17 กันยายน 2545 09:19 น.
ณธีร์
แสงเศร้า ขาว หม่น หม่น
อยู่เบื้องบน ณ หนหาว
เคยพร่าง กระจ่างพราว
ใยดูร้าว ราว ไร้ใจ
พระจันทร์ สีกระดาษ
ดุจจะวาด ระบายไว้
สีหม่น กล่นเกลื่อนไป
เศร้าเพราะใจ ของคนมอง
สายตา ของคนเศร้า
แม้จันทร์เจ้า สวยผุดผ่อง
ผ่านม่าน น้ำตามอง
จันทร์ก็หมอง อยู่ร่ำไป
จันทร์เอ๋ย พระจันทร์เจ้า
ช่วยคลายเศร้า เราได้ไหม
หมองหม่น เพราะคนไกล
จากกันไป แล้วกี่ปี
ไปแล้ว ฤาไปลับ
มิเคยกลับ มาคืนที่
ใจเรา เรารู้ดี
ใจเธอนี้ มิรู้เลย
จันทร์เอ๋ย จันทร์เจ้าขา
ปรารถนา มาเฉลย
มีไหม ที่ใจเคย
จะเอื้อนเอ่ย เผยความนัย
จันทร์เศร้า เพราะคนโศก
ใจหม่นโลก เพราะคนไกล
หากเธอ มีรักใหม่
คงสุขใจ ใต้แสงจันทร์ ฯ
11 กันยายน 2545 13:58 น.
ณธีร์
แอบรัก คนสวยสวย
หน้าเหมือนหมวย แหมน่ารัก
หัวใจ ใคร่รู้จัก
อยากบอกรัก เธอสักครั้ง
แอบรัก เธอมานาน
นอนร้าวราน น้ำตาหลั่ง
หากแม้น ยังมีหวัง
ลองสักครั้ง จะเป็นไร
ไม่ลอง ก็ไม่รู้
หากไม่ดู จะเห็นไหม
ไม่ทำ ไม่เป็นไง
ไม่สนใจ ไม่จดจำ
ลองชวน เธอทานข้าว
ลองบอกกล่าว เธอสักคำ
นึกไป ให้ขันขำ
ไม่เคยทำ เลยขัดเขิน
ลองดู นะลองดู
กัดฟันสู้ กล้าเผชิญ
อยากเจอ เธอเหลือเกิน
กลั้นใจเดิน ก้าวออกไป
=กินข้าวหรือยังครับ=
=ไปกินกับกระผมไหม=
เธอตอบ เร็วทันใจ
=ไม่ไป=, เป็นคำตอบสุดท้าย
เศร้าเอย เศร้าหัวจิต
เกือบจะคิด กลั้นใจตาย
เสียเอ๋ย แสนเสียดาย
หากชีพวาย คงโหยหิว
ห่อเอย ให้ห่อเหี่ยว
ใจเปล่าเปลี่ยว ลอยละลิ่ว
โหวงเอ๋ย ให้โหวงหวิว
โลกหมุนติ้ว ละลานตา
เป็นเอย โอยเป็นลม
เกือบจะล้ม คว่ำก้มหน้า
หน้าเอ๋ย หน้ามันชา
เธอตอบมา ว่าไม่ไป
จุดเอย เป็นจุดอ่อน
เลยโดนหล่อน ร้องขับไล่
ตกเอ๋ย ตกรอบใจ
ข้าวหน้าไก่ ไร้กำลัง
แต่นี้ และต่อนั้น
คงไกลกัน ที่เคยหวัง
กินแห้ว แล้วเศร้าจัง
หัวใจพัง เพราะปากเธอ ฯ
10 กันยายน 2545 18:52 น.
ณธีร์
วันนั้นวันโลกร้อน............รุนแรง
เทพแห่งสงครามแผลง....ฤทธิ์กล้า
อาทิตย์ผิดสำแดง............กำสรด
ปีศาจเผ่นผงาดฟ้า...........ยับยั้งยุติธรรม์
ผันผกนกปีกป้อง.............ปราการ
บินฝ่าอากาศนาน.............เนิ่นช้า
พลันหักปักอาคาร............ค้าโลก
หัวทิ่มจิ้มจากฟ้า..............ดั่งไร้แรงบิน
ยินเพียงเสียงกู่ร้อง..........รำพัน
ครวญคร่ำร่ำดั่งวัน..........โลกสิ้น
ภูเขาแห่งเมืองอัน............พิลาส
ทลายร่างผ่างแดดิ้น.........ถล่มพื้นปฐพี
มีง้าวหลาวหอกล้วน........ทิ่มแทง
คืนใส่ให้สุดแรง..............กลับย้อน
ถล่มราบอาบเลือดแดง......ดินชุ่ม
ปลุกตื่นฟื้นเพลิงร้อน........ปีศาจร้ายกระหายสงคราม
ยามใดไร้แล้วซึ่ง..............สันติ
เปลือกโลกเริ่มแตกปริ.......โป่งร้าว
อธรรมจักชำนิ.................นองเลือด
ปีศาจอาจครองด้าว..........ทั่วทั้งโลกา
ผวาหวั่นพรั่นจิตผู้............พิสุทธิ์
ใครอาจมาดหมายหยุด.....ยับยั้ง
สงครามร่ำไป่สุด.............สานสืบ
ฤาโลกแหลกมิรั้ง..............ท่าแล้วครานี้ ฯ
9 กันยายน 2545 10:26 น.
ณธีร์
ยื่นมือไป ให้จับ แล้วนับหนึ่ง
ส่งคำซึ้ง ถึงกัน นั่นคือสอง
ส่งสายตา อาทร ย้อนมามอง
ที่เคยหมอง อ่อนล้า คงลาไกล
มือน้อยน้อย ค่อยน้าว ให้ก้าวผ่าน
มือประสาน ส่งแรง จากแหล่งไหน
เป็นมือนิ่ม อิ่มอุ่น ละมุนใจ
หรือมือใคร ให้ยืม มิลืมเลือน
จับมือมั่น ฉันเธอ ละเมอคว้า
ดาวบนฟ้า ดาราไหน ใดจะเหมือน
ดังเคว้งคว้าง กลางทะเล มาแรมเดือน
พลัดพรากเพื่อน พรากพ้อง พรากน้องมา
มือน้อยน้อย ค่อยเหนี่ยว เกี่ยวกระหวัด
ร้อยใจรัด มัดตรึงติด จิตฝันหา
ฉุดหัวใจ จากห้วง ภาพลวงตา
เพื่อพบว่า ในชีวิต ใครมิตรแท้ ฯ
หน้าส่วนตัว
953
