26 กันยายน 2548 02:51 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
น้ำใจฝน
ยามฝนพรำทำไมใจต้องเศร้า
เกิดเรื่องเหงามากมายในสายจิต
เรื่องดี ๆ ไม่จำขำชีวิต
มีแต่คิดเรื่องหมองของแผลใจ
กี่ความรักภักดีที่มอบฝาก
แล้วต้องจากทุกข์ทนจนหมองไหม้
กับรักลวงล่วงเลยเคยห่างไกล
เหมือนอยู่ใกล้ทุกทีที่ฝนพรำ
ฝนวันนี้มีน้ำใจให้รับรู้
ก่อนพร่างพรูผ่านคืนที่ชื่นฉ่ำ
ยังส่งข่าวคราวมาฟ้ามืดดำ
เหมือนเอ่ยคำมาเตือนเคลื่อนเมฆา
แต่คนที่มีใจมอบให้นั้น
ยามแปรผันทิ้งไปอย่างไรค่า
เมื่อไม่เหลือเยื้อใยในสายตา
เพียงคำลาสักคำทำไม่ลงฯ
26 กันยายน 2548 02:47 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
แอบสอยดาว
แอบมองเธอเพ้อฝันวันคืนผ่าน
บนสายธารหัวใจแสนไกลห่าง
สู้ห้ามหักรักนี้ที่เลือนลาง
สองเราต่างทางก้าวราวฟ้าดิน
เธออยู่สูงสุดสอยลอยเลิศฟ้า
ฉันรากหญ้ารอตายอยู่ใต้หิน
ฤาเป็นพระประสงค์ขององค์อินทร์
ให้คนกินข้าวกล่องนองน้ำตา
เก็บหัวใจในฝันอันลิบหรี่
ค่ำคืนนี้หลงคอยละห้อยหา
ทางรักขุ่นบุญกรรมไม่นำพา
จึงต้องมาล้าแรงใต้แสงเดือน
หลับตาลงคงเหลือเชื้อความหวัง
โถมประดังดั่งมีดคอยกรีดเฉือน
ซ่อนหัวใจในฝันอันลางเลือน
ฉันก็เหมือนหิ่งห้อย....แอบสอยดาวฯ
6 กันยายน 2548 12:18 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
งานศพฉัน
งานศพฉันเธอจ้าจะมาไหม
สิ้นเยื้อใยแต่ใจฝากให้ถาม
มีพวงหรีดมอบให้ไหมคนงาม
เอ่ยคำถามก่อนลาฆ่าตัวตาย
บอกให้คนรักพังได้ฟังบ้าง
ก่อนทุกอย่างถูกเหยียบแล้วเงียบหาย
หรือยังมีดวงจิตคิดทำลาย
บอกให้คลายกังวลจากคนลา
เอ่ยสักคำทำให้คนไร้สิทธิ์
มีชีวิตอีกวันอย่างหรรษา
หากยังเหลือเชื้อเศษความเมตตา
ขอนางฟ้าบอกหน่อยจะคอยฟัง
(หากเธอไป) .
เพียงสบตาภาพถ่ายใกล้โลงศพ
แล้วก็จบรักเร้นเป็นความหลัง
อย่าได้โกรธโปรดทิ้งความชิงชัง
เป็นความหวังสุดทายที่หายใจ
6 กันยายน 2548 12:17 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ดาวในดวงใจ
(เธอ...) คือผู้หญิงธรรมดาคราแรกพบ
ได้มองสบสายตาวันฟ้าใส
ไม่อาจทำให้ฉันนั้นหวั่นใจ
มองแล้วผ่านเลยไปไม่ติดตาม
ความบังเอิญทำให้เราใกล้ชิด
มองพินิจกิริยาวาจาถาม
แววตาซื่อรอยยิ้มปริ่มความงาม
เกิดวาบหวามแปลกนักรักในใจ
ยิ่งสัมผัสเธอลึกรู้สึกว่า
เธอล้ำค่างามยิ่งกว่าหญิงไหน
ไม่อยากให้เธอร้างห่างแรมไกล
กลัวหัวใจไหวหวั่นวันขาดเธอ
วนิดาหญิงงามจดจำไว้
ผู้ทำให้คืนวันฉันพร่ำเพ้อ
แม้วันหน้าลาไกลไม่ได้เจอ
จะเก็บเธอเก็บไว้ในทรงจำ
เขียนให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในความทรงจำเสมอ
ไม่เคยลืมเธอแม้กาลเวลาผ่านมานานแล้ว
ผมพลาดโอกาสที่จะเอ่ยคำว่า รัก... มอบให้เธอ
6 กันยายน 2548 12:14 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
รักต่างวัย
เราเจอกันด้วยวัยที่ไกลห่าง
รักเปิดทางให้พบลองคบหา
เริ่มอบอุ่นหนุนนำคำวาจา
อ้อนวอนฟ้าจบรักลงสักที
ฉันไม่ใช่โคแก่แลหญ้าอ่อน
ใจอาวรณ์มอบรักเป็นสักขี
หวังสังคมเมตตาช่วยปราณี
อย่าได้มีนินทาว่าฉันเลย
อกหักมามากมายหน่ายชีวิต
จนต้องปิดหัวใจให้นิ่งเฉย
มีเพียงเงาเยาวพามาชมเชย
กาลล่วงเลยผ่านไปวัยกลางคน
พบงามงอนตอนไม้ที่ใกล้ฝั่ง
มีความหวังโปรยปรายดุจสายฝน
ชโลมใจให้หายคลายร้อนรน
หวังผ่านพ้นคืนหนาวที่ร้าวราน
หน้าส่วนตัว
817
