9 เมษายน 2545 20:09 น.
ณธีร์
น้ำหยดหนึ่ง ซึ่งรดริน แผ่นดินแล้ง
แตกระแหง อ่อนระโหย โรยละห้อย
เพียงน้ำรด หยดหนึ่ง ถึงจะน้อย
แต่ก็พลอย ให้ดินฉ่ำ ด้วยน้ำนั้น
ก่อกำลัง แรงใจ ให้แผ่นดิน
ชุบชีวิน รินน้ำใจ เติมไฟฝัน
แล้วชักชวน หยดอื่นด้วย มาช่วยกัน
มิช้าพลัน แผ่นดินฉ่ำ น้ำเจิ่งนอง
แผ่นดินแล้ง กลายถิ่น แผ่นดินชื้น
ระเริงรื่น ห้วนธาร ละหานหนอง
ก่อกำเนิด เกิดพืชพรรณ อันผุดผ่อง
สมใจปอง เมื่อป่ารก ปกคลุมดิน
น้ำหยดหนึ่ง ซึ่งรดริน แผ่นดินแล้ง
ประจักษ์แจ้ง แก่ใจ ไปจนสิ้น
บัดนี้ผืน ป่ารก ปกคลุมดิน
จากเคยสิ้น อาลัย ในวันนั้น
จึงระเหิด เหือดหาย กลายเป็นไอ
แล้วจากไป จากป่า พนาสันต์
จากแผ่นดิน ถิ่นเคยแล้ง ที่แห่งนั้น
มุ่งหมายมั่น ช่วยดินแล้ง แห่งต่อไป
แผ่นดินเอ๋ย เจ้ากลับโกรธ พิโรธน้ำ
รีบร้องร่ำ ว่าลืมฉัน แล้วใช่ใหม
ลืมสัมพันธ์ รักเก่า เราก่อไว้
ลืมหัวใจ ลืมสิ้น แผ่นดินนี้
เป็นความผิด ของหยดน้ำ ไช่หรือไม่
ที่จากไป จากแผ่นดิน จากถิ่นที่
ดินรักน้ำ เพียงใด ใจรู้ดี
แต่บัดนี้ เธอหายไข้ ใยยั้งยุด
แผ่นดินอื่น อีกหมื่นแสน ขาดแคลนน้ำ
ต้องแล้งซ้ำ แล้งซาก ยากจะหยุด
อีกหลายที่ หลายถิ่น แผ่นดินทรุด
เธอจะฉุด ฉันไว้ นั้นไม่ควร
หากรักจริง จงอย่าครอง คล้องใจครอบ
หากชื่นชอบ อย่าขังใจ จะไห้หวน
หากรักจริง จงแบ่งใจ ให้ทั้งมวล
อย่าคร่ำครวญ ยึดไว้ ให้เพียงตน
น้ำหยดหนึ่ง ซึ่งรดริน แผ่นดินแล้ง
ถึงจะแห้ง เหือดหายไป ในแห่งหน
หากวันใด แผ่นดินแห้ง แล้งทุกข์ทน
หยดน้ำฝน จะหลั่งฟ้า มารดดิน ฯ
9 เมษายน 2545 09:36 น.
ณธีร์
เจ็บจริงหนอ หัวใจ ใครมาทัก
ว่าหลายรัก หลายใจ รักหลายด้าน
หัวใจฉัน พลันช้ำชอก ออกอาการ
เธอประหาร ผลาญพร่า ด้วยคารม
หลายจริงหรือ หัวใจ คนหลายรัก
ใยมิพัก ผ่อนใจ ให้เหมาะสม
ทำให้ใจ หม่นหมอง ต้องตรอมตรม
ต้องขื่นขม ระทมทรวง โดนล้วงใจ
แปลกจริงหนอ หัวใจ ใยยึดมั่น
ว่าใจฉัน ต้องยั้งยุด หยุดที่ไหน
ว่าใจฉัน ต้องยั้งยุด หยุดที่ไคร
ว่าเหตุใด ใจฉัน มิหวั่นเกรง
ความรักคือ อะไร ไหนถามหน่อย
เธอค่อยค่อย คิดไป ไม่ต้องเร่ง
รักคือครอบ ครองใจ เอาไว้เอง
ร่วมบรรเลง ร้อยเรียง เพียงสองคน
หรือเผื่อแผ่ แก่คน ผู้ทนทุกข์
ผู้ไร้สุข มืดแสง ในแห่งหน
หากรักนี้ มีเพื่อครอง เพียงสองคน
อีกหลายคน คงสิ้นแรง ไร้แสงใจ
เจ็บจริงหนอ หัวใจ ใครมาทัก
ว่ามีรัก มากมาย ได้ที่ไหน
ว่าหัวใจ เธอทำ ด้วยสิ่งใด
ว่าหัวใจ เธอสำส่อน ร่อนรักลวง...
