12 กุมภาพันธ์ 2551 15:15 น.
ชีวินมธุรา
สายลมพา พัดรำเพย เชยชื่นจิต
ให้หวลคิด ความหลัง ครั้งเก่าก่อน
ได้พานพบ คบชาย ไร้อาวรณ์
เพี่ยงถ่ายถอน ความแค้น แน่นฝังใจ
นำพาไป สุ่สถาน อันสงัด
สุดจำขัด ด้วยแรง สู้ไม่ไหว
ถูกกระทำ บีฑา ทั้งกายใจ
คร่ำครวญให้ โหยหา และอาดูร
อสูรร้าย กลับมาเกิด ไฉนนั่น
มิได้หวั่น มิได้เกรง อาฆาตหนุน
น้องสุดรัก มาตาย ไร้การุญ
ใจคุกรุ่น สุมด้วยไฟ แห่งอารมณ์
แต่แล้วกาล ผันเปลี่ยน ไม่คาดคิด
ในดวงจิต อสูรร้าย คล้ายสุขสม
หลงเสน่ห์ ความดี น่าชื่นชม
จำต้องข่ม ซ่อนไว้ กลางหทัย
ยากจะเอ่ย ปากบอก คำว่ารัก
ยากจะทัก วจีหวาน เกินขานไข
ยากจะหัก ใฝ่หา หวลอาลัย
ยากจะใคร่ คว้ามา แนบชิเชม
สุดท้ายแล้ว กลับกลาย เป็นนักโทษ
ความกริ้วโกรธ สลาย รักผสม
นวลอนงค์ ปล่อยใจ ให้รื่นรมย์
ถูกเพาะบ่ม ตกเป็น จำเลยมาร
ชีวินมธุรา
22 ธันวาคม 2550 23:12 น.
ชีวินมธุรา
ยามตะวัน แย้มเยื้อน จากกลีบเมฆ
นกตัวเล็ก เจื้อยแจ้ว เสียงขับขาน
ต้อนรับแสง สุริยา ร่าเบิกบาน
สุขสำราญ ยามเช้า เข้ามาเยือน
มวลบุปผา มาลี บานสพรั่ง
งามเปล่งปลั่ง สดใส หาใดเหมือน
ทั้งสีกลิ่น หอมอบอวล งามเรื่อเรือง
มลังเมลือง ตระการ ทั่วไพรพง
หมู่แมลง โบยบิน กลางแสงจ้า
ชมพฤกษา ดอมดม อย่างใหลหลง
สีสวยสด งดงาม กลางดอกดง
ร้องรับส่ง บรรเลง เพลงพนา
ธรรมชาติ บรรเจิด แจ่มจรัส
ไร้ผูกมัด ไร้มายา ไร้ทุกขา
มีความรัก บริสุทธิ์ เสกสรรค์มา
เปี่ยมคุณค่า มิตรไมตรี มีให้กัน
มอบความสุข สดใส ในปีใหม่
รื่นเริงใจ ทั่วหน้า หายโศกศัลย์
ทุกข์ใดใด หมดไป มลายพลัน
ทุกคืนวัน หรรษา พาเพลินใจ
ให้บ้านกลอน นักกลอน ทุกทุกท่าน
แจ่มตระการ ฟูเฟื่อง ศรีสุกใส
มีความรัก มั่นคง ยาวนานใกล
โภยพัยไหน อย่าได้ คิดกล้ำกลาย
ให้มิตรรัก นักกลอน สมดังหวัง
เปี่ยมพลัง แห่งกวี อักษรสาย
อิ่มด้วยรัก เติมเต็ม ในหทัย
ดังฝันใฝ่ ได้ครอง แนบชิดชม
ยามตะวัน แย้มเยื้อน ทั่วท้องฟ้า
ความหวังพา ชีวี พ้นขื่นขม
พร่างเพริศแพร้ว พริ้งเพรา ในอารมณ์
รักเพาะบ่ม แตกกอ ออกดอกงาม
ชีวินมธุรา
22 ธันวาคม 2550 22:43 น.
ชีวินมธุรา
ลมหนาว สะบัดพริ้ว
ใบไม้ปลิว ลิ่วล่องลอย
เสียงเพลง อันเศร้าสร้อย
จากน้องน้อย อยู่ห่างไกล
คร่ำครวญ เพ้อรำพัน
ถึงความฝัน แสนสดใส
อนิจจา เปล่าเปลี่ยวใจ
คนรักได้ โบกมือลา
หัวใจ ให้อ่อนล้า
น้ำตา หลั่งพร่างพรู
ค่ำคืน เงียบเหงานัก
เคยเอ่ยทัก แว่วแว่วหู
เหลือเพียง แต่พธู
ใจรับรู้ ช่างร้าวรอน
ลมหนาว พัดผ่านแล้ว
จำคลาดแคล้ว ดั่งถูกศร
ปักตรึง ห่วงอาวรณ์
ยากจะถอน ความรักคืน
ชีวินมธุรา
3 ธันวาคม 2550 19:56 น.
