29 ตุลาคม 2551 16:57 น.
ฐปนวุธ
ใครไหมเอ่ยเคยนิยามแก่ความรัก
ใครที่เคยรู้จักบอกสักหน
ในความซึ้งความสุขคนทุกคน
มีไหมสักคนไม่เคยรัก...
เธอก็เป็นเพียงคนธรรมดา
ไม่ได้มีคุณค่า... แค่รู้จัก
ผ่านมาผ่านไปก็ทายทัก
แปลกนัก ทำไมไม่ลืมเลือน
นอนข้างเคียงกันเมื่อวันก่อน
ก็นอนข้างข้างก็อย่างเพื่อน
บางวันหายไปใจก็เตือน
อยู่ใกล้ก็เหมือนไม่คุ้นเคย
หมอนข้างตรงกลางวางเอาไว้
กั้นตัว...กั้นหัวใจ...ได้ไหมเอ่ย
กลัวกลัว กล้ากล้า ไอ้บ๊าเอ๊ย
ต้องเฉย กลบเกลื่อน เหมือนเคยทำ
เพียงแค่อยากจะหยุดใจไม่รู้สึก
ซ่อนไว้สุดลึก...กลัวถลำ
เป็นเพื่อน เท่านี้ที่ต้องย้ำ
เก็บงำ ความฝัน กันต่อไป...
อยากให้รู้ไว้ใต้หมอนอุ่น
เก็บความละมุน ละไมใส
อีกฝากขอบหมอนซ่อนหัวใจ
ที่จะมี เพื่อใคร ไม่กี่คน...
13 ตุลาคม 2551 17:51 น.
ฐปนวุธ
สายฝนพรำฉ่ำชุ่มพฤกษ์พุ่มไหว
ทิวแมกไม้เอนโอนโยนจังหวะ
ผิวน้ำเพื่อมเลื่อยสายไหลระยะ
สายน้ำชะความสิ้นหวังหมดทั้งมวล
เจ้าพระยาเอ๋ยเจ้าพระยา
เอื้ออกโอบหล้าฟ้ากำสรวล
มนุษย์น้อยมีฝันอันรัญจวน
แลล้วนสันติผลิบาน
วันนี้เลือดล้างธรณินทร์
แผ่นดินเดือดระอุ ปะทุพล่าน
ดอกพิรุณเลือดฝันอันตระการ
ห่อหุ้มดวงมานแห่งมวลชน
แผ่นดินร่ำไห้
เลือดไทยไหลหลั่งดังฝน
วันนี้ของวันหน้า...สาธุชน
จะย้ำเตือนตน...ประวัติการณ์
เวลาที่ซ้ำรอย
ต่อสู้ มิถอย เป็นคำขาน
พลีเลือดสั่งสมอุดมการณ์
ให้ลูกให้หลาน...ให้บ้านเมือง
หน้าส่วนตัว
812
