16 มิถุนายน 2551 12:59 น.
ซองกาเลีย
แค่ก้อนเนื้อบางบางอยู่กลางอก
ถูกตีอกชกต่อยยังพลอยไหว
ถูกกระแสสังคมโถมภายใน
แทบมอดไหม้ใจเอ๋ยยังทนทาน
เจ้าทนต่อสังคมที่เจ็บปวด
สร้างร้าวรวดเพียงใดใจยังหาญ
เจ้ากล้าแกร่งทานทนคนประจาน
โอ้ดวงมานของข้าน่าชมเชย
ถูกความจนข้นแค้นแสนสาหัส
จุดประทัดอัดเสียงเจ้าเพียงเฉย
เจ้ายังเก่งอาจหาญทุกด้านเอย
คำเยาะเย้ยเท่าใดใจยังดี
ต้องขอบคุณหัวใจที่แข็งแกร่ง
แม้กายแรงหมดใจไม่ลดหลีกหนี
สู้ไม่ถอยแม้สักก้าวน้าวชีวี
ช่างแสนดีขอก้มกราบหัวใจตน
15 มิถุนายน 2551 09:09 น.
ซองกาเลีย
เห็นเป็นตัวอะไรถึงได้ผลัก
ให้รอรักเดียวดายหน่ายสุดแสน
หรือเห็นเป็นไม้ผงไร้กงแกน
คำว่าแฟนมอบหน้าที่ไม่ดีพอ
หรือเห็นเป็นคนโง่คอยโกหก
เห็นว่าตกน้ำตายง่ายจริงหนอ
ถามถึงรักเท่าไหร่ให้เฝ้ารอ
ฉันเริ่มท้อหัวใจในบางครา
คล้ายเธอยกตำแหน่งขอทานในลานรัก
ให้คอยตักดักขอรออีกหนา
ยกขันรอหัวใจเธอใส่มา
เวทนาหัวใจใยทนทาน
เป็นขอทานบนลานที่วาดหวัง
ขุมพลังหัวใจไม่สมาน
ขอทานรักฝืนทำไปให้รำคาญ
ทนมานานเริ่มท้อไม่ขอคืน
หน้าส่วนตัว
1135
