30 เมษายน 2546 10:39 น.
ณธีร์
แพนางไพรได้มาเยือนเหมือนใจฝัน
ดุจสวรรค์สรรค์ไว้ให้แสวง
ภูผาล้อมอ้อมโอบรักมิพักแรง
แต่ฟ้าแดงตราบฟ้าดำทุกค่ำคืน
นอนนับดาวพราวพร่างกลางน้ำใส
แพนางไพรใกล้ฟ้าภูผาผืน
ฟ้าสีดำดาวเด่นเห็นยั่งยืน
มีเป็นหมื่นเต็มห้วงขอดวงเดียว
ดาวดวงไหนในผืนฟ้าเวหาหาว
คืนเหน็บหนาวน้ำค้างพรูคู่ป่าเปลี่ยว
จันทร์กระจ่างสว่างจ้ามาโดยเดียว
แม้นเพียงเสี้ยวยังสยบกลบแสงดาว
เพ็ญเดือนเสี้ยวเดียวดายอยู่ปลายฟ้า
ดวงดารามืดหม่นบนห้วงหาว
หยาดน้ำค้างคืนค่ำพรูพร่ำพราว
แม้นไร้ดาวหนาวนี้ยังมีเธอ
เมื่อดาวเดือนเลือนฟ้าจำลาจาก
แม้นรักมากก็พรากเหมือนเดือนเสมอ
สุริยายังมาเยือนเป็นเพื่อนเธอ
คอยเสนอความอบอุ่นอวลกรุ่นไอ
สุริยันจันทราดาราฉาย
ส่องแสงพรายรายทางสว่างไสว
ต่างเวลาฟ้าเปลี่ยนหมุนเวียนไป
มิเคยไกลกลายจากพรากลืมเลือน
เธออยู่ไหนในใต้ฟ้าเวลานี้
เธอคนที่มิมีใครผู้ใดเหมือน
เธอคนที่เคยเห็นเคยเป็นเพื่อน
เธอคอยเตือนหัวใจให้ตามฝัน
ฉันอยู่กลางสายน้ำลำธารใส
ฉันอยู่ใกล้ดาวเดือนเหมือนสวรรค์
ฉันถูกล้อมโอบไว้ใต้ตาวัน
ฉันตามฝันโดดเดี่ยวอย่างเดียวดาย
ใยเธอเฝ้าเหงาหงอยคอยแต่เศร้า
ตั้งแต่เช้าต่อยันตะวันสาย
จนบ่ายเร้นเย็นย่ำร่ำมิวาย
จะคลาคลายคิดโศกวิโยคครวญ
บทสุดท้ายของความฝันฉันหล่นหาย
ไปกับสายกาลเวลาคราผันผวน
เคยสัญญาว่าอย่างไรใคร่ทบทวน
มีบางส่วนยังรอเสริมเติมบทกลอน
คอยเธอคืนมาเคียงร่วมเรียงร้อย
จากยอดดอยแดนใดไพรสิงขร
จรดทะเลใหญ่หลวงห้วงอาวรณ์
ด้วยอาทรทะลักล้นท้นดวงมาลย์
ห่างเพียงกายหากใจไม่เคยพราก
คิดถึงมากเพียงใดใจขับขาน
แม้นปีเปลี่ยนแปรผันฝันตระการ
ยังแว่วหวานมิแปรแพนางไพร ฯ
23 เมษายน 2546 17:26 น.
ณธีร์
ท้องฟ้าเข้มเต็มฟ้าน่าฉงน
ความคิดถึงเข้มข้นกว่าเป็นไหน
แม้นเดินทางห่างเหินไปแสนไกล
ทะเลไหน, ท้องฟ้าใด, ไปจนทัน
นอนนับดาวคนละฟากของขอบฟ้า
ดวงดาราเป็นแสนสิบวิบวับนั่น
เธอก็นับ, ฉันก็นับ, ดาวเดียวกัน
หนึ่ง..สอง..ฮ้าว..ฮ้าว..พลัน! ฉันไปนอน
นอนนับดาวที่พราวฟ้าได้ห้าร้อย
ก็หลับผล็อยหงอยง่วงร่วงบนหมอน
ฟังทะเลเห่คลื่นลมภิรมย์พร
ค่ำคืนคอนน้ำค้างที่พร่างพรู
นอนนับดาวราตรีที่เกาะไหง
นับกับใครไม่เผยเอ่ยให้รู้
ดวงเดียวกันหรือเปล่าที่เฝ้าดู
ถ้าอยากรู้ไปด้วยกันนั่นแหละชัวร์ ฯ
21 เมษายน 2546 11:30 น.
ณธีร์
หยุดหลายวัน คิดถึงกัน บ้างหรือเปล่า
ฉันนั่งเหงา หงอยง่วง เป็นห่วงหา
เธอไปเที่ยว ที่ไหน กับใครมา
หยุดคราวหน้า พาฉันไป ได้ไหมเออ
ไม่ไปเป็น ก.ข.ค. ฮ.นกฮูก
ไม่ไปปลูก ต้นรัก ปักให้เก้อ
ไม่ไปป่วน ปลุกระดม ข่มเหงเธอ
ไม่ไปเจ๋อ ไปจุ้น ไปวุ่นวาย
จะไปช่วย หาบหาม สัมภาระ
ไปช่วยตระ เตรียมตัว กลัวตื่นสาย
ไปคุ้มครอง ป้องกัน ภยันตราย
ต่อร่างกาย และทรัพย์สิน สิ้นทั้งปวง
หยุดหลายวัน คิดถึงกัน บ้างหรือปล่าว
ฉันนอนหง่าว เหงาหงอย คอยเป็นห่วง
เธอไปเที่ยว ปล่อยฉันทุกข์ ระทมทรวง
เธอจะล่วง รู้ไหม ใจหมาเหงา... บรู๊วว์...
7 เมษายน 2546 14:04 น.
ณธีร์
แลเลตรังฟังเสียงคลื่นครวญครืนครั่น
แลตะวันพรรณนภาสีฟ้าใส
แลเมฆขาวพราวแพรวแวววิลัย
ล่องเลไปจวบสายัณห์ตะวันรอน
ลาเลตรังหวังเหวิดเกิดประหวัด
แรงลมพัดทะเลเขียวเกลียวกระฉ่อน
ตอใดเล่าเจ้าจะกลับมาจับคอน
หลบบ้านก่อนค่อยมาเยือนเพื่อนแดนตรัง ฯ
หน้าส่วนตัว
2352
