หากสายตานั้นคือสื่อประสาน คนร้าวรานสองคนให้ค้นพบ ดังเส้นตรงขนานกันได้บรรจบ สองใจซบอิงอุ่นละมุนละไม ผ่านเวลาล่วงวันถึงวันนี้ เธอมาหนีมิรู้อยู่หนไหน ปล่อยความรักความฝันเคยมั่นใจ ปล่อยฉันไว้หดหู่เพียงผู้เดียว ฉันยังคงอยู่ไปอย่างพ่ายแพ้ ถึงจะเหลือท้อแท้ใครแลเหลียว ดุจดังข้าวยืนต้นรอคมเคียว ต้องเปล่าเปลี่ยวโศกาน้ำตาริน ฉันพร้อมรับนิยามความเจ็บปวด แม้ร้าวรวดใจเศร้าเฝ้าถวิล อยู่กับความเหว่ว้าจนชาชิน แต่ไม่สิ้นความหวังฉันยังรอ
หน้าส่วนตัว
1672
