8 กรกฎาคม 2545 13:23 น.
ณธีร์
ชมพูโรย โปรยดอก ออกเกลื่อนพื้น
อยู่บนผืน พสุธา กลางป่าเปลี่ยว
ปลิดดอกปลิว ริ้วร้าง อย่างดายเดียว
ขาดคนเหลียว แลดู ชมพูแล้ว
ชมพูหล่น กล่นพื้น ยืนร้องไห้
คงเหงาใจ ใครเคยเคียง ส่งเสียงแจ้ว
จำเนียรกาล ผ่านไป ใจเปลี่ยนแนว
ที่เคยแน่ว แน่ใจ ไม่เหมือนเดิม
ชมพูลา คราใด หัวใจเศร้า
เหมือนรักเรา ลาไกล ไร้แรงเสริม
เคยรักกัน มาผันแปร ต่างแต่เดิม
รักมีเพิ่ม มีลด มีหมดไป
ชมพูร่วง ห่วงหา คราคิมหันต์
เมื่อวสันต์ หวนมา สู่ฟ้าใหม่
ธรรมชาติ แปรผัน นิรันดร์ไป
และหัวใจ เธอก็เป็น เฉกเช่นนั้น ฯ
7 กรกฎาคม 2545 21:40 น.
ณธีร์
เอาน้ำราด สาดตา ม้าก้านกล้วย
อย่าเพิ่งม้วย ก้านกล้า ลาไปก่อน
เห็นหนุ่มสาว กระเซ้ากัน ขันต่อกลอน
ก้านกล้วยกร่อน ร้อนตา หน้าเหยเก
กลนี้ชื่อ กลอนกล ก้นกุ๊กไก่
ดูออกใหม ว่าลงท้าย ด้วย ก. เก๋
แต่งเอามัน ประชันใส่ แต่ไม่เก๊
ไม่เกเร แกล้งอำ ทำป่วนกัน
ขอบคุณเธอ ที่ชื่นชม อยากก้มกราบ
ทรวงกำซาบ ซ่านใจ ไช่ก๋ากั่น
ใครรักใคร หัวใจ ใยกางกั้น
คนรักกัน อย่าหยามหยาบ มันบาปกรรม ฯ
7 กรกฎาคม 2545 13:24 น.
ณธีร์
กระซิบบอก สายลม ไปเบาเบา
เธอได้ยิน บ้างหรือเปล่า ว่าคิดถึง
เห็นไหมรอย ยิ้มหวานไหว จากใครคนหนึ่ง
คนที่พยายาม ส่งความรู้สึกลึกซึ้ง ให้ถึงเธอ
เห็นบ้างไหม รอยอุ่นไหว ในแววตา
ที่บ่งบอกตลอดมา ว่าเธอเท่านั้นที่มีค่า อยู่เสมอ
อาจจะไม่ทำให้เธอซึ้ง ก็ไม่เป็นไร...
แต่รู้แล้วใช่ไหมว่ามีใครรักเธอ
แม้ความรักที่ส่งไปจะต้องเก้อ...
แต่ก็ยังดีกว่ามานั่งเพ้ออยู่คนเดียว
ได้ยินใหม ใครกระซิบ มาเบาเบา
ในยามเหงา ยังมี คนแลเหลียว
ในโลกนี้ มิไช่มี แต่เธอผู้เดียว
ที่อ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว หัวใจ
รักคนที่ เขารัก เราดีกว่า
คนที่เห็น คุณค่า ของดอกไม้
คนที่รักกวี...
คนที่มีหัวใจ
รู้แล้วไช่ใหม...
ว่ามีใครรักเธอ
7 กรกฎาคม 2545 11:20 น.
ณธีร์
คืนสุข
ฝันสนุกจวบฟ้าสาง
ส่งยิ้มให้หน้าต่าง
อย่างน่ารัก
คืนเศร้า
โถตัวเราต้องอกหัก
เสียใจเธอไม่รัก
หักใจวาง
คืนเหงา
มีเพียงเรากับหมอนข้าง
นอนกอดความอ้างว้าง
อย่างเดียวดาย
คืนรัก
โหมใจหนักหวั่นรักหาย
กลับมาแล้วอย่ากลาย
คลายคืนรัก
5 กรกฎาคม 2545 17:19 น.
ณธีร์
เหตุใดฟ้า วันนี้ จึงสีหม่น
เป็นเพราะฝน หล่นมา ทำฟ้าหลัว
เป็นเพราะเมฆ มาบังพลัน ตะวันมัว
เป็นเพราะหัว ใจเหงา เศร้าอาลัย
กี่ร้อยพัน ที่ฟันฝ่า มาถึงนี่
กี่เดือนปี ที่อุตส่าห์ ผ่านมาได้
กี่หยาดหยด เหงื่อริน สูญสิ้นไป
กี่ดวงใจ ที่ส่งแรง แฝงพลัง
จะยอมแพ้ แค่นี้ กระนั้นหรือ
สิ้นฝีมือ จะสู้ต่อ ท้อถอยหลัง
อุปสรรค บีบรัด ตัดกำลัง
น้ำตาหลั่ง สิ้นลาย สิ้นอายแล้ว
เคยหวังใจ ไขว่คว้า ตามหาฝัน
เคยมุ่งมั่น หมายไป ด้วยใจแน่ว
เคยเชื่อใน ความฝัน อันเพริศแพร้ว
เคยเนตรแวว วาวโรจน์ โชติช่วงชัช
เหตุใดฟ้า วันนี้ จึงสีหม่น
เป็นเพราะฝน หรือน้ำตา พาสงัด
เป็นเพราะเมฆ ลอยมา คราลมพัด
กั้นสกัด แสงตะวัน อันเรืองฤทธิ์
เหตุใดฟ้า วันนี้ จึงสีเศร้า
น้ำตาเรา, เมฆา, หรือฟ้าปิด
ที่บดบัง ความฝัน พลันมืดมิด
ช่วยฉันคิด ครวญใคร่ ได้ใหมฟ้า?
หน้าส่วนตัว
873
