18 เมษายน 2545 18:14 น.
ณธีร์
สุดทางรัก อยากพักใจ ไว้เพียงนี้
สุดทางที่ หัวใจ จะใฝ่ฝัน
สุดทางแห่ง เยื่อใย สายสัมพันธ์
สุดทางนั้น คือผืนผา หน้าทะเล
อยากพักใจ ไว้เพียงนี้ จะดีใหม
อยากพักใจ ก่อนรัก จะหักเห
อยากพักใจ เพราะเหนื่อยนัก กับรักเร่
อยากพักใจ แล้วไกวเปล เห่ฉบัง
ไว้เพียงนี้ ก่อนเถิดนะ จะมาใหม่
ไว้เพียงนี้ ก่อนหัวใจ ไร้มนต์ขลัง
ไว้เพียงนี้ ก่อนลาไป ไกลรวงรัง
ไว้เพียงนี้ ก่อนรินหลั่ง ถั่งน้ำตา ฯ
18 เมษายน 2545 10:19 น.
ณธีร์
อันบุปผา มาลี ที่เกลื่อนกลาด
ระบัดบาด ดาษไป ในโลกหล้า
บานใต้แสง สุริยัน และจันทรา
สวยจับตา พาจิตใจ ใคร่จับจอง
เมื่อเยื้อนแย้ม ก็เย้าใจ ชวนไหลหลง
ให้พะวง ถึงบุปผา อุราหมอง
แม้นหัวใจ ใคร่รัก ฝักใฝ่ปอง
เด็ดไปครอง เคียงใจ ในแจกัน
อันบุปผา มาลี มีอีกมาก
ไม่ลำบาก หากจะจัด จะคัดสรร
มวลมาลี สีหวาน บานทุกวัน
อย่าได้หวั่น พรั่นใจ จะไร้เชย
หากเลือกเด็ด ดอกไม้ ดอกใดแล้ว
แจกันแก้ว คงไม่ร้าง วางไว้เฉย
ดอกไม้สวย แจกันรัก จักเคียงเคย
สุดจะเอ่ย เผยคำหวาน ซาบซ่านใจ
อันบุปผา มาลี มีหลายหลาก
วันใดหาก ประสบ พบดอกใหม่
บานดอกสวย แรกรุ่นสาว ยังเยาว์วัย
หากชอบใจ จงยับยั้ง ชั่งอุรา
แจกันรัก ปักดอกไม้ ได้กี่ดอก
ใครช่วยบอก ได้ไหม ใคร่ประสา
ดอกไม้สวย มีมากมาย ในใต้หล้า
หากอุรา ไม่แน่นหนัก ยากหักใจ
อันบุปผา มาลี ที่เกลื่อนกลาด
ระบัดบาด ดาษไป ถึงไหนไหน
จงเลือกเด็ด ดอกหนึ่ง ที่พึงใจ
หากยังไร้ บุปผา มาเชยชม
หากมีแล้ว อย่าซ้อนรัก จะหนักหน่วง
รักจะลวง พาใจ ให้ขื่นขม
มวลบุปผา มาลีวัลย์ อันอุดม
เพียงชื่นชม ด้วยสายตา อย่าเด็ดเลย ฯ
11 เมษายน 2545 17:31 น.
