26 กันยายน 2548 02:58 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
รักหลอกลวง
จะหักอื่นขืนหักก็จักได้
หักอาลัยนี้ไม่หลุดสุดจะหัก
สารพัดตัดขาดประหลาดนัก
แต่ตัดรักนี้ไม่ขาดประหลาดใจ
(จาก..นิราศอิเหนา : สุนทรภู่)
กลอนละมุนสุนทรภู่ครูกวี
ลูกคนนี้ซึ้งค่าน้ำตาไหล
พ่อชีพวายกายพรากจากชาวไทย
แต่กลอนไม่สูญสิ้นจากวิญญา
เมื่อปวดร้าวหนาวรักมักร้องไห้
อยากตัดใจทุกครั้งยังห่วงหา
ตัดไม่ขาดบาดคมตรมอุรา
แม้ทุกกาลผ่านมาน้ำตาหยด
พ่อสอนว่า อย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
(จาก..พระอภัยมณี : สุนทรภู่)
แล้ววันนี้ลูกเป็นเช่นกลอนพ่อ
ถูกลวงล่อรักหน่ายมาหลายหน
โอ้มนุษย์ไฉนใจวกวน
ดั่งสายชลผันแปรไม่แน่นอน
เจ็บปวดร้าวเขาทำลูกช้ำรัก
จนอกหักสิ้นพลังดังถูกศร
สิ่งคอยช่วยให้หายคลายอาวรณ์
พร่ำอ่านกลอนพ่อเขียนไว้ใช้เตือนตนฯ
26 กันยายน 2548 02:53 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
สัญญา...สุดท้าย
เธอนัดพบจบกันในวันนี้
เอ่ยวจีความผิดปกปิดฉัน
จะสอพลอต่อไปถึงไหนกัน
แสร้งด้นดั้นเสียใจทำไมฤา
ไม่ต้องมาอาวรณ์ก่อนจะจาก
คนรักมากเขาเป็นเช่นนี้หรือ
ไม่คิดเคืองเรื่องเล็กเด็กอมมือ
มันก็คือความช้ำธรรมดา
เราสมัครรักใคร่ด้วยใจสอง
หากจะต้องจากไปใช่ปัญหา
ในวันนี้ที่เห็นเป็นน้ำตา
เพียงเพราะว่าลมเร้าเข้าทิ่มแทง
เสียงฉันสั่นนั้นหรือคือคอเจ็บ
มันหนาวเหน็บทุกทีที่โดนแสง
ฉันเป็นคนอ่อนแอแพ้ลมแรง
เคยเสแสร้งแกล้งทนอย่าสนใจ
ขอบคุณที่มีเวลานัดมาพบ
รักเราจบสิ้นแววแล้วใช่ไหม
กลัวเธอตามถามถึงจึงบอกไป
ฉันร้องให้เล่น ๆ เป็นประจำ
หยาดน้ำตาบ่าไหลในตอนนี้
มองดูสิหลั่งมาชั่งน่าขำ
รอให้คนคุ้นเคยเอ่ยถ้อยคำ
พร้อมจะทำตามนั้น... ฉันสัญญาฯ
26 กันยายน 2548 02:51 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
น้ำใจฝน
ยามฝนพรำทำไมใจต้องเศร้า
เกิดเรื่องเหงามากมายในสายจิต
เรื่องดี ๆ ไม่จำขำชีวิต
มีแต่คิดเรื่องหมองของแผลใจ
กี่ความรักภักดีที่มอบฝาก
แล้วต้องจากทุกข์ทนจนหมองไหม้
กับรักลวงล่วงเลยเคยห่างไกล
เหมือนอยู่ใกล้ทุกทีที่ฝนพรำ
ฝนวันนี้มีน้ำใจให้รับรู้
ก่อนพร่างพรูผ่านคืนที่ชื่นฉ่ำ
ยังส่งข่าวคราวมาฟ้ามืดดำ
เหมือนเอ่ยคำมาเตือนเคลื่อนเมฆา
แต่คนที่มีใจมอบให้นั้น
ยามแปรผันทิ้งไปอย่างไรค่า
เมื่อไม่เหลือเยื้อใยในสายตา
เพียงคำลาสักคำทำไม่ลงฯ
26 กันยายน 2548 02:47 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
แอบสอยดาว
แอบมองเธอเพ้อฝันวันคืนผ่าน
บนสายธารหัวใจแสนไกลห่าง
สู้ห้ามหักรักนี้ที่เลือนลาง
สองเราต่างทางก้าวราวฟ้าดิน
เธออยู่สูงสุดสอยลอยเลิศฟ้า
ฉันรากหญ้ารอตายอยู่ใต้หิน
ฤาเป็นพระประสงค์ขององค์อินทร์
ให้คนกินข้าวกล่องนองน้ำตา
เก็บหัวใจในฝันอันลิบหรี่
ค่ำคืนนี้หลงคอยละห้อยหา
ทางรักขุ่นบุญกรรมไม่นำพา
จึงต้องมาล้าแรงใต้แสงเดือน
หลับตาลงคงเหลือเชื้อความหวัง
โถมประดังดั่งมีดคอยกรีดเฉือน
ซ่อนหัวใจในฝันอันลางเลือน
ฉันก็เหมือนหิ่งห้อย....แอบสอยดาวฯ
6 กันยายน 2548 12:18 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
งานศพฉัน
งานศพฉันเธอจ้าจะมาไหม
สิ้นเยื้อใยแต่ใจฝากให้ถาม
มีพวงหรีดมอบให้ไหมคนงาม
เอ่ยคำถามก่อนลาฆ่าตัวตาย
บอกให้คนรักพังได้ฟังบ้าง
ก่อนทุกอย่างถูกเหยียบแล้วเงียบหาย
หรือยังมีดวงจิตคิดทำลาย
บอกให้คลายกังวลจากคนลา
เอ่ยสักคำทำให้คนไร้สิทธิ์
มีชีวิตอีกวันอย่างหรรษา
หากยังเหลือเชื้อเศษความเมตตา
ขอนางฟ้าบอกหน่อยจะคอยฟัง
(หากเธอไป) .
เพียงสบตาภาพถ่ายใกล้โลงศพ
แล้วก็จบรักเร้นเป็นความหลัง
อย่าได้โกรธโปรดทิ้งความชิงชัง
เป็นความหวังสุดทายที่หายใจ
หน้าส่วนตัว
1414
