17 เมษายน 2546 06:59 น.
ณัฑกาล
ดวงดาวบนท้องฟ้าดูแสนเศร้า
เหมือนกับใจเหงา เหงา ดวงนี้
ก้อนเมฆเคลื่อนทับดวงดาวทุกที
เหมือนเปลวควันล่องลอย
...พาเธอหนีไปแสนไกล...
จากไปแล้วใช้ไหมที่รักของฉัน
ไปสู่ดวงตะวันบนฟ้าใส
ไปสู่วิถีที่วิญญาณควรจะไป
ไปจากฉันแสนไกลชั่วนิรันดร
8 เมษายน 2546 06:50 น.
ณัฑกาล
บ่อยครั้งที่คิดถึง
เพราะผูกพันลึกซึ้งกว่าใครคนไหน
ไม่อาจไปหาจึงปรารถนาแค่ส่งใจ
หวังว่าเธอรับรู้ได้ในความห่วงหา
หนึ่งคนอยู่ห่างไกล
กลัวหัวใจจะหายไปกับคนใกล้กว่า
กลัวเมือพบกันจะเห็นความไหวหวั่นในแววตา
กลัวเธอจะลืมว่า..........
.....ที่อีกฝั่งฟ้ามีคนห่วงหาห่วงใย
ฝากความคิดถึงที่มากล้น
จากหนึ่งคนที่กำลังร้อนรน....และร้าวไหว
ถึง..หนึ่งคนช่วยย้ำเพื่อความมั่นใจ
ตัวเลขระยะทางจะมากแค่ไหน
เธอจะไม่ปันใจ และ เปลี่ยนแปลง
หน้าส่วนตัว
1004
