พรูพร่างกลางผืนดิน เหมือนดับสิ้นลมหายใจ แผ่ร่างกลางเปลวไฟ ล้วนมอดไหม้มิเหลือจุณ ใบบางระบัดพลิ้ว แลลิ่วลิ่วเมื่อลมหนุน คว้างคว้างกลางอรุณ ระเรื่อยลมถึงราตรี ลมร้อนก็ย้อนกลับ ปลิดใบลับให้สิ้นสี ใบแก่ประดามี ก็ทิ้งที่เคยอยู่ทน ถึงกาลชราแล้ว หมดแรงแผ่วจะให้ผล ผ่านแดดที่เผารน และพายุที่เยียบเย็น ขอไปตามทางแล้ว จากกิ่งแก้วให้พ้นเข็ญ ทิ้งฐานที่เคยเป็น ให้เผ่าพ้องได้ครองพงศ์ เติบโตและสืบตาม สร้างสรรค์ความที่ประสงค์ รุ่นเก่าย่อมปลดปลง ใหม่ทะนงแทนที่กัน
หน้าส่วนตัว
732
