดกลอนเท่าขาดใจอย่างนั้นเจียว
ด้วยใจเหนี่ยวแน่นนักด้วยรักกลอนฯ
23 มีนาคม 2552 10:25 น.
ด.ช. ปรัชญา
เคยเห็นไหมว่าฟ้านั้นมีจิต
มีใจและชีวิตให้เสกสรรค์
ฟ้ามีอารมณ์ประดุจกัน
เหมือนคนเราทั้งนั้นทุกแห่งไป
ฉันเคยเห็นท้องฟ้ามีรอยยิ้ม
ดูเอิบอิ่มร่าเริงบันเทิงสมัย
ฟ้าสีชมพูสวยเหมือนใจใคร
ที่ปลื้มอกปลื้มใจดุจเดียวกัน
เมื่อเวลาฟ้านั้นแสนสงบ
ลมก็ซบกิ่งไม้ไม่ไหวหวั่น
ไม่รบกวนให้ท้องฟ้ารำคาญครัน
เมฆน้อยทั้งนั้นก็งามตา
เวลานั้นใจฟ้าคงนิ่งเงียบ
ลมก็เยียบเอื่อยเอื่อยเรื่อยเวหา
ฟ้าจะคิดเรื่องใดนะแก้วตา
ฉันว่ายากนักหนาจะเดาใจ
ถึงเวลาที่ฟ้าไม่สมคิด
น้ำตาฟ้าจากทุกทิศก็ตกใหญ่
ใครหนอช่างร้ายนักไม่ตามใจ
ลอบทำให้ฟ้าใสต้องอาดูร
เมื่อถึงคราวเวลาที่ฟ้าโกรธ
เสียงอุโฆษของฟ้าพนาสูร
แสงแส้ฟ้าวาบไหวไม่เกื้อกูล
อารมณ์พูนเพียบโกรธพิโรธนัก
ใจของฟ้าใจใครแม้ใจคน
ทำเกลื่อนกล่นล้วนวาบไหวไม่แน่นหนัก
มีโกรธร้ายทั้งสุขสมภิรมย์ภักดิ์
มีทั้งรักที่ซาบซึ้งตรึงวิญญาณ
ทุกสิ่งจึงล้วนแต่ไม่แน่นอน
ไม่สถิตด้วยบวรเหมือนสังสารฯ
ในวันหนึ่งก็จะลับไปกับกาล
เหลือเพียงรอยข้ามผ่านของเวลา
ขอจงผูกสมัครกับความดี
ทุกวิถีจงอบอุ่นด้วยคุณค่า
ดีจะยั่งยืนไปในเวลา
ยืนกว่าฟ้าที่ยังเปลี่ยนทุกเวียนวัน
23 มีนาคม 2552 10:15 น.
ด.ช. ปรัชญา
มีใครคนหนึ่งเคยกล่าวว่า
การพักผ่อนคือยาจากสวรรค์
เป็นโอสถอันวิเศษสารพัน
ดีกว่าของขวัญพิมานใด
คนเราเมื่อพักผ่อนหย่อนกายา
ล่วงเข้าอาณาความว่างอันยิ่งใหญ่
ลืมเสียสิจากกิจการใด ฯ
สงบจิตใจโล่งปลอดโปร่งพลัน ฯ
ได้เที่ยวชมวัดวาแลอาราม
กราบงามงามพระพุทธองค์สติมั่น
ส่งใจใสน้อมพุทธคุณเอนกอนันต์
จิตสงบไปทั้งนั้นสุดแสนดี ฯ
ฤาได้ไปเดินจงกรมเท้าเปล่า
เหยียบย่างเยือนเหย้าคีรีศรี
สัมผัสดอกไม้ใบหญ้าเขียวขจี
บูชาพลีแด่ธรรมชาติทุกวิญญาณ ฯ
ละทิ้งความวุ่นวายไว้ในเมือง
ลืมเรื่องมากมายประสมสาน
หนีความหนักทุลักทุเลมานมนาน
หันสู่การประพฤติปฏิบัติธรรม ฯ
ชีวิตนี้อยู่ที่ใจดวงเดียว
เกาะเกี่ยวความสบายสักคืนค่ำ
แม้อยากร้องเพลงขับลำนำ
จงทำเถิดเพียงไม่ริยำตำบอน ฯ
ฤาใครอยากไปไกลสุดขอบฟ้า
ตื่นเช้ามาเห็นนกบินกันสลอน
เสียงเซ็งแซ่ป่าเขาเปียกปอน
ฤาอยากลองนอนกลางหินกินดินทราย ฯ
หากนี้คือการพักผ่อน
เพื่อจะย้อนคืนพลังสู่จุดหมาย
เพื่อสร้างแรงแห่งความหวังซึ่งตังวาย
จงพักผ่อนทั้งก้อนกายและดวงใจ
เพื่อจะได้กลับมาสร้างคุณค่า
ทุกท้องฟ้าสีชมพูที่ฝันใฝ่
ทุกเรื่องที่เป็นฝันอันเกรียงไกร
ทุกเรื่องที่ฝันไว้เพื่อสังคม
การพักผ่อนจะช่วยสร้างค่า
เติมชีวาชูชีวิตไม่ขื่นขม
เปลี่ยนโลกใบนี้ให้น่าชม
ชาวเราจึงควรนิยมพักผ่อนเทอญ ฯ
22 มีนาคม 2552 00:27 น.
