หากใจถึงใจ......ในโลกนี้ คงมีแต่ความสุข

ซาวแดนดุด

ในโลกนี้ มีมากมายมหาศาล ที่มีมนุษย์ที่อยู่ในลู่วิ่งแข่ง........อะไร???
เปลือกยังไงละ.......แล้วเปลือกคืออะไร??????

รูปร่าง หน้าตา ต้องหล่อกว่า สวยกว่า.....
แต่งตัวได้ดูดีกว่า แพงกว่า ดูสวยสง่ากว่า....
ขับรถใหม่กว่า แพงกว่า เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งดีกว่า....
หน้าที่การงานดีกว่า เงินเดือนสูงกว่า.....
เป็นเจ้าของธุรกิจที่ใหญ่กว่า รวยกว่า.....
เป็นที่ยอมรับในสังคมมากกว่า....
มีครอบครัวที่ประสบความสำเร็จมากกว่า....
อื่นๆอีกมากมายในเปลือกที่แสนสลับซับซ้อนในโลกแห่งวัตถุ....ไม่มีวันพอเพียง

คิดว่าสักวัน.....ฉันจะไปถึงเป้าหมายที่ตั้งไว้......
ในเปลือกที่ดูดีกว่า....เท่านั้นเอง

ครั้งแล้วครั้งเล่า ที่คาดหวังในคนที่อยู่รอบข้าง......
ก็ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า.....เพราะการแข่งเปลือก ที่ไปไม่ถึงจิตใจคน..
รวมถึงตัวเราเอง....

หากเราทิ้งเปลือกของเรา...ไม่เข้าแข่งขันอีกต่อไป
หยุดดูผู้คน...จะเห็นว่า มันช่างน่าเหนื่อยหน่ายเหลือเกิน...เมื่อไหร่จะหยุดพัก
เมื่อไหร่จะหยุดทุกข์กับความผิดหวัง.....

เพียงทำตามหน้าที่ด้วยความไม่คาดหวังในการปรุงแต่งเปลือกของตนเองอีกต่อไป...
ทำเพื่อให้คนอื่นมีความสุข พ้นทุกข์ ตามกำลังเท่าเราทำได้ดีที่สุด โดยไม่ทำให้ตนเองเดือดร้อน...
จะไม่ต้องผิดหวัง....ไม่ต้องทุกข์อีกต่อไป

มองคนทุกคนให้ลึกซึ้งขึ้น...
มองหาความดีในทุกๆคน....มองจากใจของเรา
เห็นว่าทุกคนมีเปลือกที่ต้องแข่งกัน...ฉันเข้าใจแล้ว
ทุกคนมีกิเลส มีความบกพร่องเป็นธรรมดามนุษย์...
รวมทั้งตัวเราด้วย......

อย่าโกรธเขาเลย..
อย่าเกลียดเขาเลย..
เข้าใจเขาเถิด...
เมตตาเขาเถิด...
เขายังต้องเป็นทุกข์อยู่...ไม่ว่าจะรวยขนาดไหนก็ตาม
เขายังคงโดดเดี่ยวอ้างว้าง ไม่มีใครเข้าใจ เพราะเขาไม่เคยหยุดแข่งขัน...
เป็นเช่นนั้น....
จวบจนวันที่ต้องจากโลกนี้ไป............................

เมื่อเริ่มมองคนอื่นด้วยหัวใจ......ให้ใจ...ไม่คาดหวัง
เราจะได้หัวใจเช่นกัน....
แล้วโลกนี้จะงดงาม น่าอยู่...
เพราะเราจะมีเพื่อนที่ให้ใจเราเช่นกัน...

หากใจถึงใจ.....ในโลกนี้ คงมีแต่ความสุข