28 กันยายน 2548 10:54 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
คนคอยสาว ข้าวคอยเคียว
เย็นพระพายปลายนาหน้าเกี่ยวแล้ว
งามทิวแถวสีทองเต็มท้องทุ่ง
รอเพียงข่าวสาวนาลาเมืองกรุง
กลับสู่คุ้งความหลังฝั่งลำชี
ภาพเดินเคียงเอียงอายริมสายน้ำ
เอ่ยถ้อยคำชมนางอย่างสุขี
รอยเล็บหยิกจิกแขนแทนวจี
ในวันที่หยอกเย้าเจ้าเขินอาย
เด็ดดอกหญ้ามาตีพี่แกล้งหลบ
แล้วเข้าซบอุ่นนางมิห่างหาย
หอมแก้มนวลยวนเย้าเคล้ากลิ่นกาย
แทนความหมายรักฝากจากสองเรา
คือภาพฝันวันก่อนย้อนถามไถ่
ถึงคนไกลจากนาผ่านฟ้าเหงา
สายลมจูบลูบร่างอย่างแผ่วเบา
โดนรุมเร้าด้วยหวังตั้งตาคอย
เดือนนี้แล้วแก้วตาสัญญาบอก
คงไม่หลอกให้หวังนั่งเหงาหงอย
ใบไม้แห้งแกว่งกวัดลมพัดลอย
ใจก็พลอยคิดหนักหวั่นรักจาง
ข้าวโรยรวงร่วงหล่นคอยคนเกี่ยว
ฝนคมเคียวหวังว่าเมื่อฟ้าสาง
สาวคืนคอนย้อนฝันวันร่วมทาง
ใจเคยร้างคงยิ้มปริ่มน้ำตา ฯ
28 กันยายน 2548 10:53 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
เฝ้ารอ
เพลงพิณแผ่วแว่วผ่านม่านความเหงา
สายลมเบาโชยพัดสัมผัสผิว
ใบไม้พรากจากต้นร่วงหล่นปลิว
มองดูทิวยอดยางอย่างเลื่อนลอย
ฝูงวิหกผกผินบินกลับเย่า
บ้างหยอกเย้าคู่เคียงเสียงเจื้อยจ้อย
ตะวันลับสับสนใจคนคอย
เดินย้ำรอยทางเดิมเริ่มอ่อนแรง
บ่าแบกไถใจสู้รู้งานหนัก
เหนื่อยเพื่อรักฝากไปเมืองไฟแสง
ยามคำนึงถึงกันหวั่นระแวง
กลัวใจแหว่งวันพบจบรักเรา
เพียงเสียงพิณถิ่นไกลไปส่งข่าว
นำเรื่องราวบ้านนาสัญญาเก่า
ฝากสายลมโลมลูบจูบแผ่วเบา
บอกคนเหงาหนึ่งคนทนเฝ้ารอ ฯ
27 กันยายน 2548 12:00 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ลารักจากหนองฮี (กิ่งอำเภอหนองฮี จ.ร้อยเอ็ด)
ฝากหัวใจไว้หนองฮีหลายปีแล้ว
ดังเรือแจวกลับมาหาถิ่นฐาน
ไม่เหมือนอย่างคาดหวังดังวันวาน
รักเพียงผ่านของเจ้า สาวหนองฮี
สองปีก่อนจากกันวันฟ้าหม่น
เธอคือคนเอ่ยรักเป็นสักขี
บอกอย่าให้น้องท้อรอหลายปี
สัญญาที่ บ่อพันขัน มั่นในใจ
เวลาผ่านฝนหนาวสาวแปรเปลี่ยน
รักหมุนเวียนแกว่งไกวดั่งใบไม้
ถูกแรงลมเพียงน้อยคอยร่วงไป
ช่างอ่อนไหวง่ายเกินประเมินการณ์
เอ่ยวาจาว่ารอนั้นล่อเล่น
วันที่เห็นแกล้งยิ้มใส่ใบหน้าหวาน
มันเจ็บแปลบจุกอกกว่าตกตาล
อวสานทั้งน้ำตาลาหนองฮี ....
27 กันยายน 2548 11:59 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
อดีตรัก จาก.. โคราช
ผ่านโคราชคราใดหวนให้คิด
ถึงอดีตครั้งเก่าเงาความหลัง
คำว่ารักจากหญิงไม่จริงจัง
น้ำตาหลั่งอาบแก้มแกมสายลม
ฉันผิดที่แอบชอบมอบรักให้
ฝันไปไกลแสนไกลให้สุขสม
อยู่ใกล้ชิดจิตแนบแอบชื่นชม
หวังลมลมฝันเพ้อเธอมีใจ
การพบกันวันใหม่จึงได้รู้
เมื่อโฉมตรูเฉยชาหน้าผลักใส
เสียแรงที่ตัวเราเฝ้าห่วงใย
เธอกลับไม่คิดรักสักนิดเดียว
ผ่านโคราชทุกครั้งยังต้องคิด
ถึงอดีตเก่าเก่าตอนเราเกี้ยว
หลงเชื่อในใจหญิงโง่จริงเชียว
ต้องเปล่าเปลี่ยวเดินทางเธอหมางเมิน ....
27 กันยายน 2548 11:57 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
สัญญาหน้าฝน
สาวบ้านนาลาไกลในวันนั้น
ฝากคำมั่นสัญญาว่าหน้าฝน
กลับถิ่นฐานหว่านดำฉ่ำกมล
วอนพี่ทนรอน้องอย่าสองใจ
รอความหวังกังวลหน้าฝนแล้ว
ไร้วี่แววสาวนามาหว่านไถ
เราคนเดียวเปลี่ยวจิตแอบคิดไป
กลัวน้องไม่จดจำคำสัญญา
ฤดูกาลผ่านไปในปีนี้
ฝนไม่ดีช้ำทรวงยิ่งห่วงหา
กลัวรักจากหากฝนไม่หล่นมา
กลัวเจ้าลาแรมไกลดั่งสายชล
แห่นางแมวแล้วฟ้ายังชาเฉย
ไม่รู้เลยคนเศร้าเฝ้ารอฝน
กลัวรักเร่เทวัญช่วยบันดล
วอนหน้ามลกลับมาหารักเดิม ...
หน้าส่วนตัว
1482
