21 กรกฎาคม 2548 14:05 น.
ซาตานซ่อนตน
รวิเรืองรองจะส่องทาง
จันทร์กระจ่างราตรีจะงามงด
ประชาธิปไตยจะปรากฎ
ล้างความอัปยศให้สูญสิ้น
เสรีภาพของมวลชน
จะอยู่จนจวบแดดิ้น
เลือดเราที่เขาสูบกิน
จะหลั่งรินทั่วดินแดน
มีหรือผู้อิ่มท้อง
จะมองลอดผ่านเลนส์แว่น
ชาวนานับแสนแสน
ต้องยากแค้นสักปานใด
มีแต่จะเหยียบย้ำ
อีกกระหน่ำซ้ำผลักไส
ประณามว่าจัญไร
ไปไป...ไปไถนา
เขาก็คนเราก็คน
เขาต้องทนตลอดมา
เราทำไม่เห็นค่า
กลับแถมด่าว่าซ้ำเติม
หรือเราไม่มีกิน
ถึงต้องดิ้นรนค้นเพิ่ม
ไล่เขาจากที่เดิม
เพื่อริเริ่มเร่งทางรวย
พวกเขาอยู่ไม่ได้
เพราะนโยบายห่วยห่วย
ที่บอกว่าจะช่วย
ให้รวยรวยกันทุกคน
หนี้สินที่มีอยู่
เริ่มพอกฟูดูขัดสน
ผืนนาที่ขุดก่น
ได้หลุดหล่นลอยพ้นมือ
ชาวนาถ้าตรอมใจ
ด้ามคันไถใครจะถือ
ลูกเมียคงร้องฮือ
นี้นะหรือ "ประชาชน"
21 กรกฎาคม 2548 13:50 น.
ซาตานซ่อนตน
ยืนเดียวดายไร้ใบสังเคราะห์แสง
ต้นเหี่ยวแห้งแข่งขันกับสันคู
ความลำบากยากล้าข้ารับรู้
ความอดสูกู่ก้องทั่วท้องนา
น้ำก็เค็มดินก็เค็มเต็มท้องทุ่ง
ปูปลากุ้งตายกรอบรอบอาณา
ต้นข้าวขึ้นเขียวเขียวควายเหลียวหา
อยากเคี้ยวเอื้องสักคราแทนหญ้าแกร็น
นี่คือสิ่งที่ทุกข์ทน
คนจนจนนับแสนแสน
คราบน้ำตาแห่งความแค้น
ไหลทั่วแดนดินอีศาน...
แผ่นดินอุดมธรรม
เราพร่ำบอกลูกหลาน
และคงรออีกนาน
พระศรีอารย์จักเกิดมี...
...........28/12/46.....ดอนแดง มหาสารคาม
16 กรกฎาคม 2548 14:23 น.
ซาตานซ่อนตน
ปั้นข้าวเหนียว แม่ให้กิน กับ*ม๊กฮวก
*หย้ำกวดกวด ฟ่าวหย้ำ ไป*ฮ่ำเฮียน
นี่*สวยแล้วครูสิด่า *ฮิบฟ่าวเปลี่ยน
เสื่อตัว*เฮี่ยน ตัวเก่า ย่อนเฮาจน
ถึงทุกข์ยากส่ำใด ใจกะสู่
ย่อนเฮาอยู่ในป่า พนาสณฑ์
เฮ็ดไปนำ เฮียนไปนำ จำสู้ทน
ย่อนเฮาจน สู้ใจขาด เพื่อบ้านเฮา
ปั้นข้าวเนียว แม่ให้กิน กับซิ้นหลอด
ย้ำกอดกอด ป้อนน้อง ยามฮ้องไห่
อ้ำเสียหล่า ฮิบฟ่าวอ้ำ สิพาไป
เล่นหมากลี่ แล่นไล่ ในวัดเอย...(ซ้ำทั้งเพลง)
------------------------
*ม๊กฮวก คือ ห่อหมกลูกอ๊อด
หย้ำ...เคี้ยว
ฟ่าว...รีบ
ฮ่ำเฮียน...ร่ำเรียน
สวย...สาย
ฮิบฟ่าว...รีบๆ
เสื่อตัวเฮี่ยน...เสื้อตัวสั้นๆขาดๆ
ส่ำใด...เท่าใด
สู่...สู้
ย่อนเฮา...เพราะเรา
ซิ้นหลอด...เนื้อหั่นเป็นริ้วตากแห้ง
เล่นหมากลี่...เล่นซ่อนหา
13 กรกฎาคม 2548 15:18 น.
ซาตานซ่อนตน
เด็กน้อยเล่นวิ่งไล่
ให้ขวักไขว่กลางทุ่งนา
เหนื่อยนักพักจับปลา
การศึกษาเป็นอย่างไร ไร้เรื่องราว..
ถูกบังคับให้ร่ำเรียน
ให้หัดเขียนคำก้าวร้าว
ค่านิยมอันเหม็นคาว
ถูกใส่เข้าในทรงจำ
การศึกษาได้เพาะบ่ม
สังคมให้เหลื่อมล้ำ
ตีกรอบเพื่อครอบงำ
จนหลงทำเพื่อบำเหน็จ
ลืมถิ่นฐานบ้านเคยนอน
ลืมป่าดอนดงขอนเห็ด
ลืมบิดรมารดาน้ำตาเล็ด
ลืมใส่เบ็ดลืมเฮ็ดนา.....
11 กรกฎาคม 2548 14:14 น.
ซาตานซ่อนตน
ใต้หลังคาหมาแหงนแสนอดสู
ไม่มีใครรับรู้พวกหมู่เขา
อยู่ใต้แสงนีออนนอนกอดเงา
เพียงลมพัดปัดเป่าความเศร้าไป
เก็บกระดาษกลาดเกลื่อนเลื่อนรถเข็น
เหงื่อกระเซ็นเป็นหยดความสดใส
เก็บขวดน้ำตามถังขยะไป
ชั่งกิโลส่งขายเป็นรายวัน
เดินผ่านร้านผัดไทใจอยากชิม
น้องน้องเห็นไอติมแก้มปริ่มฝัน
น้าครับเอาไอติมให้ผมอัน
แล้วแบ่งปันกันกินจนชินตา
ดวงตะวันพลันจะลับกลับที่เก่า
สาดส่องเห็นเป็นเงาเฝ้าห่วงหา
กลุ่มเด็กน้อยค่อยลับหายกับตา
สู่สถานเคหาหลังคาเมิน
ในเมืองมีเด็กน้อย
เด็กน้อยผู้ด้อยเงิน
ปล่อยไว้ให้เผชิญ
ทุกข์เกินแก่กำลัง
กลางกรุงมีเด็กน้อย
เด็กน้อยผู้ด้อยหวัง
ปล่อยไว้ตามรายทาง
ทุกอย่างช่างตีบตัน...
เด็กน้อยผู้องอาจ
เก็บกระดาษมาวาดฝัน
เก็บขวดมาอวดกัน
แต้มสีสันของวันพรุ่ง
เดินเกาะกลุ่มตามลุ่มน้ำ
เก็บความงามตามขอบรุ้ง
เก็บมาเพี่อแต่งปรุง
ต้มหุงพยุงกาย
............................
หน้าส่วนตัว
1507