ณธีร์
ฉันตื่นขึ้น มาใน เช้าวันหนึ่ง
เช้าที่ซึ่ง ลมหวน ทวนมาหา
ฝากกระซิบ เพียงแผ่ว วะแว่วว่า
เป็นอีกครา ที่กาล หมุนผ่านเวียน
เพียงหลงลืม หลับไหล ไปชั่วครู่
ก็พลันตรู่ พลันตื่น พลันฟื้นเปลี่ยน
วันเดือนปี ที่หมุนไป ใจหมุนเวียน
มัวพากเพียร กับภาระ แห่งชีวิต
ทางข้างหน้า อีกเท่าไหร่ ยังไม่รู้
แต่ที่อยู่ ที่ผ่านไป ใครลิขิต
ทางข้างหลัง ที่ผ่านผัน นั้นน้อยนิด
ชั่วชีวิต จะมากน้อย ก็แค่นั้น
ในวัยเยาว์ เราจ่อใจ ไว้วันหน้า
ในวัยกล้า วัยแกร่ง วัยแข่งขัน
เราเหน็ดเหนื่อย กับปัญหา สารพัน
เพียรสร้างฝัน สร้างชื่อเสียง สร้างเวียงชัย
ในวัยกลาง เรากลับกลาย เป็นฝ่ายรับ
ต้องติดกับ บ่วงบาศก์ อำนาจใหญ่
ที่เคยสร้าง เคยระดม สะสมไว้
กลับมัดให้ เราติดบ่วง ห่วงอาวรณ์
ในวัยเย็น กลับเป็นวัย ที่ไร้ฝัน
ไม่กี่วัน ก็จะพราก ไปจากหมอน
จากเพื่อนคิด คู่เคียง จากเตียงนอน
ไปกลายกร่อน กลับดิน คืนถิ่นเดิม
คิดให้ดี ว่าวัน ผ่านไปไว
มีสิ่งใด ที่ยังไม่ ได้ริเริ่ม
มีสิ่งใด ที่ยังไม่ ได้ต่อเติม
มีสิ่งใด ที่ยังเพิ่ม ไม่เพียงพอ
คิดให้ดี ว่าวัน ผ่านไปไว
ฝันสิ่งใด จงน้อมนำ ทำเถิดหนอ
สายนที รี่ไหล ไม่รั้งรอ
เพียงไม่ท้อ ไม่เสียที ที่เกิดมา ฯ
11 เมษายน 2545 10:04 น.
ณธีร์
เมื่อแรกเจอ เธอนั้น ฉัน เฉยเฉย
ไม่นึกเลย ว่าเธอ จะ เฉไฉ
สร้างหลุมพราง วางหลุมรัก ดัก จิตใจ
เผลอตกไป ใจสะออน นอน ซมซาน
กว่าจะฟื้น คืนชีวิต พิษ ไถ่ถอน
ก็ต้องนอน ป้อนข้าวต้ม อม วุ้นหวาน
ให้น้ำเกลือ เจือน้ำแร่ แช่ น้ำนาน
เวลาผ่าน ผันไป ไร้ ร่องรอย
ไม่มีเงา งามงาม มา ตามติด
ไม่มีมิตร คิดไป ให้ เหงาหงอย
ไม่มีใคร มีค่า มา เคียงคอย
ไม่มีรอย รักเรา ให้ ร้าวรน
นี่น่ะหรือ คือรัก ที่ เรียกร้าย
นี่น่ะหรือ คือชาย ผู้ หมองหม่น
นี่น่ะหรือ คือฤทัย ที่ ยับย่น
นี่น่ะหรือ คืออับจน และ ทนทุกข์
เสียค่าโง่ หัวใจ ให้ รักแล้ว
เสียค่าแห้ว ให้เรา เลิก เจ่าจุก
เสียค่าผ่าน ทางรัก พัก ทางทุกข์
เสียค่ามุข ตลกร้าย อัน ล้ำลึก
เสียสตางค์ ได้สว่าง สร้างสติ
เพียงเริ่มริ รักก็ให้ เจอ ใส้ศึก
เสียค่าโง่ หัวใจ ให้ ร้าวลึก
ใครจะนึก ว่าเริ่มแรก ก็ รักร้าย ฯ
10 เมษายน 2545 10:19 น.
ณธีร์
ทองอุไร ร่วงหล่น บนทางเท้า
อุระเรา หมองหม่น บนทางรัก
ทองอุไร งามตา น่าตระหนัก
แต่ความรัก สองเรา น่าเศร้าใจ
ทองอุไร ไสวสว่าง พราวพร่างตา
แต่อุรา เรามืดมน หมองหม่นใหม้
ทองอุไร เหลืองเด่น เห็นแต่ไกล
แต่หัวใจ เรากลับ ดับมืดดำ
ทองอุไร โรยล้า แล้วลาล่วง
อุราห่วง โหยหา เมื่อคราค่ำ
ทองอุไร ปลิดดอก บอกให้จำ
คอยตอกย้ำ เตือนใจ ให้ปลิดปลง
ทองอุไร สอนใจ ให้รู้ว่า
แม้อุรา รักใคร อย่าใหลหลง
ทองอุไร เรืองรอง ต้องโรยลง
รักก็คง คล้ายคล้อง ทองอุไร
หน้าส่วนตัว
998
