21 มกราคม 2552 19:58 น.
ณ.คลองฉวาง
เจ้าเพื่อนเอยเจ้าปลากระดี่
ลาโลกวันนี้ด้วยทุกโรคภัย
ก่อนเคยแหวกว่ายในน้ำสุขใจ
ในลำธารน้ำใสหัวไร่ปลายนา
นาเอยวันนี้มันเปลี่ยนแปลงไป
เขาใช้สารเคมีมากมายนานา
ฝนตกน้ำไหลชะพามา
พวกปลาอย่างข้าทนไม่ไหว
ปลาหมอ ปลาดุก ปลากระดี่
หายไปทุกทีวันนี้หากทำเช่นเคย
ก่อนอยู่พึ่งพาวันนี้ละเลย
คนเอยวันหน้าไม่เหลือปลา
ปลาเอยอมทุกอมโรคอมภัย
คนกินเข้าไปความตายมาเยือนตรงหน้า
ใส่สารเคมีให้ตัวปลา
คนมาจับปลาเอาไปกิน
คลองคูวันนี้มันเปลียนไป
ในน้ำเต็มไปด้วยสารเคมี
พันธุ์ปลาจากตายลงไปทุกที
เผ่าพันธุ์ข้านี้ใกล้แทบสิ้นใจ
ปลากัด แต่ง
ปลาช่อนให้แนวคิด
กุ้ง ปู หอย สังเกตุการ
เขียนที่ คลองคู หัวไร่ปลายนา
21 มกราคม 2552 14:31 น.
ณ.คลองฉวาง
หลบอยู่ที่หนึ่งในซอกมุมหนึ่ง
ไม่เคยมุ่งหวังหรือเรียกร้องอะไร
ไม่รู้ว่าใครโกรธเกลียดกันไม่รับฟัง
อยู่คนเดียวไม่เอาทุกใครมาใส่หัว
ใครจะเห็นไม่เห็นใครเรื่องของเขา
ใครจะเห็นไม่เห็นเราชั่งเขาไป
ฉันรู้เพียงแต่ฉันเกลียดความวุ่นวาย
บางครั้งไม่รับรู้อะไรมันก็ดี
ไม่อยากรับฟังความรู้สึกของใคร
ไม่อยากรับฟังปัญหาที่ไม่ได้สร้างมา
ทำไมต้องรับรู้รับฟังอยู่เรื่อยมา
ทั้งที่เอือมระอา สุดจะทน
บางครั้งไม่อยากปรับตัวเข้าหาใคร
ไม่อยากเกรงใจเรื่องโง่ๆ
ไม่อยากเห็นในบางอย่างที่ไม่อยากเห็น
ไม่อยากรับฟังในสิ่งที่ไม่อยากฟัง
บางครั้งความสนุกสนานทำให้ฉันรู้สึกวุ่นวาย
และบางครั้งความวุนวายทำให้รู้สึกถึงความเงียบ
บางครั้งความเงียบทำให้ฉันมีความสุข
แต่บางครั้งความเงียบทำให้ฉันหวาดกลัว
บางครั้งอยู่คนเดียวทำให้ฉันรู้สึกถึงอิสระ
หลายครั้งเหมือนอยู่ที่กักขัง
บางครั้งรู้สึกเบื่อและวุ่นวาย
ไม่รู้ว่าในใต้สำนึกมันต้องการอะไร แน่
20 มกราคม 2552 23:39 น.
ณ.คลองฉวาง
สายลมหนาวพัดโชยผ่านมา
เป็นเวลาที่ชีวิตได้ข้ามผ่าน
มีเรื่องราวมีประสบการณ์
มีความฝันที่ไม่เป็นความจริง
รู้ชีวิต เข้าใจชีวิต
รู้ความคิดรู้ความต้องการ
ในวันผ่านผ่านมาแสนนาน
ตัวเราเดินทางกลางทางชีวิต
แต่ยังมีหนทางให้เราต้องเดินต่อ
พบคนมากมายให้ได้เรียนรู้
อยู่กับความจริงให้เท่ากับความฝัน
และทำความฝันให้เป็นความจริง
ทุกสิ่งยังคงเปลี่ยนแปลง
เรายังคงต้องก้าวต่อไป
ส่วนที่เหลือของเส้นทางนั้น
จะยาวไกลสักแค่ไหน
เมื่อถึงวันนั้นฉันต้องภูมิใจว่า
ได้เกิดมาในชีวิตนี้
ได้ทำดีที่สุดแล้ว
เท่าที่คนหนึ่งคนจะทำได้
20 มกราคม 2552 23:15 น.
ณ.คลองฉวาง
ในคืนเดือนหงายสายลมโรยริน
มุ่งหน้าจากถิ่นเข้าไปเมืองใหญ่
หาความสำราญให้ชื่นหัวใจ
ลืมทุกทิ้งไปในคืนเปล่าเปลือง
เปลื้องทุกเรื่องงานแสนเหนื่อยวันนี้
มุ่งหน้าไปที่แสงไฟหลากหลาย
ทำงานทั้งเดือนซื้อสุขเข้าไว้
เงินทองหดหายในคืนเปล่าเปลือง
หญิงงามคนนั้นที่ใต้แสงไฟ
ฉันอยากจะได้พบเธอในคืนนี้
ในคืนคนเหงารุมเร้าทวี
นางฟ้าคืนนี้ ในคืนเปล่าเปลือง
เหล้ายาสุรา กับแกล้มอาหาร
กิเลสความต้องการไม่ต้องหยุดยั้ง
ผ่อนส่งความตายให้ใกล้เข้ามา
เร่งวันเวลา ในคืนเปล่าเปลือง
16 มกราคม 2552 03:19 น.
ณ.คลองฉวาง
ใครเอ่ยคำนั้นหนึ่งคำๆที่เธอต้องตาย
หนึ่งคำๆ ที่ทำให้ใจเธอสลาย
หัวใจแตกร้าวความหวังพังทลาย
จิตใจของเธอสูญสิ้นจากหาย
อยากรู้ความจริงความที่โหดร้าย
ผู้ใดๆที่เอ่ยคำนั้น
หัวใจบอบบางของสาวน้อยคนนั้น
เธอวาดภาพฝันงดงามล้ำค่า
หัวใจของเธอสดใสทุกเวลา
ในแววดวงตาของเธอมีความรัก
ความรักที่เธอนั้นให้กับเขา
ตัวเธอนั้นเล่าให้ไปทั้งใจ
วาดฝันสวยงามไปจนสุดไกล
คำพูดเขาให้ใจเธอชื้นบาน
จะมีหนึ่งรักหนึ่งใจภักดี
มอบใจกายนี้ให้เพียงแค่เขา
ตลอดชีวิตของเธอนั้นเล่า
จะมีแต่เขา แค่เพียงรักเดียว
รักเขาๆรักจนหมดใจ
รักไปๆรักจนลุ่มหลง
ในภาพฝันเธอมีเขาเคียงข้างกาย
ตราบลมหายใจสุดท้ายชีวิต
และแล้วถึงวันใจเธอสลาย
ภาพฝันหวังไว้ทลายฉับพลัน
คำพูดหนึ่งคำต้องทำเธอนั้น
ละทิ้งวิญญาน ไปจากร่างกาย
คำพูดหนึ่งคำนั้นที่ฆ่าเธอ
หนึ่งคำที่เธอนั้นรับมันไม่ได้
หัวใจบอบบางนั้นอ่อนเกินไป
เธอจึงจากไป เพราะคำๆนั้น
หน้าส่วนตัว
730
