23 พฤศจิกายน 2549 14:04 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ทางเลือก ทางรัก
จำแรมร้างห่างไกลใช่ลาลับ
แต่จะกลับเมื่อใดไม่รู้ได้
วันข้างหน้าก้าวย่างทางยาวไกล
ไม่อยากให้ใครบางคนต้องทนรอ
หากมีทางเลือกใหม่สดใสกว่า
รีบไขว่คว้าประคองเขาเข้าเรือนหอ
รับรู้ข่าวแอบช้ำน้ำตาคลอ
แต่ฉันพอเข้าใจจากไปนาน
ใช่ที่พูดพร่ำพรอดเพื่อทอดทิ้ง
ชีวิตจริงต่างฝันฉันผันผ่าน
เคยผิดหวังด้วยรอทรมาน
จึงไม่หาญบังคับใจให้ใครคอย
หากเธอเลือกยึดมั่นสัญญารัก
ยอมจมปลักด้วยรอไม่ท้อถอย
จะกลับชมโลมลูบจูบซ้ำรอย
แต่งเนื้อกลอยสมเจ้าทนเฝ้ารอ ฯ
23 พฤศจิกายน 2549 14:03 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
คืนเดินทาง
นั่งรถทัวร์สายอีสานผ่านความเหงา
มีนงเยาว์นั่งใกล้ให้แอบฝัน
เราไม่เคยเอ่ยรักรู้จักกัน
ใจจึงหวั่นสบตาอยากพาที
ทางแห่งรักผลักให้เราได้พบ
หรือจุดจบผันแปรหยุดแค่นี้
นั่งรวบรวมความกล้าบรรดามี
เจ้าหลีกหนีร่วงหล่นอยู่หนใด
แอบมองหน้านวลงามยามจันทร์ส่อง
เราเหมือนต้องเวทย์มนตร์จนสั่นไหว
สายตาแลแต่ห่างเส้นทางใจ
ฝันถึงใครหนอเจ้าดูเศร้าตรม
หากมีหนุ่มรูปหล่อรอรับอยู่
ขอโฉมตรูถึงปลายทางอย่างสุขสม
ไม่กล้าเอ่ยคำใดไว้เชยชม
ทนเจ็บจมกับความคิดสิทธิ์ของเรา ฯ
17 พฤศจิกายน 2549 15:42 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ลืมถิ่น
ดูหมอลำที่บ้านนาน้ำตาหล่น
คิดถึงคนจากไกลไม่คืนถิ่น
ลืมแล้วหรือสำเนียงเสียงเพลงพิณ
หวังถวิลมุ่งหมายตะกายดาว
ก่อนเราสองปองรักสมัครมั่น
เที่ยวด้วยกันฝากใจในลมหนาว
กอดนงรามงามชื่นคืนฟ้าพราว
จนร้อนผ่าวไม่แรมร้างห่างจากกัน
เหลือเพียงรอยทรงจำค่ำคืนนี้
ร้าวฤดีชีวิตปิดความฝัน
อยู่เมืองฟ้าลาร้างทางสัมพันธ์
ข่าวจอมขวัญเปลี่ยนไปเราได้ยิน
เพลงลูกแพรไหมไทยไม่ซึ้งแล้ว
น้องเพลินแนวสากลจนใจผิน
หมอลำเดินลำล่องทำนองพิณ
มนต์เพลงถิ่นเพรียกหาสาวนาลืม ฯ
17 พฤศจิกายน 2549 15:41 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ห่วง
แสงแดดร้อนตอนบ่ายพระพายแผ่ว
พัดผ่านแนวรวงข้าวพราวไสว
เหนื่อยงานหนักพักพิงอิงพฤกษ์ไพร
มองทิวไม้ปลายนาฟ้าสีคราม
ข้าวรอเคียวเกี่ยวรวงปลิวร่วงหล่น
ห่วงหน้ามลคนไกลอยากไถ่ถาม
จากลำคลองท้องทุ่งมุ่งเรียนรามฯ
กลัวหลงตามแสงนวลที่ยวนใจ
ปีกเจ้าอ่อนร่อนบินจากถิ่นฐาน
สู่ดงมารหมอกควันอย่าหวั่นไหว
สู้ฝึกฝนทนหน่อยค่อยเรียนไป
หากร้องไห้รีบกลับซับน้ำตา
บ้านนาเก่าเรานี้พี่ยังอยู่
คอยโฉมตรูทรามวัยใจห่วงหา
รักมิหน่ายพ่ายแพ้แก่เวลา
รีบกลับมาเถิดเจ้าหากเศร้าตรม
ไหล่พี่ว่างนางซบอบอุ่นแก้ม
คืนเดือนแรมเราสองครองสุขสม
ดาวพราวแสงแรงจ้าพาเชยชม
จูบเรือนผมแผ่วเบาคลายหนาวใจ
คำรักฝากจากพี่ที่ยังซึ้ง
โปรดคิดถึงเถิดน้องหยุดร้องไห้
ยามเจ็บหนักรักมากจากคนไกล
พอทำให้ปัญหาอ่อนล้าลง
อ่านตำราอย่าท้อต่อความฝัน
คิดถึงวันจบรามฯตามประสงค์
ทางเงียบเหงาก้าวย่างอย่างมั่นคง
พี่คอยส่งแรงใจให้ก้าวเดิน
หากเรียนจบพบวันดังฝันใฝ่
อย่าทอดทิ้งคนไกลให้ห่างเหิน
รับรู้บ้างห่างเจ้าเหงาเหลือเกิน
อย่าแกล้งเมินจากพี่ที่เฝ้าคอย ฯ
17 พฤศจิกายน 2549 15:40 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
กลัวลืมคนคอย
เดือนเคลื่อนคล้อยลอยต่ำช่ำในจิต
เฝ้าครุ่นคิดถึงนางผู้ห่างหาย
เวลาผ่านนานเนิ่นเกินบรรยาย
มีเพียงสายลมเย็นเป็นเพื่อนเรา
ความเหว่ว้ามาเยือนเหมือนครั้งก่อน
คอยบั่นทอนฤทัยให้ซึมเหงา
ลมโลมลูบจูบร่างแผ่วบางเบา
คิดถึงเจ้าสาวนาน้ำตาคลอ
กายรวดร้าวหนาวลมห่มผืนผ้า
หนาวอุราห่มใจของใครหนอ
ทุกคืนวันผันผ่านด้วยการรอ
เกิดความท้อรุมเร้าเข้าสู่ใจ
กลัวเธอเมินเหินห่างเส้นทางรัก
หลงพิงพักคำอ้อนแล้วอ่อนไหว
เคยสัญญาว่าแท้แปรเปลี่ยนไป
มีรักใหม่ลืมเราคนเฝ้าคอย ฯ
หน้าส่วนตัว
888
