29 พฤศจิกายน 2547 21:01 น.
ชีวิน ภินทาลัย
นานแสนนานนานเพียงใดที่ไร้เจ้า
นานแสนนานนานสองเราเศร้าห่างหาย
นานแสนนานนานรักเราเศร้าไม่คลาย
นานแสนนานนานเพียงใดใจมลาย
เศร้าแสนเศร้าเพียงใดเมื่อไร้รัก
เศร้าแสนเศร้าเมื่ออกหักรักสลาย
เศร้าแสนเศร้ารักเราเมื่อกลับกลาย
เศร้าแสนเศร้ารักถูกทำลายให้จบลง
29 พฤศจิกายน 2547 20:58 น.
ชีวิน ภินทาลัย
ฉันไม่รู้จะเขียนอะไร
เมื่อคนที่เขียนให้ไม่ยอมอ่าน
วันเวลาผ่านมาก็ตั้งนาน
อยากจะกลับไปเปลี่ยนแปลงวันวานเสียจริงๆ
ถ้ากลับไปเปลี่ยนแปลงได้คงจะดี
ฉันจะได้มีความรักสมหวังทุกสิ่ง
จะอยู่ทุกที่ที่มีเธอเกาะติดไปเหมือนปลิง
ดูแลเธอตอบแทนเธอด้วยทุกสิ่งที่ฉันมี
29 พฤศจิกายน 2547 20:29 น.
ชีวิน ภินทาลัย
สุริยาอัสดงตรงขอบฟ้า
บอกเวลาจากกันอันแสนเศร้า
เหลือเพียงไว้ห่วงใยรักสองเรา
เป็นภาพเก่าทรงคุณค่าคราห่างไกล
เมื่อเลิกลาลาร้างย่อมห่างจาก
เป็นเรื่องยากจะตัดรักที่ปักไว้
ทั้งพันผูกทั้งผูกพันทั้งมั่นใจ
จะปวดร้าวเพียงใดให้ไร้เธอ
เมื่อเลิกลาลาร้างย่อมห่างหาย
แม้นวางวายยังคิดถึงซึ้งเสมอ
จวบวันนี้ไม่มีโอกาสเจอ
ยังพร่ำเพ้อละเมอฝันเมื่อวันวาน
เมื่อเลิกลาลาร้างย่อมห่างรัก
เคยประจักษ์สองใจไร้ประสาน
แสนอาดูรเป็นอาจิณสิ้นดวงกานต์
คืนแล้ววันผันผ่านช่างนานอันธ์
เมื่อเลิกลาลาร้างย่อมห่างจิต
ความใกล้ชิดเหลือไว้ได้แค่ฝัน
รักเลิกรักหักใจให้รำพัน
รอวานวันรักษาแผลแม้ไร้เธอ
เมื่อเลิกลาลาร้างห่างไม่ได้
ใจหนึ่งใจยังผูกพันมั่นมิเผลอ
ห่วงแสนห่วงห่วงใยไห้ละเมอ
ไกลเพียงเธอแต่ใกล้ใจไม่เสื่อมคลาย
นานเพียงใดหัวใจไม่ไร้รัก
ยังเฝ้าภักดิ์ห่วงใยอยู่ไม่หาย
อัสดงสุริยาครั้งคราใด
จงรู้ไว้ฉันคิดถึง.......ซึ้งรักเธอ
แด่เธอผู้เป็นที่รักจากดวงใจ
มอบให้ไว้จงรู้ว่าข้าคิดถึง
จะจดจำรำพันวันรำพึง
ซึ้งแสนซึ้งชื่อเธอ............เฮ้อ............หนูเล็ก
25 พฤศจิกายน 2547 17:31 น.
ชีวิน ภินทาลัย
แสงดาวที่พราวพรั่งฟ้า
น้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
ความรักที่เหมือนแยม
มาขอแจมไอฝันด้วยคน
หน้าส่วนตัว
810