8 เมษายน 2545 20:09 น.
ณธีร์
หมดสิ้นแล้วความหวัง
ชนมั่งคั่งชาติมั่นคง
อุดมการณ์อันสูงส่ง
เคยรับใช้มวลประชา
เดินทางมาแสนไกล
มาถอดใจไม่เดินหน้า
ทานตะวันพลันโรยรา
ล้าสิ้นแรงต่อแสงไฟ
เคยกอบกู้คุณความดี
ที่ริบหรี่ขึ้นมาใหม่
เคยกอบเก็บตะวันใส
ใส่ความฝันจรัสแสง
เมื่อทานตะวันโรย
ปลิดดอกโปรยไปทุกแห่ง
อัศดงส่งฟ้าแดง
สิ้นแรงซบหน้ากลบดิน
หมดสิ้นแล้วความหวัง
หมดพลังไปทั้งสิ้น
หมดใจให้แผ่นดิน
หมดสิ้นอุดมการณ์ ฯ
8 เมษายน 2545 19:40 น.
ณธีร์
เมื่อใดเธอ เปลี่ยวเหงา และเศร้าโศก
เหมือนทั้งโลก สิ้นใจ ไร้ความหมาย
เหมือนเธออยู่ ในโลกร้าง อย่างเดียวดาย
เหมือนรอบกาย เลือนพร่า ในราตรี
ฉันมาปลอบ โยนให้ เธอหายเศร้า
มาคลายเหงา เคียงข้าง ไม่ห่างหนี
มารักษา หัวใจ ให้หายดี
เมื่อเธอมี สุขสันต์ ฉันสุขใจ
ยามใดเธอ มีเพื่อน เกลื่อนรุมรอบ
ชมชื่นชอบ เชิดชู สู่สดใส
เรียงรายล้อม ห้อมแหน แสนสุขใจ
เธอจากไป กับเพื่อน แล้วเลือนเรา
เมื่อเธอมี สุขสันต์ ฉันก็สุข
เมื่อใดเธอ มีทุกข์ ฉันก็เศร้า
หากโลกนี้ มีเคียง เพียงสองเรา
คงคอยเฝ้า เคียงครอง กันสองคน
แต่โลกนี้ มีใครใคร อีกหลายล้าน
ที่จะผ่าน มาในใจ อีกหลายหน
ในหลายครั้ง มีทั้งสุข ทุกข์ระคน
ให้สับสน ปนปัน กันเรื่อยไป
เมื่อวันหนึ่ง เธอซึ้งใจ ใครคนหนึ่ง
คนที่ซึ่ง ใจประจักษ์ เป็นรักใหม่
คนที่ซึ่ง เธอให้ค่า กว่าใครใคร
และอีกครั้ง ที่หัวใจ มีใครครอง
ฉันคนนี้ ก็จากไป กับสายหมอก
ไม่ช้ำชอก ไม่ร้าวรน ไม่หม่นหมอง
ในวันนี้ เธอมีใคร สมใจปอง
ฉันก็ต้อง ถอยจากไป ไม่ขวางทาง
แต่ไม่ขอ ทรยศ กบฏรัก
ไม่หาญหัก หัวใจ ให้เหินห่าง
เพียงแผ่วผิว พริ้วไหว ในหมอกจาง
เมื่อรุ่งราง ก็เหือดหาย สลายไป
เพราะฉันคือ เจ้าชาย ในสายหมอก
ไม่ช้ำชอก ไม่ร้าวราน ไม่หวั่นไหว
เมื่อเธอมี สุขสันต์ ฉันสุขใจ
จะกับใคร ที่ไหน ไม่สำคัญ
เพราะฉันคือ เจ้าชาย ในสายหมอก
ไม่ช้ำชอก ไม่ร้าวใจ ไม่ไหวหวั่น
หากวันใด ที่เธอเศร้า เหงาชีวัน
ในวันนั้น ฉันจะคืน มาเคียงเธอ ฯ
8 เมษายน 2545 19:26 น.
ณธีร์
อยากจะหยุด หยุดไม่ได้ ใจมันรัก
อยากจะพัก พักไม่ได้ ใจมันหลง
อยากจะเลิก เลิกไม่ได้ ใจพะวง
เลิกไม่ลง คงไม่พัก หยุดรักเธอ...
หน้าส่วนตัว
1114
