12 พฤษภาคม 2548 23:49 น.
ซ่อนศิลป์
มวลแมกไม้พฤกษานานาพรรณ
มีหมื่นพันพรักพร้อมทั้งหอมหวล
ระรื่นล้วนรวยกลิ่นถิ่นรัญจวน
ทั้งเชิญชวนสายตามิวางมอง
พลันตะลึงตรึงตรองพ้องใจนัก
ใช่ดอกรัก กระดังงาหรือเอื้องหลวง
คือดอกแก้วกรุ่นหอมสุดเย้ายวน
ทั้งขาวนวลสะอาดตาน่าจับจอง
เมื่อพิศมองถึงลำต้นอันยืนหยัด
ไม่อ่อนดัดตั้งตรงลงหลักฐาน
ใช่ใหญ่โตปกฟ้าสุธาธาร
แต่ทนทานนานอยู่ดุจชั่วคน
แม้ไร้ผลออกลูกได้คลายหิว
แต่มีทิวร่มไม้ให้อาศัย
ไว้พักพิงอิงผ่อนยามอ่อนใจ
ด้วยกลิ่นไอหอมหวลล้วนชวนเพลิน
หยุดดำเนินเดินทางกลางแมกไม้
ไม่โยกย้ายหายหนีไปไหนไหน
ขอพักลงตรงกลางหว่างพงไพร
ร่มแก้วใบสุมทุมไว้คลุมกาย
ป่านฉะนี้เธอนั้นจะอยู่ไหน
คงจากไกลลาแล้วเจ้าแก้วเอ๋ย
กลิ่นดอกแก้วกรุ่นมาเหมือนดังเคย
ลมรำเพยเอ่ยลาน้ำตาคลอ
11 พฤษภาคม 2548 08:55 น.
ซ่อนศิลป์
คืนวันอันผันผ่านนานเกินรอ
เจ็บจนพอขอย้ำคำอันซ้ำเสริม
ต้องร้าวรวดปวดใจด้วยช้ำที่ต่อเติม
ยามคนเดิมมาเหินห่างจางเจือไป
ถึงทุกข์ทนขื่นขมยังเชิญเชื้อ
ดุจช้ำเกื้อก่อสุขทุกข์ทับถม
เสพทุกข์จนพบสุขปนระทม
ช้ำตรอมตรมจนชินชาพาสุขใจ
หากเดือนใดไร้ทุกข์หนักจากรักร้าว
หรือวันใดยามตื่นเช้าไร้ขื่นขม
ทั้งยามใดขาดหมองเศร้าและตรอมตรม
ไร้ระทมจากจอมขวัญพลันเศร้าใจ
วอนแก้วตาครานี้ขอความปราณี
โปรดย่ำยีตีตอกลงตรงใจข้า
ด้วยคำรักอันชอกช้ำคร่ำครวญมา
ช่วยให้ข้าได้เสพสุขจากทุกข์เอย
6 พฤษภาคม 2548 10:17 น.
ซ่อนศิลป์
คืนนี้หนูฝันร้ายเหรอคนดี
พี่ยังนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน
ฝันถึงเรื่องก่อนเก่าที่ผ่านไป
ที่เคยเศร้าเสียใจเมื่อก่อนมา
ทุกเรื่องราวที่ผ่านมาถึงวันนี้
เรื่องร้ายดีเคยผ่านมามากแค่ไหน
อยากให้รู้พี่ไม่เคยคิดสนใจ
จะอย่างไรพี่รักหนูมากเท่าเดิม
ตลอดเวลาจากนี้เป็นต้นไป
โปรดจำไว้ที่พร่ำบอกจากใจนั้น
จะสรรสร้างวันเวลาที่มีกัน
ดัวยความฝันที่แสนดีทุกคืนไป
พี่อยากขอโอกาสหนูได้ไหม
เพราะทั้งใจพี่ให้หนูอยู่อย่างนี้
จะพยายามดูแลหนูอย่างดี
สัญญานี้พี่ให้หนูตลอดไป
รักหนูน้า..
4 พฤษภาคม 2548 10:39 น.
ซ่อนศิลป์
ท้องฟ้าของสองเราที่แสนไกล
เกินที่ใครจะท่องไปได้ทั่วถึง
เฝ้ามองหาเธอไปใจคะนึง
หลับฝันถึงวันเวลาอันแสนดี
อยากจะเก็บท้องฟ้าที่ตรงนี้
ให้คนดีของฉันในวันหน้า
หากวันใดเธอและฉันมีเวลา
ได้ลืมตาพาฝันไกลไปด้วยกัน
จากวันนั้นถึงวันนี้ฉันยังฝัน
ว่าเธอนั้นคงสักวันมองกันบ้าง
แต่ตอนนี้รับรู้แล้วไม่มีทาง
เธอเมินหมางห่างแสนไกลไม่มีวัน
ในทุกวันจากวันนี้ต่อไปนั้น
ตัวฉันฝันมองแต่ฟ้ายามราตรี
จากวันนั้นที่ผ่านมาถึงวันนี้
ฟ้าที่มีพลันมืดลงคงสิ้นใจ
24 เมษายน 2548 05:27 น.
ซ่อนศิลป์
มอง ทุกสิ่งล้วนเกิดจากการมอง
เลยลองคิดไปกันใหญ่ ว่าสนใจ
ไม่มองดูสิ่งข้างใน ของจิตใจ
เชื่อในรูปลักษณ์นั้น มันเป็นไป
ลอง ลองเปลี่ยนมุมมองนี้นใหม่
เปลี่ยนแปลงหัวใจใหม่ ให้มีรัก
หลังจากได้ผ่อนพักรักใน ใจเสียบ้าง
ปล่อยรักให้จืดจางบางลง ปลงเสียที
มอง ความทุกข์ตามมาหลังจากได้มอง
พยายามทดลองหยุดเพ้อ มองเธอ
พยายามเสนอสิ่งใหม่ใหม่ ให้ใจชื้น
บอกตัวเองว่ารักไม่ยั่งยืน หยุดฝืนใจ
ลอง หลังจากลองถอนรักเนิ่นนานผ่านไป
รู้ตัวว่าหัวใจหมดทางไป ในความรัก
ไม่เคยหยุดพักคิดรักเธอ เสมอมา
หลับตาไม่มองยังเห็นเวลา เธอยิ้มมา
ตอนแรกเกิดจากดวงตา ตอนนี้เกิดจากเวลา
ที่สร้างสมปัญหา พาให้ปวดหัวใจ ตลอดไป..
หน้าส่วนตัว
1285