ชีวินมธุรา
ยังมีโคชรา ตัวหนึ่ง ชอบหญ้าอ่อน
ใจรอนรอน ยามเห็น หญ้าเขียวสวย
รีบเร่งรี่ รุดไป นึกเอออวย
โชคคงช่วย พบแล้ว อิ่มท้องเรา
อันหญ้าอ่อน เคี้ยวง่าย ไม่ลำบาก
มิเหนื่อยยาก ถอนดึง ทั้งรากเง่า
ธรรมชาติ ของโค แต่วัยเยาว์
เติบโตเข้า เรี่ยวแรง ด้วยหญ้าคา
เหตุไฉน ใยคน เอาเปรียบนัก
ใช้งานหนัก ยังมีพอ หนำใจหนา
ยังยกขึ้น กระทบเทียบ ระคายตา
โคชรา หารู้ความ ตามเขาไป
ด้วยเป็นที่ คนเรา นั้นเล่าขาน
ยกประจาน เสียดสี เกินแก้ไข
อยู่ที่กาม ตัณหา นำหทัย
มั่วหลงใหล ในรูป อันสวยงาม
อย่าได้คิด เลวร้าย ไกลเลยนี่
คนดีดี บางที ริหยอกหยาม
ด้วยนิสัย เด็กเด็ก ยังติดตาม
แม้รู้ความ ยากจะห้าม ปรามได้เลย
หากว่าเป็น คนแก่ กิเลสมาก
คงทุกข์ยาก ด้วยกรรม นำเฉลย
หลีกมิพ้น กงกรรม เฝ้าก่อเกย
ดุจหนามเตย ทิ่มตำ ทุกข์ยากนาน
เพียงล้อเล่น อย่าเห็น เป็นเรื่องใหญ่
สนุกไป ประสาเพื่อน เหมือนลูกหลาน
ดั่งพี้น้อง ร่วมรักใคร่ ชื่นเชยบาน
สมัครสมาน กันไว้ นั้นดีจริง
ส่วนผู้ใหญ่ อย่าเห็น เป็นเรื่องเล็ก
เล่นเป็นเด็ก มิรู้หรือ เรื่องผู้หญิง
นวลน้องนาง บางคน ถือกันยิ่ง
ให้ประวิง พินิจ ตริตรองดู
หากจะเย้า มาเย้า ชีวินนี่
มธุรา คนนี้ ไม่เคยหนี
เล่นอย่างไร ไม่ว่า แม้พาที
ในฤดี มิตรสหาย ดั่งคู่ควร
โคชรา มิรู้เรื่อง หาเคืยงไม่
คงตั้งใจ เคี้ยวเอื้อง มิผันผวน
รสหญ้าอ่อน นุ่มลิ้น ชิดเชิญชวน
มิลามลวน อิ่มท้อง สุขสบาย
ชีวินมธุรา
*******
9 พฤศจิกายน 2550 15:36 น.
ชีวินมธุรา
ฤดูกาล หน้าฝน ผ่านพ้นแล้ว
ฤดูกาล แคล้วเคลื่อน เหมือนขื่นขม
ฤดูกาล ลางเลือน เดือนระทม
ฤดูกาล บ่มทุกข์ สุขจางคลาย
ฤดูกาล มาเยือน คราหน้าหนาว
ฤดูกาล ปวดร้าว รักห่างหาย
ฤดูกาล เหน็บจิต เย็นเยือกใจ
ฤดูกาล เลื่อนไหล ไหวสั่นคลอน
ฤดูกาล ลมโชย ยามคืนค่ำ
ฤดูกาล ครวญคร่ำ สะทกท้อน
ฤดูกาล เงียบงัน หวลอาวรณ์
ฤดูกาล ยามนอน แสนอาลัย
ฤดูกาล เคยชื่น แปรหมองไหม้
ฤดูกาล อบอุ่นใอ แปรสลาย
ฤดูกาล รื่นอารมณ์ แปรร้างไกล
ฤดูกาล หนาวฤทัย ใครปลอบโยน
ชีวินมธุรา
หน้าส่วนตัว
1587
