6 พฤษภาคม 2555 10:17 น.
ฐปนวุธ
โอ้เปลวเเดดเเผดเริงดังเพลิงลุก
ร้อนไปทุกพื้นที่มีทุกข์เข็ญ
นานำ้เเห้งข้าวไหม้ตายทั้งเป็น
คนลำเค่็ญรวดร้าวคือชาวนา
ร้อนทั้้งเมืองเคืองขุ่นเป็นทุนเร้า
เชื้อไฟเผาติดชะนวนชวนเข่นฆ่า
เพราะต่างค่ายสังกัดต่างศรัทธา
พี่น้องมารบกันจนบรรลัย
6 ตุลาคม 2553 11:00 น.
ฐปนวุธ
จะเขียนไปเช่นนี้มิมีหยุด
ไม่ว่าสุดหรือจะสิ้นดินฟ้าไหน
ปลายปากการ่างสายจากปลายใจ
วาดรอยไว้เป็นอารมณ์และคมคำ
ล่องเรือแพไร้หลักปักชีวิต
บ่ายสู่ทิศทางไหนไม่ขื่นขำ
ไร้หางเสือรักส่งลงลอยลำ
มีแต่น้ำตาหมองนองต้นเรือ
หัวใจเต้นตรงนี้อยู่สี่ห้อง
เธอก็จองจับไว้ไม่มีเหลือ
ทิ้งร่างผอมตรอมช้ำนำตาเจือ
จึงอยุ่เพื่อรอเฝ้าเจ้าของใจ
ค่ำนภาครึ้มหมองแล้วท้องฟ้า
โรยดารากรีดถี่รังสีใส
ค่ำฟ้าผ่องท้องน้ำแต่ค่ำใน
ยังหมองไหม้มืดมิดอนิจจา
จะลอยลำรอรักอยู่ปลักนี้
ใต้ฟ้าที่สดใสไร้เดียงสา
แผ่วลำนำเศร้าสร้อยแล้วลอยลา
คนหาปลา...อมโศกจงโชคดี
29 กันยายน 2553 09:38 น.
ฐปนวุธ
เราจะเป็นเช่นไรเมื่อไร้รัก
คงหน่วงหนักหน่วงจิตชีวิตเอ๋ย
วังเวงแว่วความช้ำผ่านรำเพย
ลมเจ้าเชยความหมองผ่าวสองตา
รู้ทั้งรู้แต่จิตยังคิดค้าน
เพราะรสหวานน้ำคำยังล้ำค่า
ทั้งโศกซึ้งทึ้งรุมสุมอุรา
เหนื่อยจริงหนา...ความรักอยากพักใจ
แต่ยิ่งซ่อนทุกสิ่งเพื่อวิ่งหนี
รักยังรี่...เหมือนรู้เราอยู่ไหน
เหมือนอยากเห็นวงหน้าทุกคราไป
แจ่มอยู่ในจิตฝัน...ทุกวันคืน
จึงไม่อยากเผลอใจอยู่ใกล้ชิด
กลัวชีวิตสั้นสั้นจะพลันตื่น
หากมีรักถักสร้างอย่างยั่งยืน
จะไม่สน...ใครอื่นบนผืนดิน
14 สิงหาคม 2553 14:39 น.
ฐปนวุธ
โลกยังมีความสดใสให้ชวนชื่น
มีกลางคืนและกลางวันคอยผันเปลี่ยน
มีเรื่องราวมากมายในห้องเรียน
ให้เราเพียรติดตามความเป็นไป
มีผีเสื้อล้อดอกไม้ชายทุ่งกว้าง
รุ้งสีจางทอดโค้งโยงฟ้าใส
มีปูปลาเวียนว่ายขึ้นหายใจ
มีลมไล้แดดบางอย่างแผ่วเบา
แมกไม้แผ่ใบพ้นบังต้นหญ้า
กรองแดดจ้าเป็นแสงอ่อนมิร้อนเผา
สรรพสิ่งพึ่งพากันทุกข์บรรเทา
สืบพงศ์เผ่าต่อไปไม่สูญพันธ์
มองสังคมมนุษย์หยุดพินิจ
ดูแผกผิดธรรมชาติยิ่งหวาดหวั่น
สัตว์โลกอยู่ร่วมฟ้าพึ่งพากัน
มนุษย์พลันปิดฟ้าฆ่าทำลาย
เราเริ่มห่างไปทุกทีวิถีโลก
ชีพวิโยควันนี้ใช่ที่หมาย
หยุดยื่นมือเค้นขย้ำก่อความตาย
ก่อนจะสายเกินแก้แพ้ภัยตัว
11 สิงหาคม 2553 19:58 น.
ฐปนวุธ
การเดินทางของชีวินไม่สิ้นสุด
จะเร่งรุดหรือเชื่องช้า...ค่าไม่ต่าง
ถูกกำหนดจุดหมายร่วมปลายทาง
เริ่มต้นย่างต่างกันฟันฝ่าไป
มีดอกไม้มีขวากหนามและความมืด
ทางยาวยืดก็แสดงแสงสีใส
มีรอยยิ้มมีความหมองเข้าครองใจ
มีแสงไฟส่องทางเป็นบางที
มีความรักความชังบังตาบ้าง
มีความต่างคุณค่าต่างหน้าที่
มีจนหมดใจให้เหมือนไม่มี
คือโลกที่ว้าวุ่นหมุนวนเวียน
ร้อยเรื่องราวร้อยอย่างแตกต่างสิ้น
ทางชีวินต่างกระแสหมุนแปรเปลี่ยน
คล้ายเราแต่งเรื่องยาวเล่าบทเรียน
ลงนั่งเทียนอุปโลก...โลกมายา
ทางข้างหน้าอยู่ตรงนั้นไม่ผันทิศ
เพียงชีวิตจะยังผัน ทุ่มฝันหา
จะต่อสู้เพื่ออะไรในชีวา...
เมื่อข้างหน้าขาดลง...ตรงขาดใจ
หน้าส่วนตัว
1640
