5 พฤษภาคม 2551 03:12 น.
ณ.คลองฉวาง
มองเธอทุกวันฉันมองเธอทุกวัน
อยากจะบอกว่าชอบเธอนั้นแต่ฉันไม่กล้า
อยากกระโดดเตะตัวเองทุกเวลา
ตัวฉันนั้นหนาไม่ได้เรื่องเลย
ความในใจ2
ถักทอความห่วงรักนี้มาให้
จากใจชายคนนี้ที่มีความหวง
ทั้งดวงใจมอบให้ไปทั้งดวง
อยากให้เธอช่วยห่วงคอยดูแล
เธอ
เธอเปรียบเหมือนสายหมอก แผ่วเบา
ชโลมหัวใจเรา ชุ่มชื่น
ก่อนเคยอ้างว้าง เอกา สิ้นแล
กลับกลายมีเธอนั้น อยู่ข้างเคียงกาย
จากกัน
จากกันจากไกล ลับตา
จากมาจนไกล จากกัน
จากนานแสนไกล มิลืม สิ้นเลย
จากกันสุดแสนไกล คงไม่ลืมเลือน
วันวาน
วันวานหวานซึ่ง แผ่ซาน
วับวาวจะปาน ดารา
ทุกอย่างหายวับ ลับตา
เหลือเพียงความ อ้างว้าง อาดูลย์
คนที่จากไป
น้ำตาไหลพรากจากสองแก้ม
จันแจ่มกลับมืดไปในตาเขา
โดดเดียวอ้างว้างเหมือนคนไม่มีเงา
สุดเหงาเมือเธอจากเขาไป
ความตายพรากเธอจากตัวเขา
ปวดร้าวด้วยคนที่รักจากไป
ตอนนี้เขาแทบไม่มีใคร
ปล่อยตัวซังกะตายไปวันๆ
5 พฤษภาคม 2551 02:33 น.
ณ.คลองฉวาง
คน บางคนชะตากรรมกำหนดไว้
ยาก เท่าไหร่จะหลุดไปจากสิ่งนั้น
จนนานเท่าไหร่จะถึงวันแห่งความฝัน
ทนอีกกีวันที่ผันผ่านได้ลืมตา
สู้ กระเสือกกระสนดิ้นรนกับชีวา
ดิ้นรนดั่งปลาในสายน้ำที่เหือดแห้ง
หวังหวังฝนหลังไหลพอได้มีแรง
เพื่อสายนำเหือดแห้งได้รินไหล
ลืม ความเหนื่อยล้าเมื่อคิดถึงวันสดใส
ตาสองประกายด้วยความหวัง
อ้าปาก ร้องตะโกนก้องเมื่อถึงวันนั้น
ได้ดังฝันผันผ่านทุกยากลำบากกาย
28 เมษายน 2551 11:45 น.
ณ.คลองฉวาง
ต้องการอะไรต้องได้มา
เกิดจาก กิเลส ตัณหาของจิตใจ
ไขว่คว้าแย่งชิงกันเข้าไป
ตาย อาจต้องต้องตายใครขวางทางกัน
เลวทรามชั่วช้าเกิดจากไหน
เกิดจากจิตใจ ดังไฟที่แผดเผา
ริษยาราคะ คลุมไม่อาจจะบรรเทา
โลภะ กิเลสเข้ามาปกคลุม
มืดมิดชีวิต สิ้นคุณธรรม
เลว ทรามเกิดจากตัณหา
ราคะ โลภะล้อมดังตรงขังตลอดมา
คอยมัดให้ติดบ่วงตรา ของความเลว
27 เมษายน 2551 14:23 น.
ณ.คลองฉวาง
ฉันวาดฝันสวยงามไว้มากมาย
ฝันถึงจุดหมายของชีวิตไว้หลายอย่าง
แต่ความฝันของฉันต้องพล่าพลาง
และจืดจางไปตามห่วงแห่งกาล
เมื่อคิดหยิบความฝันนั้นอีกครั้ง
วิถีทางของเวลาพาให้สาย
ช่วงชีวิตช่วงวัยที่พ้นไป
มิอาจสร้างจุดหมายให้สมบูรณ์
26 เมษายน 2551 14:43 น.
ณ.คลองฉวาง
และแล้วการก้าวย่างทางเดิน
เผชิญไปตามกระแสวันเวลา
หลายคนเปลียนผันตามสังคมนำพา
อำนาจวาสนาเงินตราเหนือกว่าใจ
วัตถุนิยมปรุงแต่งแต้มสี
เทคโนโลยี พิฆาตเข่นฆ่า
สิ่งอำนวยต่างๆนำเอามา
คุณค่าวัดกันที่ใด
กลับไปย้อนหลังทางเก่า
ตัวเรานั้นอยู่ที่ใด
อยู่ในสังคมวุ่นวาย
ผู้คนมากมายเห็นแก่ตน
ฉันเคยเป็นคนๆหนึ่ง
ซึ่งเคยพาตัวตามกระแส
วัตถุนิยมมากมายตามแต่
สังคมเปลี่ยนแปรหามา
ไม่หลุดพ้นจากวังวน
ตัวตนชนะไม่ได้
สีสันลวงหลอกมากมาย
ให้เราตามไปอย่างเขา
แล้วเราก็พลันคิดได้
คุณค่าที่ใจสำคัญกว่า
มั่งมีหรือจนใช่คุณค่า
อำนาจวาสนาก็ไม่
ทางท้าวที่เราก้าวเดิน
ดำเนินตามวันเวลา
พาชีวีและจิตใจมา
นำพาชีวาตามกระแส
วันนี้ฉันย้อนทางเก่า
รกร้างว่างเปล่าเงียบเหงา
หลายคนเยาะเย้ยขบขันหยามหยันเรา
นั้นไงเขาคนทางเดิม
เมื่อฉันเดินทางสายเก่า
ตัวเราพบเพื่อนอยู่บ้าง
หลายคนทดท้ออ้างว้าง
คิดจะเปลียนทางมากมี
เดินทางบนเส้นทางสายเก่า
เดินด้วยใจเราใช่กระแส
เดินไปตามทางใช่สังคมเปลียนแปร
คุณค่าที่แท้คือจิตใจ
หน้าส่วนตัว
599