ด.ช. ปรัชญา
เมื่อฉันได้ดื่มรสภาษา
ชิมถ้อยธรรมกวีพาสว่างไสว
รสกวีซาบซับประทับใจ
หฤทัยเกิดไกลจินตนาการ
กวีต่างแลกรอยชีวิต
รอยลิขิตฝากไว้ให้แก่นสาร
เป็นแสงเทียนนฤมิตทุกกิจการ
เพื่อหวังให้ใครก้าวผ่านกาลเวลา
ภาษากวีเป็นดั่งพลังใจ
รสสุนทรีย์แผ่ไว้ทุกทิศา
กว้างขวางถึงหมื่นโลกธาตุนานา
ถึงปูปลาและสารพันเอย
นึกขอบพระคุณทุกดวงจิต
เพราะเมตตาของมวลมิตรเกินจะเอ่ย
ภาษากวีอีกกี่หมื่นน่าชื่นเชย
ย่อมจะเผยพจนาภาษาธรรม
21 มีนาคม 2552 15:38 น.
ด.ช. ปรัชญา
บางครั้งฉันอยากพักเสียบ้าง
นั่นเพราะหนทางที่หมองหม่น
นั่นเพราะฉันเหนื่อยนักจนเกินทน
นั่นเพราะฉันเห็นคนที่เปล่าดาย
เพราะบางครั้งฉันเห็นดาวลับขอบฟ้า
สงสารดาวจะลับลาและเลือนหาย
เพราะฉันเห็นปลาน้อยล่องลอยตาย
เพราะฉันเห็นตายายฉันระทม
บางครั้งฉันอยากพักให้นานนาน
เพราะฉันเห็นกี่ชาวบ้านเขาขื่นขม
เพราะเด็กน้อยหิวข้าวและหิวนม
เพราะฉันเห็นแต่โคลนตมในดวงตา
ฉันแสนเจ็บเศร้าแทนเมืองหลวง
ที่ดูรวดร้าวในทรวงเสียยิ่งกว่า
พ่อค้าแม่ขายล้วนดาษดา
แต่ไม่มีลูกค้าแม้คนเดียว
คนเปล่าดายถูกทิ้งให้โหยหิว
ต้องคอยหิ้วท้องจรท่องเที่ยว
ค่ำไหนน้ำตารินแทบสิ้นเจียว
ใจเอ๋ยแสนแห้งเหี่ยวเหลือคณา
ตายายผู้ร่วมเมืองหลวงเล่า
ก็ต่างเฝ้าขอทานเหมือนสิ้นท่า
ลูกหลานเดินผ่านไปก็ผ่านมา
ใส่ชุดออฟฟิศโออ่าข้ามตายาย
บางครั้งฉันจึงถึงอยากพัก
ตั้งหลักให้ชีวิตสู่จุดหมาย
หาร่มไตรรัตนะพึ่งอุ่นกาย
ใจสงบสบายนิ่งน้อมบูชา ฯ
บางครั้งฉันจึงถึงอยากพัก
เพราะตระหนักในภารกิจอันมีค่า
ทุ่มสติกำลังเผยแผ่พระธรรมา
เบียดแทรกความอ่อนล้าในป่าเมือง
ฉันพักเพื่อจะกลับคืนมา
เพื่อรอสู้ไปจนกว่าฟ้าสีเหลือง
ไปจนกว่าธรรมอำไพจะรุ่งเรือง
ล้างดวงใจให้ประเทืองตลอดกาล
หน้าส่วนตัว
721
