8 กุมภาพันธ์ 2551 01:25 น.
ณ.คลองฉวาง
หากว่าเปรียบถิ่นฐานเหมีอนต้นไม้
แล้วจะเปรียบกับสิ่งให้เหมาะสม
เปรียบเหมือนต้นยางอินทนินหรือชวนขม
แต่ก็ไม่เหมาะสมเปรียบเทียบกัน
หากว่าฉันเปรียบชีวิตเหมือนต้นไม้
มันก็เหมือนต้นฝ่ายในป่ากว้าง
ถึงเวลาดอกฝ่ายลอยเคว้งคว้าง
ลอยไกลห่างต้นไปไกลทุกวัน
แล้วจะมีดอกฝ่ายดอกใดบ้าง
ที่ไม่ลอยไกลห่างจากโคนต้น
โดนกระแสลมพัดให้หลุดพ้น
ให้หางเหินคอนต้นจากพ้นไป
กระแสลมพัดดอกของต้นฝ่าย
ให้มันลอยทิศทางใดยังไม่รู้
อาจจะตกไปอยู่ที่เลิศหรู
หรือว่าน่าอดสูสังเวชใจ
ฉันเคว้งคว้างอยู่ในกลางอากาศ
ไม่อาจคาดถึงชีวิตของฉันได้
ตราบเท่าที่สายลมจะพาไป
มันจะตกตรงไหนก็ชั่งมัน
เมื่อครั้งฉันยังอยู่บนต้นฝ่าย
ฉันก็หวังเอาไว้ไม่หลุดพ้น
แต่มีสายลมพัดแรงเกินจะทน
หอบพาฉันหลุดพ้นไกลแสนไกล
กระแสลมฉันให้ลอยลอง
ซึ่งตัวฉันไม่อาจเหลียวมองต้นฝ่ายได้
สุดแต่แล้วมันจะหยุดที่ตรงไหน
ปล่อยให้มันเป็นไปไม่ดิ้นรน
ถึงจะฝืนต่อสู้กระเสือกกระสน
ก็ไม่พ้นที่เรียกว่า ชะตากรรม
ฉันเคยคิดต่อต้านกระแสลม
แต่ก็ไม่อาจสมหวังของฉันได้
ยิ่งต่อต้านลมยิ่งพัดแรงเรื่อยไป
ยิ่งทำให้ฉันเหนื่อยใจขึ้นทุกที
กระแสลมพาฉันตกลงตรงนี้
ที่ๆมีความวุนวายมากมายล้น
มีเรื่องราวทำให้ฉันต้องสับสน
อีกทั้งจนสิ่งที่ฉันประหวันใจ
เกิดความกลัวมากมายขึ้นในจิต
ทั้งมวลมิตรห่างหายจนไกลห่าง
หวังเพียงแต่ตัวฉันจะมีทาง
ไม่อ้างวางเดียวดายในแผ่นดิน
เมือถึงวันที่ฉันต้องต่อสู้
ฉันก็รู้อยู่แกใจว่าไม่ท้อ
แล้วความฝันมากมายที่เฝ้ารอ
จะถักทอทุกสิ่งให้สวยงาม
แต่ยิงหวังความฝันก็ยิงห่าง
ทุกเส้นทางนั้นไกลกว่าใจคิด
อีกนานไหมความฝันจะสัมฤทธิ
ให้มีสิทธิ์หยิบฝันนั้นเอามา
ถ้าความฝันฉันนั้นเป็นได้
จะกลับไปโคนฝ่ายอีกครั้งหนึ่ง
อยู่ใต้ร่มโคนฝ่ายไปจนถึง
ซึ่งตัวฉันสลายเป็นไอดิน
7 กุมภาพันธ์ 2551 01:28 น.
ณ.คลองฉวาง
หมอกหนากั้นเส้นทางเอาไว้
ถนนที่จะก้าวไปกลับกลายอ้างว้าง
สับสนเส้นทางเลือนลาง
พล่าพลางแทบจะหยุดเดิน
ดวงตามองไปข้างหน้า
หมอกหนากั้นเส้นทางเอาไว้
เห็นภาพเลือนลางอยู่ไกลๆ
ใกล้ๆอาจหายลับจากตา
เส้นทางถนนสายม่านหมอก
ลวงหลอกสายตาของคุณได้
ก้าวเดินด้วยความมั้นคงของหัวใจ
ก้าวไปสู่เส้นทางสว่างอีกครา
ตุลาคม2543
7 กุมภาพันธ์ 2551 00:45 น.
ณ.คลองฉวาง
แววเสียงนกร้องจากพงไพร
เหมือนใครเรียกให้มาที่นี่
จากดงจากดอนมาหลายปี
จากวิถีชีวิตชาวบ้านชาวดง
เสียงนกยังก้องอยู่ในหู
เสียวหมู่สรรพสัตว์น้อยใหญ่
เสียงเป็ดเสียงไก่ที่เคยเลี้ยงไว้
เหมือนมันเรียกเราให้
หวนซบกลิ่นไอบ้านเกิด
ธันวา42
7 กุมภาพันธ์ 2551 00:32 น.
ณ.คลองฉวาง
จากมาเดินทางไกล
เดียาดายในแผ่นดิน
จากไกลจากท้องถิ่น
ดินแดนอ้อมอารี
จากมาหลายๆปี
มีความคิดถึงบ้าน
จากไกลกันแสนนาน
ตัวฉันจะกลับไป
พค.43
6 กุมภาพันธ์ 2551 03:49 น.
ณ.คลองฉวาง
เรารักกันผูกพันด้วยดวงใจ
เป็นอย่างไรไม่เปลียนแปรผัน
จะคงมั่นความรักและผูกพัน
ถึงจะนานเท่าไหรไม่เปลียนแปลง
ต่อสู้ทุกยากลำบากมาเท่าไหร
จะให้ฉันลาจากไปไม่ทำแน่
บางครั้งเหนื่อยแสนเข็ญและท้อแท้
ทุกใดๆแก้ได้ด้วยรอยยิ้มเธอ
ต้องเจอะเจอปัญหามาถาโถม
เธอช่วยปรอบประโลมให้หายได้
ฉันจะรักเพียงเธอไปจนตาย
เพราะฉันรู้ว่าใครรักฉันจริง
แด่ความรักของพ่อที่มีต่อแม่
มิย.44
หน้าส่วนตัว
791
