26 ธันวาคม 2552 20:43 น.
ฐปนวุธ
เก็บดาวจากฟ้าเอามาฝาก
ไม่เกี่ยง แม้ยาก สักเท่าไหน
ก้อนเมฆ ขาวนั้น คือบันได
ฉันใช้ มือสลัก อักษรจาร
เขียนคำ สามคำ ไม่ล้ำเลิศ
ก่อเกิด จากใจ ใช่น้ำหวาน
ดื่มด่ำ ผ่านตา ปราการ
ซึมผ่าน หัวใจ ไปนิรันดร์
เก็บดาว ดวงใหญ่ ใส่กล่อง
เป็นของ ขวัญให้ จากใจฉัน
ปีนี้ ปีหน้า หรือปีนั้น
มีฉัน มีเธอ เสมอไป
ขอมอบกลอนบทนี้ให้แด่คนผู้มีรักครับ
11 ธันวาคม 2552 08:58 น.
ฐปนวุธ
กาละแห่งคะนึง
๑ ใบไม้ปลิดขั้วพลิ้วปลิวไหวว่อน
สื่อสะท้อนความบางที่เบาไหว
หากชีพหนี่งไร้หลักพักพิงใด
ก็คล้ายใบไม้พลิ้วปลิวตามลม
๒ ณพุ่มพฤกษ์วสันต์พรูดูเขียวสด
ชุ่มฉ่ำรดใบบางอย่างเหมาะสม
ลำเลียงแร่จากดินถิ่นอุดม
คอยประคบประหงมใบไม้เยาว์
๓ ได้แสงแดดอย่างเหมาะสังเคราะห์แสง
เสริมก้านแกร่งเร่งขยายผิวใบเก่า
จนวันผ่านเอิบอิ่มยิ่งพริ้มเพรา
สีเขียวเคล้าประกายเข้มโตเต็มใบ
๔ แล้วสัจจะนิรันดร์ก็พลันเผย
ใบไม้เอย...เขียวเด่นเป็นเหลืองไหม้
เคยทะนงสูงล้ำค้ำฟ้าไกล
ก็ปลิดใบลอยคว่ำต่ำสุดดิน
๕ นี่หละหนอ...ชีวิต...พินิจเถิด
การก่อเกิดผันแปรแค่ดับสิ้น
เพียงรู้ทุกข์รู้ธรรมนำชีวิน
ก็รู้สิ้นรู้ชัด...อนัตตา
1 ธันวาคม 2552 13:32 น.
ฐปนวุธ
เหมือนมุ่นเมฆบางบางลอยคว้างฟ้า
ว่อนทิวาไหววุ่นกลางอุ่นแสง
เหมือนน้ำค้างละเลียดหล้าเมฆาแปลง
ประโลมแหล่งบุปผานานาพันธุ์
เหมือนสายลมหอบดินหอมกลิ่นหญ้า
กระซิบฟ้าด้วยรักของนักฝัน
เหมือนพายุฝนชื่นลงครืนครัน
ชุ่มดินอันอ่อนล้ากลับมาดี
เหมือน "ความรัก" ลึกซึ้งเพียงหนึ่งให้
ฤดูกาลหัวใจ....ให้เปลี่ยนสี...
รอสายลมแสงอุ่นหมุนอีกที
ต้นรักนี้คงเติบตนพ้นตาเอย...
หน้าส่วนตัว
1405
