30 พฤศจิกายน 2551 15:22 น.
ณ.คลองฉวาง
ดอกไม้ร่วงหลนก่อนการเวลา
ใครนำพาให้เจ้าอับเฉา
โลกเอยต้องอยู่คู่ดอกไม้
สวยงามอันใดจะงามเปรียบดั่งเจ้า
เจ้าดอกไม้งดงามท่ามกลางดวงตะวัน
ที่ส่องแสงแห่งเจ้านั้นอย่างเอื้ออารีย์
ไฟร้อนเผาไหม่เจ้าดอกไม้
ให้ร่วงไป ใจร้ายสิ้นดี
ดอกไม้ต้นกล้าในเถ่าถ่าน
ย่อมขึ้นงดงามเดื่อนดาดทั่วไป
เมล็ดพันธุ์จะงอกงามใหม่
สวยงามมากมายยิ่งกว่าเดิม
หากเขาตัดดอกไม้ร่วงสู่ดิน
ดินจะโอบอุ้มเมล็ดพันธุ์เอาไว้
รอเวลางอกงามขึ้นมาใหม่
งดงาม ทั่วไป ดอกไม้แห่งความดี
30 พฤศจิกายน 2551 02:31 น.
ณ.คลองฉวาง
แม้หนทางเต็มด้วยขวากหนามจงก้าวต่อไป......ไป
ถึงแม้สิ่งใดกีดขวางตรงหน้าอย่ากลัวสู้ต่อไป.....ไป
ทำเพื่อสิ่งที่ดีงามขอให้ทำต่อไป......ไป
เดินก้าวหน้านำหน้าสู้ต่อไป......ไป
สิ่งชั่วร้ายจะพินาศสูญสิ้นหมดไป......ไป
ความเลวร้ายจะสลายหมดสิ้นหมดไป....ไป
เงาแห่งความชั่วร้ายจะเคลื่อนออกไป....ไป
ขอแค่เธอไม่ยอมแพ้และสู้ต่อไป......ไป
ทำเพื่อความดีจงทำต่อไป............ไป
ทำเพื่อไทยด้วยใจจงทำต่อไป.....ไป
ไทยก้าวหน้าหากคนก้าวหน้าจงก้าวออกไป....ไป
พลังศีลธรรมนั้นดีงามจงเชื่อและก้าวออกไป...ไป
ความเสียสละนั้นดีงามจงเชื่อและก้าวออกไป...ไป
แผ่นดินของเราใช่ของใครจงเชื่อและก้าวออกไป..ไป
ความจริงยอมคือจริงจงเชื่อและก้าวต่อไป.....ไป
ธรรมะชนะอธรรมจงเชื่อและก้าวต่อไป....ไป
บ้านเมืองจะดีต้องให้คนดีปกครอง คำพ่อ จงเชื่อและสู้ต่อไป.....ไป
(แด่นกประชาธิปไตยผู้แบกคุณธรรม)
28 พฤศจิกายน 2551 19:19 น.
ณ.คลองฉวาง
หลายคนล้มลงทรุดกาย
นอนตายสิ้นลมหายใจ
ภาพการละทิ้งร่างไป
เห็นได้เหมือนความคุ้นเคย
ช่วงชิงแก่งแย่งแข่งขัน
ไล่ฆ่าไล่ฟันจนสูญสิ้น
เกลื่อนกลาดไปทั่วแผ่นดิน
ทรนินเต็มด้วยกลิ่นความตาย
ระรินหอมกลิ่นดอกโศก
ดั่งโลกใกล้สิ้นสลาย
ผู้คนต่างพาล้มตาย
เห็นได้ทั่วทั้งแผ่นดิน
ระเนระนาดกลาดเกลื่อน
ลืมเลือนไมตรีที่มีให้
เพียงตนไม่คิดถึงใคร
ภาพของความตายจึงคุ้นเคย
28 พฤศจิกายน 2551 10:27 น.
ณ.คลองฉวาง
ทักทอความเป็นห่วงรักนี้มาให้
จากใจชายคนนี้ทีมีความหวง
ทั้งหัวใจมอบให้ไปทั้งดวง
อยากให้เธอคอยห่วงช่วยดูแล
28 พฤศจิกายน 2551 02:20 น.
ณ.คลองฉวาง
จึงรู้ชะตา บ้าคลั่ง มันนั่งหัวเราะเราอยู่
มันยิ้มเย้ยเยาะหัวเราะขำ ระยำชะตากรรมใครสร้าง
ณ.เวลานั้นฉันยังเพ้อฝัน คิดสรรค์คิดสร้างหลายอย่าง
เหมื่อนโง่เหมือนบ้าไม่รู้ทาง แรมร้างจากสายตาระอาใจ
ณ.เวลาหนึ่งจึงรู้เขาใจ ใครคิดอย่างไรช่างเขา
ใครยิ้มใครเยาะหัวเราะเรา อาจโงอาจง้าวกว่าเรานั้น
บางเวลาก็ยังรู้ว่า ความคิดนั้นหนาช่างเขลา
บางคนเขาคิดดีกว่าเรา ยังโงยังง้าวเขลาเกิน
คิดแต่ว่ากูนั้นเก่ง ร่องสมองมีไฟแรงพุ่งพลวด
โงเง่าเรายังจะโอ้อวด เราหยุดสำรวจตัวเอง
หน้าส่วนตัว
739
