11 กรกฎาคม 2545 08:21 น.
ณธีร์
เช้าเหงา
แม้เป็นเช้า ที่สดใส
ฉันตื่นขึ้นมา อย่างไม่เต็มใจ
ยินเสียงนกไพร ร้องมา
สายเหงา
ไม่เห็นเงา ไม่เห็นหน้า
เธอไปอยู่ไหน ทำไมไม่มา
ฉันออกตามหา หัวใจ
บ่ายเหงา
แดดร้อนเร่า สุดทนไหว
ชอกช้ำชีวี ไม่มีผู้ใด
มาคอยใส่ใจ ดูแล
เย็นเหงา
โถตัวเรา ท่าจะแย่
อ่อนล้าระโหย โรยรอท้อแท้
ตะวันแดงแจ๋ ลับฟ้า
ค่ำเหงา
มืดมัวเมา เหมือนเป็นบ้า
เธอไปกับใคร เธอไม่กลับมา
ฉันเลิกตามหา หัวใจ
คนเหงา
มัวซึมเศร้า อยู่ไฉน
คอยแต่หงอยเหงา เราได้อะไร
จะเอาเท่าไหร่ เลิกเหงา
10 กรกฎาคม 2545 09:50 น.
ณธีร์
เคาะปลายนิ้ว พริ้วกราย ร่ายอักษร
เป็นกานท์กลอน หวานหวาน เพื่อผ่านถ้อย
เสียงคีย์บอร์ด กั๊กกั๊ก คือรักปรอย
ที่ทยอย ทะลักล้น ท่วมท้นใจ
นั่งจับจอง จ้องจอ มอนิเตอร์
เฝ้ามองเหม่อ ละเมอ เพ้อหลงใหล
รอกลอนตอบ มอบกลับบ้าง จากทางไกล
เป็นเยื่อใย ระหว่างเรา เข้าใจกัน
อยู่ห่างไกล ลิบลับ กลับเหมือนใกล้
เพราะด้วยใจ ประสานใจ ใคร่รับขวัญ
มิใช่เพียง เรียงอักษร ป้อนมาปัน
ทุกคำนั้น สรรค์สร้างค่า กว่าสิ่งใด
กว่าจะเห็น เป็นบทกลอน อักษรสวย
เรียงร้อยด้วย อักษรา ภาษาใส
สัมผัสนอก ออกนำ สัมผัสใน
สัมผัสใจ ใครมาอ่าน หวานจับทรวง
ชอบกลอนเธอ ช่างถูกใจ ใช้คำเพราะ
อ่านเสนาะ เหยาะคารม ผสมห่วง
ให้ความหวัง กำลังใจ ใครทั้งปวง
ในบางช่วง บอกชัด เป็นปรัชญา
ธรรมชาติ ช่างงามล้ำ ชวนด่ำดื่ม
อ่านแล้วปลื้ม ลืมทุกข์ใจ ไขปัญหา
อยากตอบกลอน เธอกลับบ้าง บางลีลา
ด้วยเหตุว่า กลอนโดนใจ ไช่เลยเธอ!
8 กรกฎาคม 2545 13:23 น.
ณธีร์
ชมพูโรย โปรยดอก ออกเกลื่อนพื้น
อยู่บนผืน พสุธา กลางป่าเปลี่ยว
ปลิดดอกปลิว ริ้วร้าง อย่างดายเดียว
ขาดคนเหลียว แลดู ชมพูแล้ว
ชมพูหล่น กล่นพื้น ยืนร้องไห้
คงเหงาใจ ใครเคยเคียง ส่งเสียงแจ้ว
จำเนียรกาล ผ่านไป ใจเปลี่ยนแนว
ที่เคยแน่ว แน่ใจ ไม่เหมือนเดิม
ชมพูลา คราใด หัวใจเศร้า
เหมือนรักเรา ลาไกล ไร้แรงเสริม
เคยรักกัน มาผันแปร ต่างแต่เดิม
รักมีเพิ่ม มีลด มีหมดไป
ชมพูร่วง ห่วงหา คราคิมหันต์
เมื่อวสันต์ หวนมา สู่ฟ้าใหม่
ธรรมชาติ แปรผัน นิรันดร์ไป
และหัวใจ เธอก็เป็น เฉกเช่นนั้น ฯ
7 กรกฎาคม 2545 21:40 น.
ณธีร์
เอาน้ำราด สาดตา ม้าก้านกล้วย
อย่าเพิ่งม้วย ก้านกล้า ลาไปก่อน
เห็นหนุ่มสาว กระเซ้ากัน ขันต่อกลอน
ก้านกล้วยกร่อน ร้อนตา หน้าเหยเก
กลนี้ชื่อ กลอนกล ก้นกุ๊กไก่
ดูออกใหม ว่าลงท้าย ด้วย ก. เก๋
แต่งเอามัน ประชันใส่ แต่ไม่เก๊
ไม่เกเร แกล้งอำ ทำป่วนกัน
ขอบคุณเธอ ที่ชื่นชม อยากก้มกราบ
ทรวงกำซาบ ซ่านใจ ไช่ก๋ากั่น
ใครรักใคร หัวใจ ใยกางกั้น
คนรักกัน อย่าหยามหยาบ มันบาปกรรม ฯ
7 กรกฎาคม 2545 13:24 น.
ณธีร์
กระซิบบอก สายลม ไปเบาเบา
เธอได้ยิน บ้างหรือเปล่า ว่าคิดถึง
เห็นไหมรอย ยิ้มหวานไหว จากใครคนหนึ่ง
คนที่พยายาม ส่งความรู้สึกลึกซึ้ง ให้ถึงเธอ
เห็นบ้างไหม รอยอุ่นไหว ในแววตา
ที่บ่งบอกตลอดมา ว่าเธอเท่านั้นที่มีค่า อยู่เสมอ
อาจจะไม่ทำให้เธอซึ้ง ก็ไม่เป็นไร...
แต่รู้แล้วใช่ไหมว่ามีใครรักเธอ
แม้ความรักที่ส่งไปจะต้องเก้อ...
แต่ก็ยังดีกว่ามานั่งเพ้ออยู่คนเดียว
ได้ยินใหม ใครกระซิบ มาเบาเบา
ในยามเหงา ยังมี คนแลเหลียว
ในโลกนี้ มิไช่มี แต่เธอผู้เดียว
ที่อ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว หัวใจ
รักคนที่ เขารัก เราดีกว่า
คนที่เห็น คุณค่า ของดอกไม้
คนที่รักกวี...
คนที่มีหัวใจ
รู้แล้วไช่ใหม...
ว่ามีใครรักเธอ
หน้าส่วนตัว
1098
